Nestes últimos días foi noticia -con controversia incluída- a visita non autorizada polo xuíz de Josep Rull ao seu fillo, que se atopaba enfermo no hospital. Algúns trataron o tema como un privilexio máis do que din son obxecto os políticos presos en cárceres cataláns.

Son das que cren que un preso ten dereito a visitar ao seu fillo ou a calquera familiar que estea enfermo e que debería existir máis flexibilidade para iso. Para todos. O mesmo que penso que Zaplana debería ser atendido na súa casa ou nun hospital, dado a enfermidade que padece. Os presos non son animais, son persoas. É un dereito, por moitas ‘trampas’ que fixese na súa traxectoria política. Discutir os dous casos -hai máis, pero non son tan mediáticos- non é de recibo.

Tamén son da opinión de que a prisión preventiva para calquera cidadán non debería eternizarse por moi larga que sexa a instrución do caso. Se é así, hai que deixalos en liberdade fóra dos asasinos. As persoas deben estar en prisión cando haxa sentenza.

Non é menos certo que o que está a suceder nas prisións catalás -son da que teño máis datos- ten as súas luces e sombras: privilexios para uns, trato discriminatorio para outros, actitudes dalgúns funcionarios que se cren os shériffs dos centros e ‘putean’ non só aos presos, senón aos familiares. Son como se di ‘os putos amos’. Nada de protestar porque logo as consecuencias páganas os internos. Hai cantidade de exemplos.

A imaxe das visitas de ilustres personaxes da vida política, social e mediática -algúns deles con coches oficiais e fóra do horario de visitas que marca o regulamento- é un mal exemplo para o resto do persoal recluso, cuxos familiares teñen que esperar fóra durante horas, seguir o protocolo nalgúns casos vejatorios, para despois comprobar como outros, para non xuntarse co populacho aos que algúns tamén tachan de delincuentes, teñen entradas “especiais”, con persoal de protocolo incluído. Iso pon de manifesto que non todos teñen os mesmos dereitos.

Aproveitando as tristes circunstancias dos políticos presos -que deberían estar xa na rúa ata que sexan xulgados, e a súa presenza diaria nos medios de comunicación para que se faga unha “revolución” dentro das mesmas-: que se introduzan todas as melloras que son necesarias para os internos, desde o trato persoal, atención médica, control sobre os “suicidios”, desterrar o monopolio dos economatos -cuxos prezos son abusivos, tanto na alimentación como na compra de televisores, estufas etc.-, mellor trato ás familias. Que non entre droga nos recintos. Que aos enfermos mentais trátenos como tal e que nos lles dean medicación que os fan ir como sonámbulos para que non molesten, o que quere dicir que a súa rehabilitación é máis que dubidosa. Que todos os internos teña os mesmos dereitos. Que a rehabilitación sexa real, non un puro trámite para cubrir o expediente. Que os directores dos centros sexan máis accesible para as familias, na actualidade non o é.

Se hai vontade política, as cousas poden cambiar, agora que tantos políticos entran pola porta bonita nas prisións. Sería bo entrar de cheo nas tripas dunhas prisións con luces e sombras e non o orgullo dun país de primeira como din que é Catalunya.

Dereitos para todos, e prisión preventiva axustada ao tempo -non pode ser eterna- e melloras para todos os presos...