ERC non quere tragarse máis os sapos de Puigdemont

Víase vir hai xa tempo, aínda que publicamente as dúas formacións que forman o goberno da Generalitat gardasen as formas. Agora, xa non ocultan as súas discrepancias e ERC dá por rota a confianza entre ambos os grupos: Juntsx Catalunya e ERC despois das acusacións do apéndice de Puigdemont, Eduard Pujol, que criticou duramente ao seu socio de goberno, ao que lle preguntaba se apoiaban aos presos políticos ou preferían branquear ao PSC. Afirmación que enfadou de xeito abondo ao partido republicano.

A polémica, como case sempre, vén promovida polo propio Puigdemont. Primeiro polo súa fuxida a Bruxelas acompañado por varios exconsellers, para poñerse a recado, con plena liberdade para seguir facendo a súa campaña política persoal, controlando desde a distancia ao presidente Quim Torra, elixido por el. Que no pouco tempo que leva no cargo xa realizou varias peregrinacións para consultarlle ao "santo" o que debe facer ou non e de paso recibir a súa bendición.

Alemaña converteuse agora, nun lugar sagrado de peregrinación independentista e de consulta permanente sobre a estratexia para seguir co goberno de España que preside o socialista Pedro Sánchez.  El é o santón das esencias do independentismo, o auténtico, o xenuíno.

Os dirixentes de ERC bótanlle en cara ao fuxido que Junqueras estea no cárcere e  predicando en terreo abonado. Tampouco aproban a estratexia de confrontación que instiga Puigdemont e os súas acólitos, máis propia da CUP que dun partido serio, con sentido de país. Non están de acordo coas formulacións diarias de lanzar órdagos contra o goberno socialista. A desobediencia constante non leva ningunha parte, ou mellor devandito á confrontación, ao enfrontamento, á fractura social e ao empobrecimento do país que di amar. Non se pode estar namisa e repicando. Non se pode reclamar dialogo e á vez dinamitalo, que é o que fai o líder de JuntsxCatalunya.

Os republicanos non queren nin aceptan que Puigdemont teña un trato preferente con respecto ao resto de políticos impuntados. Onde está a solidariedade? O expresident ten que dar un paso a un lado. Nas "batallas" en ocasións gáñase e noutras pérdese. Cando sucede isto último é máis valente recoñecelo e deixar paso a outros para que busquen a mellor solución. A súa vaidade é tan grande como a súa insensatez e apréciase cada día.

A penúltima xogada de Puigdemont foi esta mesma semana, cando, vía plasma convidaba a todos os independentistas a sumarse ao seu proxecto de novo “partido” político, a Crida Nacional, camuflado de plataforma -a segunda ou terceira refundación de CDC- que polo seu posto, como non podía ser doutra maneira, lideraría el mesmo: o káiser de Catalunya. Os republicanos non se quixeron prestar á súa proposta, nin queren oir falar de formar unha soa candidatura. Lévano sufrindo fai xa uns cuantos anos, demasiados, e non están dispostos a seguir aguantando as súas pretensións. ERC leva xa demasiado tempo tragando sapos, e ao final, algún se lle ha atragantado, hanse platando e van deixar a outros que llos traguen.

Con este panorama, a inestabilidade nas dúas institucións máis importantes de Catalunya: a Generalitat e o Parlament está servido. Novas eleccións en outono? Dicía o presidente Sánchez que hai que deixar votar aos cidadáns de Catalunya, referíase a iso? Todo é posible, e nada é descartábel, aínda que o máis acaído sería que se poñan xa a traballar dunha vez, porque o país necesítao. 

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es.