Volvín a engancharme ao ‘The Last of Us’, talvez un dos mellores videoxogos da historia. A premisa do videoxogo é que nun futuro onde os zombis conquistaron o planeta, a última esperanza da humanidade parece ser Ellie, unha nena inmune á dentada dos non mortos. Para salvar o mundo, Ellie percorrerá xunto a Joel, o seu protector, medio Estados Unidos, rifle en man, enfrontándose a hordas de infectados.

Entre disparos e miolos, acabo abarrotado de tanto gore, e decido ver un pouco a tele para despexarme. Mala idea. Caio sen remedio nun programa de noticias onde un grupo de tertulianos debate sobre o tema estrela da semana, do mes e case do ano. Todas as canles falan do mesmo. Do que falaron ao longo do últimos catorce días: o pequeno Julen, agora uno máis entre tantos anxos.

Pasaron case 300 horas desde que sucedeu a traxedia e nesa loita contrarreloxo viuse o lado máis humano deste mundo cruel. A solidariedade de todos aqueles que ofreceron a súa casa, propuxeron ideas, cederon maquinaria ou directamente puxeron as súas mans ao servizo da esperanza, como o caso dos valentes mineiros que o arriscaron todo por chegar ata Julen, fixo fronte á fatiga, á dor, a todas as adversidades que ofrecía un caso totalmente inédito nun terreo inmisericorde, que non facía máis que complicar e atrasar os labores de rescate. Case 300 horas… Demasiado tempo. Demasiado tarde. Demasiado se fixo. Porque máis non se podía facer. Pero non foi bastante.

O que foi demasiado foi a cobertura informativa. Seica era necesaria unha pantallita as 24 horas que nos mostrase o traballo en Totalán? Eu teño a resposta clara, pero creo que a maioría das canles non, porque esa ditosa pantallita mostrounos durante dúas semanas como a maquinaria movía unha montaña, literalmente, mentres emitían ao mesmo tempo a última sopa de Arguiñano ou a serie de maior éxito dos xoves. A tele, a prensa, a radio…converteron a traxedia nun espectáculo, nun lamentable “Pasen e vexan!”, onde todos daban a última hora dun caso onde non había última hora, só a noticia de que se estaba facendo o posible con todos os recursos posibles. A mesma información salpimentada con declaracións morbosas de veciños, opinións de expertos en calquera materia ou soflamas dun home de cuxo nomee non quero acordarme, autoproclamado portavoz da pobre familia de Julen e experto en levar todos os problemas do mundo á súa loita particular. Os medios adóranlle; el adora os medios; a min enférmame. Máis eu non importo. Ás veces creo que nin Julen importaba.

Aturullado por esa sobredose de información, fago un pouco de zapping ata que me percorro os máis de 40 canles que compoñen a extensa e alienante oferta televisiva que a TDT me ofrece, ata que regreso ao momento de partida coma se nunca me fose, porque todas as canles dan as mesmas imaxes. Os mesmos tertulianos que fai cinco minutos eran expertos en xeoloxía, minería e operativos de rescate, agora son expertos no sector do taxi, no que marca a lexislación sobre as VTC e na tecnoloxía do VAR. Isto último non o din, pero intúoo, porque inexplicablemente as conversacións neste país acaban sempre derivando facía o fútbol (como non podía ser doutra forma, doutra banda).

Apago a tele coa cabeza feita un bombo e terriblemente entristecido por como o xornalismo, a profesión que amo e pola que arrisquei tanto para poder formar parte dela, parece saltarse todas as barreiras da moral e a ética, abríndonos a cabeza para que o sensacionalismo déase un festín comendo os nosos cerebros. Volvo aos meus videoxogos. A miña nai entra e veme disparando contra uns zombis. Pregúntame que como poden facer videoxogos tan violentos. “Tranquila nai, –dígolle– vin as noticias, asegúroche que é peor o que hai fóra”.