Case ninguén esqueceu a imaxe de Albert Rivera mostrando unha das baldosas que adoitan utilizar os anxos da rúa. É unha arma cándida que cando as lanzaban contra axentes de Mossos e Policía Nacional, a os que caían encima, vían as estrelas que non ven grazas á contaminación lumínica que envolve o ceo de Barcelona. Era unha acción de campaña de Rivera? Si, pero é a realidade do que estaba e segue sucedendo en Catalunya.

O síndic de Greuges de Catalunya, Rafael Ribó

O lanzamento de baldosas, previamente arrincadas das beirarrúas que se pagan cos impostos de todos, son accións que as autoridades non criticaron, senón que se aplicou aquela máxima de “o que cala outorga”. Non necesita máis explicación, enténdese todo.

Mentres isto sucedía, o defensor do pobo de Catalunya miraba se o seu despacho está á última moda. Non existía, non se tomaba postura. De súpeto quedouse afónico. Para este caso, non para outros. Estaría de viaxe? É posible. Debe querer esgotar ao máximo os privilexios do seu cargo, xa queda pouco para “xubilarse”, efectivamente, pola idade debería estalo.

Coma se unha desas baldosas que voan sen ter ás caéralle na cabeza, Rafael Ribó deuse conta do que está a suceder en Barcelona e preguntou á alcaldesa Colau e ao conseller Buch polas medidas que os dous políticos tomaron para “conciliar” os dereitos dos que cortan as rúas durante máis dun mes e os que se ven afectados. Ou non se decata Ribó ou toma por parvos aos cidadáns que cada día sofren os efectos das actuacións “pacificas”. Preguntar agora por ese tema é realmente indignante despois de tantos días de dereitos cidadáns pisados.

Seguindo coa papeleta que está a facer o Síndic, pregunta tamén se as manifestacións e concentracións foron comunicadas previamente á Administración. Coa idade que ten, con todo o vivido politicamente, facer estas preguntas é unha broma de mal gusto. Sabe perfectamente que iso non é así, que os “pacíficos” tiveron e seguen tendo manga ancha para campar libremente, ante a mirada compracida dos que teñen a responsabilidade de garantir os dereitos de todos os cidadáns.

Do que se esquece o Síndic que máis tempo leva no cargo é de preguntarlles ás dúas autoridades competentes por que durante todo este tempo non actuaron e deixaron tirados á súa sorte á maioría de cidadáns, como se puido comprobar, sen que ninguén os defenda. Demasiados días de silencio cando o tema non lle gusta.

O papel triste e vergoñento do Síndic non é novo. Viuse outra vez con esta actuación na que esperou días a actuar e non lle quedou máis remedio que facelo “de oficio” porque se non, veríaselle demasiado o plumeiro.

Rafael Ribó, un Síndic mediático con demasiadas actuacións partidistas. Terminar a súa “carreira” política desta maneira é ben triste, pero como diría calquera cidadán, “ande eu quente, ríase a xente”. Iso é o que debe pensar Rafael Ribó.