As enquisas, como se puido comprobar, non sempre acertan. Este 10-N quedará na memoria de boa parte da cidadanía como as eleccións que abriron a porta parlamentaria á extrema dereita, aos antisistema da CUP e o trompazo de Cidadáns, que sufriu unha derrota das que fan historia, que leva por diante o esplendoroso futuro que algúns auguraba a Albert Rivera. O líder laranxa foi o causante da derrota e o que debe facer é presentar a súa dimisión e marcharse á súa casa para definir, con humildade, o que quere facer no futuro, fóra xa da política. Estaba cantado, viñémolo dicindo hai tempo, pero a baixada foi maior da que se esperaba.

Con estes resultados, ábrese unha nova etapa na política española: a formación dun novo goberno -segundo os números- segue estando moi complicada, aínda que non imposible. A dereita, con PP, VOX e Cidadáns, non suman. Mentres que o PSOE, a pesar de baixar tres escanos, é a formación que ten máis posibilidades de formar goberno sumando votos de varios partidos máis a abstención dalgúns máis. Isto parece o conto da leiteira, pero é a opción con máis posibilidades de formar goberno. Este país non pode permitirse a convocatoria duns novos comicios. É necesario que os partidos cheguen a acordos que permitan contar cun goberno canto antes.

En once meses o partido de Abascal, que non tiña representación algunha, conseguiu 52 deputados, converténdose na terceira forza do Congreso, algo impensable hai uns meses. A gran sorpresa deste domingo, que abriu a porta a VOX para converterse no partido da ultradereita que mellores resultados conseguiu en Europa. Todo un acontecemento que enche de orgullo ao seu líder e de preocupación non só a España, senón ao resto de Europa, que ve como o populismo xenófobo e excluínte segue avanzando e xera unha profunda preocupación na Unión Europea sen que ata o de agora os seus líderes deseñasen unha estratexia para frear o seu avance.

Se no seu día o PP foi o causante da subida do independentismo en Catalunya, agora sucedeu ao revés, os independentistas e a situación de conflito en Catalunya é o que propiciou a subida espectacular da ultradereita. A cidadanía non se sentiu protexida polos partidos e o discurso populista ha calado: ven en Abascal a persoa capaz de resolver os problemas con Catalunya, con man dura... Unha actitude moi perigosa...

A presenza da CUP no Congreso é outro elemento distorsionador da convivencia cívica na Cámara baixa. A estratexia dos cupaires de presentarse ás eleccións xerais para -desde dentro- destruír o sistema, só pódeselles ocorrer a eles, que no fondo iso de ser deputados xa lles vai ben, cóllenlle o gusto ao cargo e as prebendas que diso despréndese. O que si temos claro é que o espectáculo está servido no hemiciclo. Tamén é ben certo que o Parlamento español non é o de Catalunya e igual quen presida a Cámara envíaos a tomar o fresco á beira dos leóns.