Xa se foi Rubalcaba e os que foron a despedilo ao Salón dos Pasos Perdidos no Congreso, agás os cidadáns do montón, representaron ante as cámaras a novísima versión da creación calderoniana do Theatrum Mundi, que xa antes describiu Quevedo i Villegas no seu fantástico "Epíteto y Phocílides en español con consonantes", que me atrevo a resumir para Vds. nun dos seus ferintes versos -como poden comprobar, encántanme os clásicos- no moi afastado 1653.

Así describía D. Francisco, aquel a o que Casarón chamou "el caballero de las espuelas de oro", o papel que todos representamos no gran teatro do mundo, especialmente aqueles que consagran a súa vida ao tan vilipendiado "hacerse ver":

No olvides que es comedia nuestra vida y teatro de farsa el mundo todo
que muda el aparato por instantes
y que todos en él somos farsantes;
acuérdate que Dios, de esta comedia
de argumento tan grande y tan difuso,
es autor que la hizo y la compuso.
Al que dio papel breve,
solo le tocó hacerle como debe;
y al que se le dio largo,
solo el hacerle bien dejó a su cargo...

E se para amigos e inimigos do estadista falecido, así lle chamaron case todos eles, xa só queda o recordo e unhas cinzas de crematorio, da representación que vimos no Parlamento español sobrevivirá, sobre todo, a imaxe dun país que, como deixou dito o defunto coa 'mala leiche' que lle caracterizaba, "sabe enterrar como ninguén", frase que Don Alfredo pronunciou cando puido comprobar en vida os incontables sentidos homenaxes que lle tributaban alá onde ía, só cando decidiu deixar a política e volver á docencia universitaria.

O seu sorriso pícaro delataba unha intelixencia de enorme calado que só posúen os que saben rirse a gusto das súas propias desgrazas.

E agora que xa pasou case todo, miren aos seus ao redor e díganme que político/a do nivel de Rubalcaba albiscan Vds. no panorama parlamentario español con capacidade, por exemplo, de resolver o conflito catalán, como contraposta dialéctica ao que foi o fin de ETA, que tamén case todos os sentidos 'homenajeadores' atribuíron o outro día ao bo químico metido á política. Se o atopan, avísenme, que me apunto a seguirlle os pasos.

De momento paso a centrarme nas Eleccións Municipais, ás que se presentan en desigualdade de medios varios partidos co ánimo –uns- de representar aos seus veciños, porque tamén o son, e outros para rematar o seu poder estatal nacido nas últimas eleccións xerais.

Sobre as europeas admítolles as discusións que queiran aos que non pensan como min. Pero a min paréceme que Josep Borrell é o que máis sabe sobre ese tema, aínda que non estea para moitos trotes físicos. Pero a substancia está nas alcaldías e as concellerías, por moito que se empeñen os Presidentes autonómicos que queren volver a selo.

Así que non me sexan 'guindos' e mírense ben os programas e as caras das persoas, e denlles unha oportunidade aos que máis coñecen os seus problemas na vila na que viven. Saberán enseguida quen son, porque non lles encheron os farois de carteis e contratado valos publicitarios, con patrocinios froito de agradecementos polos favores recibidos: Aquí unha licenza de apertura, alí unha obra pública, máis aló un parente colocado na Brigada Municipal... Vds. xa me entenden.

Pois iso, o gran Teatro do Mundo que diría Calderón á beira mesmo do segundo terceira de 60 metros cadrados no que Vds se defenden da maldita crise, e eu do coñazo do procés.