​O patriota Guardiola

Pep Guardiola di amar ao Barça, o equipo no que estivo de xogador dos 13 aos 30 anos. Despois fíxoo, uns anos, noutros equipos, ningún español, para finalmente retornar ao FCB, nesta ocasión como adestrador. Cultivou triunfos e, angustiado pola presión de conseguir máis títulos, sumado aos problemas que xa tiña no vestiario, en pleno éxito, decidiu collerse un ano sabático. Nada mellor que poñer terra polo medio solicitando en Nova York, onde se dedicou de cheo ás súas clases de inglés, acompañado da súa muller e os seus fillos.

Pasados os trescentos sesenta e cincos días, con aire novo e recuperado da súa tensión, aceptou a oferta de o Bayer de Munich onde debeu estudar alemán, que contradición, no que estivo tres tempadas para posteriormente fichar polo club dos petrodólares, o Manchester City, onde aínda continua e supoñemos que uns cuantos anos máis dadas os investimentos nalgúns negocios que realizou xunto a Ferran Soriano e Txiki Begiristain.

Pep Guardiola, como humano, ten esa parte non tan idílica que mostra  unha contradición permanente, ou quizais non. O seu apoio ao independentismo, con declaracións súas nas que fala de falta de liberdades en España, e o seu posicionamento antiespañol serviulle para que o suban aos altares e o veneren uns cuantos, os independentistas. 

Guardiola pasou de xogar na selección española, sen criticala, a converterse nun "patriota" con lazo amarelo permanente na súa vestimenta. Agora parece que non o leva, atendendo as indicacións dos seus xefes, eses que levan turbantes e lle pagan o seu soldo.

Pero que se esconde detrás desa imaxe idílica que quere transmitir? Pep demostrou a súa calidade humana cando o seu gran amigo Perico Vilanova tivo a desgraza de que un cancro lle truncase a vida. Estivo varios meses en Nova York para recibir tratamento. Alí estaba a súa amigo da alma, Pep, que non lle deu o apoio que esperaba nesa situación tan complicada na que se atopaba. "Non foi a verme cando eu o necesitaba", chegou a dicir Vilanova. Guardiola non lle perdoaba a Perico que lle substituíse como adestrador do Barça.

Os xornalistas ingleses criticaron duramente a Guardiola por apoiar a Qatar, un país que queda indiferente ante as condicións de explotación nas que viven miles de traballadores e as decenas de mortos no proxecto do Mundial de Futbol. Pep, o que se mostrou en contra do autoritarismo, chegou a afirmar que en Qatar ten todas as liberdades do mundo. É a dobre vara de medir dun loitador do diñeiro.

Pep coidou moito á súa familia, ao seu irmán Pere introduciuno en Niken e despois deu o salto ao mundo do fútbol como representante de xogadores. Realizou operacións -ségueas facendo- co Barça que lle reportaron beneficios. Nestes anos, a conta corrente de Pere é considreable. Asociouse co empresario Roures e compraron o Xirona. As súas colaboracións empresariais seguen noutros campos. Todo iso débello ao seu irmán. A súa irmá está colocada nunha das embaixadas da Generalitat.

O patriotismo de Guardiola e respecto ao club dos seus amores é tal, que non dubidou en levar a varios xogadores do Barca ao City, quizais aplicando aquilo da pasta é a pasta. 

A penúltima, o seu intento de fichar a Messi aproveitando os problemas que tubo o xogador arxentino con facenda e a súa preocupación polo tema independentista. Aí estaba el e a súa man executora, Ferran Soriano para "axudar" ao xogador arxentino, a través do seu pai, ao que chegaron a ofrecer 50 millóns de euros se convencía ao seu fillo. Para o xogador, a oferta era de 700 millóns de euros. Toda unha tentación que parecía imposible de rexeitar. Messi díxolles que verde as segaron. Preferiu quedar no Barça. Os seus fillos adaptáronse moi ben na súa contorna. Luís Suarez, o seu compañeiro, veciño e amigo xogou tamén un papel moi importante nese rexeitamento ao City, o club que pagan os petrodólares dos países máis democráticos de mundo, onde as liberdades e os dereitos da súa cidadanía están no número uno da lista mundial.

Pep Guardiola é un patriota, pero o diñeiro pódelle. Non lle importa quitarlle xogadores ao seu equipo da alma, o Barca. Ao final, como dicía Quevedo, "poderoso cabaleiro é don diñeiro”.

O patriota Guardiola publicouse inicialmente en catalunyapress.es