O día 8 de marzo, Día Internacional da Muller, sen engadir traballadora, dáse por feito que é así, non é como cada ano, non. Desde a actuación dun grupo de indesexables que se facían chamar, nunca mellor devandito, Manada , como acenos de identidade das súas fechorías de macho, violando en grupo a unha moza en Pamplona durante os actos dos San Fermines, hai un antes e un despois na conciencia nas reivindicacións dos dereitos da muller por parte da sociedade española. Foi a sentenza ditada aos violadores, que moitos consideraron como escandalosa, a que fixo que as mulleres e tamén moitos homes ocupasen as rúas, coa manifestación máis multitudinaria ata agora, en sinal de protesta contra os xuíces autores da sentenza.

Federicamontseny

Se nesa gran manifestación, todos os partidos, asociacións diferentes de mulleres ao unísono participaron nas protestas daqueles días, nesta que nos ocupa, a división, con acusacións mutuas está a ser a tónica que marca este 8 de marzo, non hai unha interpretación de feminismo único, por sorte. Con todo, é unha pena, un mal exemplo que nin nesta ocasión prodúzanse actos conxuntos salvando as diferenzas. Xa se sabe que o feminismo pode entenderse de moitas maneiras, non é uniforme nin todos/as interprétano da mesma maneira, pero como vén sucedendo ao longo dos séculos, as discrepancias, divisións e protagonismos partidistas están presentes nos xenes dos españois sexan do norte, o sur ou calquera outra parte da xeografía.

Hai moitas mulleres ao longo da historia que loitaron polos dereitos das mulleres, algunhas mesmo nin sequera consideráronse feministas nos termos que o acuñamos agora.

O que define o activismo, non son as teorías, as etiquetas, senón os feitos. E de feitos, actitudes e posicionamento quero falar como homenaxe a unha gran muller anarquista, con valores, valente e sen medo e que loitou polos dereitos e a igualdade de muller traballadora, Federica Montseny, quen adoitaba dicir moi a miúdo: "A muller está obrigada a tomar a liberdade se non lla dan".

Coñecín persoalmente a Federica Montseny, fíxenlle no seu día varias entrevistas, algunhas por teléfono e outras cando viña a Barcelona, nos estudos da miña querida Radio Miramar de Barcelona. A primeira, cando a tiven diante, aínda que xa moi maior, impresionoume a súa personalidade, a súa maneira de expresarse e a lucidez que tiña. Muller de carácter, coas ideas moi claras, unha voz potente, memoria extraordinaria, capacidade para explicar o que estaba a suceder na España daqueles anos, dos movementos políticos e sindicais. Impresionoume e gardo un entrañable recordo desa muller de grandes conviccións, cunha capacidade de convencer a calquera: toda unha líder a pesar das súas case 80 anos aínda era capaz de arengar ás masas. Gardo un entrañable recordo dela que nunca esquecerei e que sempre teño presente.

Federica foi a primeira muller ministra de España. Anarquista, loitadora, e de firmes conviccións. Non se definía feminista como tal, pero os seus feitos danlle a categoría. Defendía un prototipo de muller que tiña como valores a dignidade, o orgullo de ser muller e unha gran confianza en si mesma.

A igualdade de dereitos entre homes e mulleres tíñaa clara. Non estaba adscrita a ningún movemento feminista, pero non lle facía falta, militaba na defensa da liberdade.

Federica, exemplo de muller loitadora, coherente, sen etiquetas, desenvolveu un feminismo anarquista sen sabelo, que deixou pegada. Nunca, pese ao exilio forzoso, deixou de "militar" nas reivindicacións de liberdade e igualdade das mulleres. Por desgraza, é unha de tantas mulleres que o tempo e as mulleres esqueceron. A memoria é moi fráxil para o que non interesa. Queda tanto por andar aínda que pasarán moitas xeracións ata cambiar o chip do sectarismo.