​Por que lle chaman diálogo, cando só é un monólogo?

Os dirixentes cataláns independentistas, os que forman o Goberno, e os grupos que o apoian, levan anos reclamando diálogo para chegar a un acordo co Goberno central. Primeiro foi con Rajoy, o tranquilo, ou mellor dito o inmovilista, o que ata o último momento non actúa, para ver se a solución chegaba voando. 

Voando chegan moitas cousas, menos solucións políticas. A posición do xa expresidente foi a escusa perfecta. O que significaba seguir lanzando dardos e algunhas cousas máis contra o Goberno. Iso si, pacíficamente.

Rajoy marchouse a Santa Pola a exercer de rexistrador da propiedade, comerse unhas boas paellas, darse o seu rutineiro paseo matinal para que a súa musculatura non se relaxe demasiado, os ósos non se descoloquen e a barriga apareza o máis tarde posible. Din que "morto o can acabouse a rabia".

Así poderían pensar os inxenuos. Chegou novo inquilino á Moncloa. Foi recibido con palmas, e declaracións de satisfacción. Por fin o diálogo ía se é posible. O talante de Sánchez, a súa vontade de diálogo así o deixa ver. Pero os independentistas xa non tiñan inimigo á vista con quen guerrear. Sobre todo o káiser Puigdemont, que non quere soltar o protagonismo, nin cando está a durmir, menos aínda o poder. El quita e pon aos seus peóns. Estes elixidos, cada vez con menos talla política, pero con máis sentido da obediencia cega.

O goberno da Generalitat, é dicir, Puigdemont, pide diálogo en boca de Torra e o seu equipo, pero ao mesmo tempo segue fustigando ao Goberno, a Xustiza, o Estado e os cidadáns que non pensan como eles.

O diálogo para os independentistas é a aceptación sen rechistar da súa proposta de independencia, declaración da República, condonación da débeda e todo o que faga falta. Ese é o diálogo sen condicións que veñen predicando ao longo destes anos, e agora tamén. Confunden diálogo con monólogo impositivo.

Cos cambios no PDeCAT, propiciados polo mismísimo Puigdemont, periga o apoio ao goberno socialista, a non ser que Sánchez estea disposto a ceder nas súas pretensións. Miriam Nogueras, a nova vicepresidenta do partido, deputada en Madrid, quérellas facer pasas canutas ao Goberno de España; xa o dixo en todos e cada un dos medios que a entrevistaron.

É unha hooligan dun nivel político plano e con grandes ambicións. Que se vaia preparando Carles Campuzado, que vén para quitarlle o posto de portavoz no Congreso. Considérao un brando. Campuzano ten un capital político moi bo, pero Nogueras quere eliminalo. Está moi claro.

Nogueras non desaproveita a ocasión e horas despois de que se cargasen a Pascal, a nova 'lideresa' mostrouse crítica coa xestión de Pascal e advertiu que a partir de agora "temos que coordinarnos e iso non se fixo moi ben ata agora". Aí é nada. Ameaza tamén ao presidente Sánchez ao que advirte que non o van apoiar en todo, se non accede ás súas pretensións. O discurso do mercadeo aprendéronllo todos moi ben.

Tamén, que o Parlamento de Catalunya, por discrepancias entre os partidos independentistas, pecha portas por vacacións de dous meses. Un mes menos que os escolares. E non pasa nada.

Con este panorama político, que Pedro Sánchez vaia preparando as eleccións, porque os do PDeCAT vaillas a facer pasar canutas.

Diálogo, diálogo, diálogo, peo só de como se marchan de España. A iso chámaselle monólogo, monólogo e monólogo.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es