​Unha campaña marcada pola intolerancia duns cuantos

Cando faltan argumentos para convencer, tolerancia e respecto ás ideas, adoitan aparecer energúmenos que erixíndose en posuidores da verdade, os dereitos exclusivos e ata os auténticos paladíns da democracia, dedícanse a rebentar actos de partidos políticos, entre outras cousas. Estes individuos van en manda e hainos nos dous extremos políticos que se retroalimentan utilizando a violencia, a intolerancia e as agresións. Non son feitos illados, cada día están a visualizarse, non só verbalmente, senón tamén físicos. Algo realmente vergoñoso que debe levar á reflexión. Calquera día pode suceder algún incidente con consecuencias irreparables.

En Catalunya, a intolerancia duns cuantos que se creron que Catalunya son eles, lévaos a crerse posuidores da capacidade de decidir en nome de todos, de poñer etiquetas aos que pensan, actúan e deciden de forma diferente a eles.

É o que está a suceder na UAB, que nos seus inicios foi un modelo de modernidade, tolerancia e progresismo. Hoxe, uns cuantos 'niñatos' que non pegaron un pau á auga son os garantes dos discursos e o pensamento único que está a levar a enfrontamentos cos que eles consideran "fascistas" porque así o deciden.

O mesmo ocorre noutros municipios, onde os fanáticos veñen realizando actuacións antidemocráticas contra os políticos que non son dos "seus". Encabézanos grupiños de mozos e non tan novos que queren impedir que as formacións políticas poidan levar a cabo o seu campaña electoral como calquera outra formación que si conta coa súa bendición "apostólica". Estes días os actos intimidatorios incrementaron. Hai que meterlles medo para que se vaian. Son demócratas de pacotilla e fanáticos da pureza…

Dicía Antonio Machado que "é propio de homes de cabezas medianas embestir contra todo aquilo que non lles cabe na cabeza".

A intolerancia é tal que estes últimos días políticos como Antoni Castellà, demócrata e oportunista de toda a vida critica que TV3 entrevistes a Inés Arrimadas. Como no seu día fixo Marta Ferrusola, pensa que lle arrebataron a Generalitat e ata Catalunya, coma se os demais carecesen de dereitos. É o seu país, o dos déspotas, o perdonavidas dos piratas da democracia.

Que dicir das candidatas de JxCAT, as designadas por Puigdemont, Laura Borràs e Miriam Noguera, con pouca talla política e teledirixidas polo fuxido. Son unha bomba de reloxería como interlocutoras do novo goberno, sexa cal for. Nada que ver con Carles Campuzano e Jordi Xuclà, ambos  con experiencia e saber facer. Todo vai de mal a peor no partido do rei Pujol, onde eran auténticos mestres da negociación, o pacto e os acordos. Lonxe quedan xa eses tempos, os actuais dirixentes tiraron por terra a parte boa desa etapa da CDC imprescindible na política española.

Os novos políticos da finiquitada Converxencia deberían aplicarse aquela frase do historiador e biógrafo romano, Suetonio, que dicía: "O pastor esquila as ovellas, non as devora".

Artigo orixinal de catalunyapress.es