Voces de ultratumba

Hai adestradores partidarios dun posicionamento replegado cunha formulación conservadora, baseando a fortaleza dos seus equipos en destruír as accións combinativas do rival, sen expoñer aos seus xogadores a ningún risco. Estes conxuntos rouban a pelota, en ocasións en campo contrario, aproveitándose do desgaste e do esforzo do rival para tratar de facer súas accións ben trenzadas e elaboradas polo adversario. Por contra, hai técnicos que toman a iniciativa, que asumen riscos e que se lanzan a por o partido desde o asubío inicial, sen temor a errar. Asumen a posibilidade de fallar como parte do xogo. Contan con xogadores decididos, non faltos de calidade, pero sobre todo coa fortaleza mental de crer nun sistema atrevido. Esta forma de enfrontar os partidos, require unha maior preparación. O primeiro modelo é destrutivo, o segundo baséase xusto no contrario, en ganduxar, en trenzar, en madurar, en construír aos poucos a xogada. Cal goza dunha maior efectividade?, cal é máis sinxelo?

Sen dúbida terano máis difícil aqueles que elixan a primeira opción. Para construír tes que seguir unha orde e actuar dunha forma rigorosa e esmerada. Cada paso é importante e puiden influír no resultado final. Crear é máis lento, pero se se fai ben, o resultado perdura no tempo. No polo oposto, podes destruír de calquera xeito, na orde que queiras e en calquera momento. Non necesitas tanto esforzo e esta acción é moito máis áxil.

O 12 de marzo de 2018 será lembrado por miles de policías nacionais e de gardas civís. Ese día tivo lugar a firma do acordo de equiparación salarial entre FCS e mossos. Tras unha profunda negociación dos sindicatos policiais co ministro do Interior, por primeira vez, publicouse no BOE un acordo deste tipo, que en ano e medio corrixirá esta marxinación salarial, reivindicada historicamente polos representantes dos policías e que o desafío secesionista fixo que a cidadanía e os medios de comunicación apoiasen de forma decisiva tal inxustiza. Un acordo que non priva aos policías da perda do dereitos socio-laborais alcanzado, como a posibilidade de pasar á situación de segunda actividade sen destino de forma voluntaria por cumprimento de idade, tal como pretendía inicialmente a Secretaría de Estado de Seguridade. Unha auditoría externa e imparcial ditaminará os termos reais da equiparación ante as discrepancias xurdidas durante a negociación e unha lei, evitará que volvan producirse estas desigualdades.

Desde un sector do colectivo de policías e gardas civís, criticouse a firma do acordo de equiparación. O tempo debía dar ou quitar razóns. E así o fixo. Chapó polos sindicatos e asociacións. Unidos, conseguiron algo que agora mesmo hai que valorar moito máis por diversas razóns, como o empuxe doutros colectivos, as novas prioridades do executivo e a perda do apoio dos medios de comunicación e en menor medida dos cidadáns, quen non entenderían que deixásemos pasar esa oportunidade. Estes feitos situaríannos nun escenario terrible. Os mossos acaban de anunciar mobilizacións para o 17 de setembro. Menos mal que a equiparación está asinada e publicada no BOE. Se chegamos a facer caso a jusapol, quedámonos a dous ver. Só ese ano, 160 euros ao mes da equiparación que cobraremos en outubro, houbésense esfumado. 1.600 euros extras que cobraremos coa nómina dese mes. 1.920 en todo o 2018. No meu caso e ata a xubilación 56.000 euros que se irían ao lixo se nos guiásemos por aqueles que lla xogaban a todo ou a nada. Lémbrame un compañeiro de Garda Civil, que en 2005, o seu colectivo quedou sen unha mellora nas súas nóminas no CES, porque as asociacións non asinaron unha pequena subida que si rubricaron os sindicatos policiais.

A avaricia rompe o saco. E nunha negociación trátase de achegar posturas e en caso de non atopalas e evitar que se bloquee a situación, deben aparecer alternativas como a auditoría externa.

Un bo negociador é o que vai asegurando o terreo, deixando a porta aberta a futuras melloras. Grazas, sindicatos e asociacións! Fostes valentes, antepoñendo o interese do colectivo ao voso propio e, sobre todo, non vos guiastes por esas mensaxes populistas, cheos de demagoxia que dicían ao colectivo o que quería escoitar, pero sen a responsabilidade de construír, a de defender aos compañeiros nos problemas do día a día, dunha orde ilegal, dunha denegación inxustificada, da mellora de equipamentos ou da prevención dos casos de suicidio… Aí non valen as falsas promesas. Aí quérovos ver. No escenario onde só destruír, xa non vale, onde se apagan as voces de ultratumba.