El Rey apela á convivencia e esixe respecto á Constitución

Como cada ano, Pressdigital ofréceche en Directo a Mensaxe de Nadal de S. M. o Rey.

O Rey Felipe VI fixo este luns 24 de decembro un chamamento para asegurar a convivencia, por considerar que é "o maior patrimonio" dos españois e advertindo de que a convivencia "sempre é fráxil" e de que o seu mantemento "esixe o respecto" á Constitución. Unha Constitución, dixo, "que non é unha realidade inerte, senón unha realidade viva que ampara, protexe e tutela" os dereitos e liberdades.

O xefe do Estado dirixiu aos españois unha mensaxe de Nadal, o quinto do seu reinado, enmarcado no 40 aniversario da Carta Magna e nos valores que a inspiraron, e dirixido especialmente aos mozos e con quen, segundo a súa análise, a sociedade ten "unha débeda pendente".

De feito, incidiu na convivencia como "a obra máis valiosa" da democracia española e pero tamén como "o mellor legado" para as xeracións máis novas. "Debemos evitar que se deteriore ou se erosione; debemos defendela, coidala, protexela; e facelo con responsabilidade e convicción", dixo, lembrando que así foi posible "durante este últimos corenta anos de liberdade" porque os españois creron en si mesmos e nas súas "propias forzas".

A convivencia, argumentou tamén, baséase "no respecto ás persoas, ás ideas e aos dereitos dos demais", require reforzar os vínculos que unen e deben seguir unindo aos españois, e ademais é "incompatible co rancor e o resentimento". "Estas actitudes forman parte da nosa peor historia e non debemos permitir que renazan", dixo, para recalcar que, en convivencia, "a superación dos grandes problemas e das inxustizas nunca pode nacer da división, nin moito menos do enfrontamento, senón do acordo e da unión ante os desafíos e as dificultades".

Foi un discurso no que non mencionou a palabra Cataluña, a diferenza da mensaxe de 2017, pronunciado só tres días despois das eleccións nesa comunidade e cando aínda non pasaran tres meses do 1-Ou.

Felipe VI comezou dirixindo as súas palabras a quen vive "unha situación difícil por razóns persoais, económicas e sociais" e expresando "repulsa e enérxica condena" contra a violencia machista" e acto seguido pasou a falar da convivencia, "pensando no presente e tamén no futuro", nos mozos.

Para iso, puxo en valor os ideais da Transición, "a reconciliación e a concordia; o diálogo e o entendemento; a integración e a solidariedade", e a vontade dos líderes políticos, económicos e sociais de "chegar a acordos, a pesar de estar moi distanciados polas súas ideas e sentimentos", porque tiñan "un obxectivo moi claro", a democracia e a liberdade, e definir unhas "regras comúns" que garantan a convivencia.

A ESPAÑA DE HOXE TEN "CIMENTOS SÓLIDOS"

Felipe VI subliñou que ese empeño foi "un éxito" do que se beneficiaron as xeracións posteriores e, por iso, chamado a facer todo o posible "para que eses principios non se perdan nin se esquezan, para que as regras que son de todos sexan respectadas por todos", porque sexa será a forma de asegurar aos mozos "con maior garantía, novas décadas de progreso e avance". España, dixo, é hoxe unha "democracia asentada" e por iso é "imprescindible" asegurar a convivencia "en todo momento".

"Todos os proxectos necesitan uns cimentos sólidos, e a España de hoxe tenos, porque están feitos dunha vontade decidida de concordia, de paz e de entendemento", engadiu.

Tamén chamou a "valorar con orgullo" o construído entre todos e a confiar no que se pode facer no futuro "afastando o desencanto e o pesimismo", sendo conscientes de "a nova realidade" do século XXI e sendo capaces de "alcanzar consensos cívicos e sociais que aseguren o gran proxecto de modernización de España".

FACER Aos MOZOS PARTÍCIPES DA TRANSICIÓN

De feito, apelou a facer aos mozos "partícipes" do período da Transición, porque é o que permite entender como e por que España "conseguiu o cambio máis radical da súa historia". "Eu creo que iso é necesario, si; pero tamén pasou á primeira persoa para dirixirse a un mocidade con quen, opinou, a sociedade ten "unha débeda pendente": "Somos responsables do seu futuro e as circunstancias de hoxe en día non son, nin moito menos, as máis fáciles".

"Queredes vivir e convivir, pero tedes problemas serios", recoñeceu o Rey, tras remarcar que a sociedade actual suma tanto "interrogantes" como "oportunidades" e que os mozos teñen talento, cren na paz, senten europeos e son solidarios. "Témosvos que axudar", dixo, tanto a quen necesita unha mellor formación como a quen ten un traballo que non responde as súas expectativas, para que poidan "construír un proxecto de vida persoal e profesional, cun traballo e un salario dignos", un lugar adecuado onde vivir e, se o desexan, formar unha familia e poder conciliar a vida persoal coa familiar.

Así, situou como responsabilidade de toda a sociedade contribuír a que toda esa capacidade e enerxía "venzan ás dificultades" e "seguir construíndo día a día un país mellor, máis creativo, máis dinámico, e sempre en vanguardia". "Unha España máis cohesionada socialmente e máis comprometida coa igualdade real entre homes e mulleres", remachou.

O Rey finalizou a súa mensaxe facendo un chamamento a todos a actuar "polo ben común", facendo cada un o que lle corresponde, "animando a quen o precisa _sen que ninguén quede atrás_". "Sumando todas as nosas forzas no desexo dunha España sempre mellor, porque os españois merecémolo", concluíu, antes de despedirse felicitando o Nadal en todas as linguas oficiais.

Leste foi o discurso de S. M. O Rey:

Boas noites.

Nestes días tan especiais, nos que sempre nos deben unir os mellores sentimentos, deséxovos, xunto á Raíña e as nosas fillas, a Princesa Leonor e a Infanta Sofía, un Bo nadal e que no ano 2019 poidades ver cumpridos os vosos anhelos e aspiracións.

Hoxe non quero deixar de lembrar a quen vives unha situación difícil por razóns persoais, económicas ou sociais; ou estades lonxe do voso fogar e seres queridos. Nestas horas, que han de ser para a alegría e de celebración, o noso corazón e o noso pensamento están ao voso lado; e o noso maior desexo é que todas esas circunstancias queden pronto atrás.

Ao longo dos últimos anos vinvos transmitindo en Noiteboa as miñas inquietudes e reflexións sobre a nosa democracia; sobre a cohesión social e territorial, a economía e o paro ou a educación; tamén sobre a corrupción, o terrorismo, ou a violencia contra as mulleres; unha violencia, de tan triste actualidade e que merece sempre a nosa repulsa e condena máis enérxica e o empeño de toda a sociedade para erradicala da nosa vida. Todas estas cuestións que acabo de mencionar séguennos preocupando, por suposto, moi seriamente.

Permitídeme que esta noite fálevos de algo que tamén me parece moi importante. Quero falarvos da nosa convivencia, dos principios nos que se inspira, pensando no presente e tamén no futuro, nas nosas xeracións máis novas, ás que hoxe me vou a dirixir especialmente.

O pasado 6 de decembro, con motivo do 40 aniversario da nosa Constitución, lembrei novamente os ideais que animaron e uniron aos españois durante a transición política e que foron o fundamento, a base da nosa liberdade e do noso progreso destes últimos 40 anos: a reconciliación e a concordia; o diálogo e o entendemento; a integración e a solidariedade.

Quen viviu aqueles anos saben ben que se hai algo que os define foi o valor de traballar xuntos e unidos pensando no noso país e no seu futuro; foi a vontade dos españois de entenderse e a dos líderes políticos, económicos e sociais de chegar a acordos, a pesar de estar moi distanciados polas súas ideas e sentimentos.

A todos uníalles un obxectivo moi claro: a democracia e a liberdade en España; definir unhas regras comúns que garantisen a nosa convivencia. E lográrono. Dese éxito beneficiámonos as seguintes xeracións; e o que debemos facer hoxe é todo o que estea nas nosas mans para que eses principios non se perdan nin se esquezan, para que as regras que son de todos sexan respectadas por todos. E desa maneira asegurar aos mozos, con maior garantía, novas décadas de progreso e avance como as que nós afortunadamente coñecemos.

Quen fuches protagonistas ou testemuñas da transición estou seguro de que entenderedes moi ben o que acabo de dicir. Aos que non vivistes aquel tempo e especialmente ás xeracións máis novas, temos o deber de facervos partícipes dese período da nosa historia, dese camiño que permite entender por que e como España conseguiu o cambio máis radical da súa historia; por que e como avanzou e prosperou tanto a nosa sociedade desde entón.

Eu creo que iso é necesario, si; pero tamén creo que non é suficiente. Porque como sociedade temos unha débeda pendente cos nosos mozos. Somos responsables do seu futuro e as circunstancias de hoxe en día non son, nin moito menos, as máis fáciles.

Os mozos vivides inmersos na realidade dunha sociedade tecnolóxica —de cambios continuos e acelerados— que expón novos interrogantes, pero que á vez está chea de novas oportunidades. Tedes talento, creedes na paz, estades abertos ao mundo porque sodes e sentídesvos europeos, sodes solidarios, estades comprometidos coas causas sociais, coa loita contra o cambio climático e a defensa do medio ambiente. Queredes vivir e convivir, pero tedes problemas serios.

Sabedes que é moi difícil atopar traballo sen unha adecuada formación. Moitos a tedes, pero ás veces védesvos obrigados a ocupar un posto de traballo que non é para o que vos preparastes ou que non responde as vosas expectativas. E témosvos que axudar: a que poidades construír un proxecto de vida persoal e profesional, cun traballo e un salario dignos, a ter un lugar adecuado onde vivir e, se así o queredes, a formar unha familia e poder conciliar coa vida laboral.

Nosa responsabilidade, a de toda a nosa sociedade, é que a vosa capacidade, a vosa motivación, a vosa ilusión e esforzo, venzan ás dificultades; porque temos a obrigación –contando convosco, coa vosa enerxía–, de seguir construíndo día a día un país mellor, máis creativo, máis dinámico, e sempre en vanguardia; unha España máis cohesionada socialmente e máis comprometida coa igualdade real entre homes e mulleres.

Hoxe, que vivimos nunha democracia asentada e que compartimos uns mesmos principios e valores con outras democracias da nosa contorna, é imprescindible que aseguremos en todo momento a nosa convivencia.

Unha convivencia que se basea na consideración e no respecto ás persoas, ás ideas e aos dereitos dos demais; que require que coidemos e reforcemos os profundos vínculos que nos unen e que sempre nos deben unir a todos os españois; que é incompatible co rancor e o resentimento, porque estas actitudes forman parte da nosa peor historia e non debemos permitir que renazan; unha convivencia na que a superación dos grandes problemas e das inxustizas nunca pode nacer da división, nin moito menos do enfrontamento, senón do acordo e da unión ante os desafíos e as dificultades.

Unha convivencia, en fin, que esixe o respecto á nosa Constitución; que non é unha realidade inerte, senón unha realidade viva que ampara, protexe e tutela os nosos dereitos e liberdades. Todos os proxectos necesitan uns cimentos sólidos, e a España de hoxe tenos, porque están feitos dunha vontade decidida de concordia, de paz e de entendemento.

E esta é a reflexión que quería facervos chegar esta noite: que a convivencia —que sempre é fráxil, non o esquezamos— é o maior patrimonio que temos os españois. A obra máis valiosa da nosa democracia e o mellor legado que podemos confiar ás xeracións máis novas; e, por iso, debemos evitar que se deteriore ou se erosione; debemos defendela, coidala, protexela; e facelo con responsabilidade e convicción. Así o demostramos durante este últimos corenta anos de liberdade porque cremos en nós mesmos e en nosas propias forzas.

Agora debemos valorar con orgullo o que somos, o que fixemos e confiar no que podemos facer entre todos, afastando o desencanto ou o pesimismo. Debemos ser conscientes da nova realidade que nos impón o século XXI e ser capaces de alcanzar consensos cívicos e sociais que aseguren o gran proxecto de modernización de España.

Con esa esperanza e confianza no futuro, sigamos adiante. Con coraxe e sen descanso. Porque todos podemos facer moito polo ben común, e superarnos cada día; facendo cada un o que nos corresponde e apoiando a quen cumpre coa súa obrigación; animando a quen o precisa —sen que ninguén quede atrás—, e sumando todas as nosas forzas no desexo dunha España sempre mellor, porque os españois merecémolo.

A todo isto anímovos. Grazas por escoitarme e deséxovos novamente a cada un de vós e ás vosas familias, unha moi bo nadal.

Eguberri on. Bon Nadal. Boas festas.
Boas noites. E feliz e próspero 2019.