Por favor, calma

Vin nas últimas vinte e catro horas os mal chamados debates no Parlamento español e ao contemplar os incidentes e insultos incluídos, corrín á biblioteca persoal para rebuscar entre os papeis e libros que uno garda sobre os momentos vividos nas Cortes republicanas do 36, que conduciron ao noso país a unha tráxica Guerra Civil, a peor das guerras posibles

Logo, metinme na internet para localizar tamén o que sobre incidentes parlamentarios garda de forma insuficiente e desordenada a maldita rede.

A procura non é infrutuosa, e dela rescato varias cousas, pero detéñome nunha sesión parlamentaria xa histórica, a do 16 de Xuño de 1936, que ten unha transcrición defectuosa, pero que para poñerme en situación de alarma resúltame máis que suficiente.

Naquel conclave toman a palabra Calvo Sotelo, que logo sería asasinado, o coruñés Casares Quiroga, os comunistas Santiago Carrillo e Dores Ibarruri…

É o duro momento no que Calvo Sotelo advirte ao Goberno da República sobre o mal ambiente que vive o país, como os militares está a ser insultados e agredidos, mentres o que el denomina "o exército vermello" de mozos comunistas e anarquistas paséase polas rúas en ton ameazante, e que iso podería conducir ao feito do "militar que á fronte do seu destino estivese disposto a sublevarse en favor de España e en contra da anarquía".

Ante semellante andanada, Casares Quiroga contesta indignado: 

"O Sr. Calvo Sotelo, cunha intención que xa non vou analizar, aínda que puidese facelo, veu esta tarde para tocar puntos tan delicados e a poñer os dedos, cruelmente, en chagas que, como español simplemente, debese coidade moitísimo de non presentar, que é obrigado ao ministro da Guerra o intervir inmediatamente para desmentir no seu fundamento todas as afirmacións que fixo o Sr. Calvo Sotelo...

"... Eu non quero incidir na falta que cometería A súa Señoría, pero si me é lícito dicir que despois do que fixo S.S. hoxe ante o Parlamento, de calquera caso que puidese ocorrer, que non ocorrerá, farei responsable ante o país á súa señoría."

Á intervención do Presidente do Consello de Ministros, Calvo Sotelo respondería: 

"Eu teño, Sr. Casares Quiroga, anchas costas. A súa señoría é home fácil e pronto para o xesto de reto e para as palabras de ameaza. Oínlle tres ou catro discursos na miña vida, os tres ou catro desde ese banco azul, e en todos houbo sempre a nota ameazadora. Ben, Sr. Casares Quiroga. Doume por notificado da ameaza de S.S. Converteume a súa señoría en suxeito, e por tanto non só activo, senón pasivo das responsabilidades que poidan nacer de non se que feitos. Ben, Sr. Casares Quiroga".

Palabras grosas todas elas, pero horriblemente proféticas, cuxo final, varias xeracións despois, aínda seguimos lamentando.

-Home xornalista, non é o mesmo.

-É posible, querido "outro eu", que aínda non esteamos nese punto que delata esta discusión en sede parlamentaria no ano 36, pero é que onte o cruzamento de insultos entre un parlamentario de Esquerra Republicana que chamou fascista ao líder de Cidadáns, porque este antes cualificou de golpistas aos presos do Procés catalán; e ao día seguinte, en lugar de acougarse os ánimos, a Presidenta do Congreso, importante dirixente do PP, expulsa a outro deputado de Esquerra porque este insulta a un Ministro e ex Presidente do Parlamento Europeo chamándolle indigno e hooligan, ademais de protagonizar os seus compañeiros unha saída da cámara na que o insultado asegura que lle cuspiron.

Todo isto non anima a que sexamos demasiado optimistas sobre o panorama que se albisca no horizonte social nos próximos meses se non conseguimos que os nosos políticos recuperen o acougo e o respecto mutuo.

Xa vai sendo hora que nos acouguemos todos e que poñamos freo ás situacións que provoquen enfrontamento entre uns e outros, e que os que sentan en posesión da verdade absoluta váianse de cruceiro ou emprendan esa viaxe que teñen pendente desde hai moito tempo, con lazos amarelos ou sen eles.

Aquí todos sabemos onde conduce a dinámica das dúas Españas, aínda que, polo que parece, perseguindo a utopía do canto peor mellor para min, algúns que non aprenderon case nada dos erros dos seus maiores, queren que nola xoguemos outra vez.

Por favor, calma.

Este artigo publicouse orixinalmente en catalunyapress.es