​Ada Colau, a alcaldesa duns cuantos

Cando os alcaldes ou calquera outro cargo público son elixidos nas urnas, teñen a obrigación de servir a todos os cidadáns, o votasen ou non. Algo tan sinxelo, elemental e democrático. Resulta que hai señores e señoras que esta premisa póñenlla por monteira e como gobernan, fan o que lle dan a gana. Son auténticos demócratas sectarios. Eses a os que se lles enche a boca falando de democracia e liberdade, que se aproveitan dela, pero que despois non a practican. Gobernar para todos supón tamén facer cousas que non lles gustaría na súa vida privada, pero que na pública, por respecto a TODOS os cidadáns deberían facelas e ademais entran nos seus soldos, que non adoitan ser pequenos, por certo.

Unha vez máis, e de aquí a maior veremos unhas cantas, a alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, di que non asistirá á recepción do mal chamado bicamáns do rei Felipe que vén a Barcelona á inauguración do Mobile World Congess que tantos beneficios económicos e de imaxe deixan na cidade condal. Seguramente ao Rey tampouco lle gustaría saudar a unha "señora" como ela, pero respecta o cargo que ten e fará o que faga falta. Tamén lle entra no soldo.

Para Colau, é moi anticuado iso do "bicamans" e ademais desautoriza a actitude da súa Maxestade no tema dos independentistas de cataláns, mentres ela, tan pura, santa e imparcial está a dar apoio aos independentistas, un día si e outro tamén, sen preguntar á cidadanía se esta de acordo. 

É unha alcaldesa sectaria e só dunha parte da cidadanía, precisamente daquela que non a votou. 

Dicía Confucio que "Gobernar significa rectificar", cousa que non sabe facer dona Ada, a "actriz" que se atopa na prórroga da súa obra estrela, ata o 26 de maio.

Mentres isto sucede, as leas seguen facendo estragos no partido dela e o seu marido. O penúltimo, a escapada a fume de carozo de Elisenda Alamany, gran amiga de Xavier Doménech. Por que o fixo? Sinxelamente polas súas máis que manifestas discrepancias con Colau.

A historia é ben "simple". Pablo Iglesias quería outra vez a Xavier Domènech para que volvese encabezar a lista de En Común Podem por Barcelona. Tíñao convencido. Nesa lista podía ir tamén Elisenda. Cando se decatou a Colau, puxo o berro no ceo: quitouse a Domènech de encima e agora, Pablo quería resucitalo. Opúxose á decisión e a operación quedou abortada. A iso hai que engadirlle que, as enquisas das europeas, danlles uns pésimos resultados, o que significaría que o seu amigo Pisarello queda composto e sen cadeira de brazos en Bruxelas. Dito o cal, dedocráticamente, sen primarias , nin consultar a ninguén, salvo ao seu marido, tomou a decisión de cargarse a proposta de Pablo Iglesias , é dicir, a Xavi Domènech, e poñer no seu lugar a Pisarello e algunhas outras persoas cuxos nomes irán saíndo nos próximos días. Todo moi dedocráticamente, como se está comprobando Para que se non ía fundar un partido de amiguetes?

Con este panorama tan alentador e dedocrático, a Alamany tomou a decisión da súa vida: ir por libre como fixeron todos ata agora.

Pero a situación non ten importancia, Colau seguirá sendo a candidata á alcaldía de Barcelona e facendo público que non irá ao bicamáns do Rey, si ao do Papa Francisco, si ao xuízo da Forcadell, si ao lazo amarelo no balcón do edificio municipal, e si pasando os gastos de representación dunha alcaldesa duns cuantos, non de todos os cidadáns. Pensa que vai seguir sendo alcaldesa despois do 26 de maio? Seguro que o pensa, a realidade xa a veremos, alcaldesa duns poucos…

'Ada Colau, a alcaldesa duns cuantos' publicouse orixinalmente en catalunyapress.es.