Primeiro falou Felipe González, ao que non lle gustou a urxencia coa que se moveu o seu colega Pedro Sánchez para repartirse o poder con Pablo Iglesias. Hoxe falou José María Aznar, bendicindo un pacto constitucionalista do seu partido, o PP, cos restos do naufraxio de Cidadáns e o mismísimo PSOE. Pero, ollo ao truco, sen Pedro Sánchez, o único de todo este armazón que gañou dúas eleccións xerais seguidas. Zapatero, como sempre, votou si a Podemos da man do seu compañeiro de partido e de quen queira unírselles. En Galicia, con todos estes ingredientes, o que adoitamos facer é unha empanada, e por certo, sáenos moi ben. Pero claro,"vos galegos" somos moi nosos, especialmente cando pronunciamos a palabra 'bo', que, segundo o ton no que a pronunciemos, quere dicir unha cousa ou todo o contrario.

Aznar, que non é Fraga nin ten a cultura do León de Vilalba, deulle un sopapo á abstención pepera para que poida gobernar Sánchez e parte de a España non constitucionalista. En cambio, dixo unha verdade como un piano de cola de grande: "temos 16 partidos distintos nas novas cortes" e "os españois elixiron a estes representantes". Imos, que temos o que temos, porque así o votamos e por dedución interpretativa da mensaxe do político madrileño, nós buscámonolo/buscámosnolo, e se queremos saír con ben deste delicado transo, debemos aplicar as súas valiosas recomendacións.

Nada novo baixo o ceo de choiva e neve que agora mesmo cóbrenos. Como titulamos na nosa cabeceira, Aznar teno claro. Menos mal que non estamos nos anos da Transición, que se así fóra , mañá os titulares dos diarios amencerían co consabido "ruído de sabres nos cuartos de bandeiras", un rum rum que, aos demócratas, deixábanos sen resuello durante un par de semanas polo menos. Menos mal que iso xa non é posible. Terá outros datos Don José Maria?