Bruxelas, a "independencia" e a súa manneken

Bruxelas, a capital de Europa onde se atopan as sedes das institucións Europeas máis importantes, é unha cidade triste que vive a consta do resto de Europa. O seu goberno mira por encima do ombreiro a algúns países membros da unión, sobre todo os países do sur. Teñen un certo complexo de superioridade e as críticas toléranas bastante mal. Bruxelas é unha cidade onde a maioría dos seus habitantes, á parte de peseteiros son tremendamente insulsos.

Quero contar un suceso que me ocorreu no aeroporto de Bruxelas. Unha semana antes da reapertura da terminal de saída -despois do sanguento atentado do que foi obxecto- un pequeno grupo de xornalistas realizamos unha visita ao Parlamento Europeo. Indicáronnos que á volta estivésemos con tempo no aeroporto dado que as medidas de seguridade, como consecuencia do atentado, eran extremas. O grupo estivemos a facer cola algo máis de dúas horas. Todo moi lento e bastante caótico. Fixéronnos pasar por dous arcos de seguridade. Vendo que ao ritmo que levaban os controis, iamos perder o avión, e que non previra situacións como esta, dirixinme a unha traballadora para expresarlle a nosa preocupación porque non habilitaran unha cola para as persoas cuxos voos tiñan a saída inmediata. Non había maneira de razoar con ela. Algunhas persoas, deixáronnos pasar. Pero cal foi nosa sorpresa que a unha compañeira e a min, decidiron cachearnos, mellor dito, fixéronnos un magreo de moito coidado. Ata recoñezo que lle dei un sopapo á persoa de seguridade que efectuaba o “toqueteo” e díxenlle algunha cousa en español, que non ela non entendía. Foi realmente denigrante e sentímonos impotentes. Con todo iso, a realidade foi que perdemos o avión a outra compañeira e eu, o resto aos que non cachearon saíron correndo e ocuparon os seus asentos rumbo a Barcelona.

A azafata de terra, da compañía Ryanair, a pesar de que o avión seguía en terra, moi preto de onde estabamos nós, non quixo atender as nosas peticións e máis ou menos  enviounos a fritir puñetas e deixáronnos en terra.

Tentamos buscar a oficina da compañía, non había ningunha. Unha persoa portuguesa que estaba alí moi amablemente acompañounos a un mostrador para ver se podiamos coller outro voo. O empregado con cara de estúpido díxonos que había un voo para dentro de dous días, encolleuse de ombreiros e mirounos con certo desprezo ao comprobar que eramos españois. Non me puiden calar e solteille unhas cantas, en español, catalán e galego, en francés non quixen. Total que ao final, para ir abreviando, a volta tivéronnola que arranxar desde Barcelona, cun prezo de billete de 300 euros cada un,  e saír ás 10 e pico da noite. Foron sete interminables horas no aeroporto de Bruxelas, a capital de Europa, a moderna, a intelixente. Se isto pasase en calquera aeroporto español, teríannos chamados terceiromundistas, pero os belgas son moi europeos e do norte.

Díxenme que iso non quedaría así. Ao día seguinte, escribinlle ao embaixador belga, explicándolle a odisea vivida e pedíalle dúas cousas: que nos pedisen desculpas os responsables do aeroporto polo trato vexatorio recibido e que nos abonasen o importe dos dous billetes. Vendo que non había resposta, volvín enviarlle o mesmo correo. Unha semana despois respondeume dicindo que faría algunhas xestións para pescudar o que sucedera. 

Pasaron dúas semanas máis sen resposta e envieille un terceiro correo dicíndolle que estaba a esperar unha resposta e o cumprimento dos dous puntos que lle pedía, e que pensaba que tanto "Bruxelas capital de Europa", pero que fora terceiromundista o que nos sucedera. Ante tal afirmación chamoume o embaixador, bastante molesto por chamarlles terceiromundistas. Despois dunha longa conversación, explicoume que non tiñan ningunha ascendencia sobre a dirección do aeroporto e que a embaixada non nos ía a pagar os billetes. Pero que de todas as maneiras, tentaría volver falar con eles e que me diría algo. Ata o día de hoxe. Silencio diplomático, iso si, moi belga.

Ao escoitar hai uns meses ao goberno belga que hai separación de poderes, polo tema dos políticos cataláns fuxidos, e que non tiña ascendencia sobre a xustiza, a verdade é que me veu á cabeza o incidente vivido hai dous anos, e do que non tiña a intención de falar. 

A constatación do que son os belgas lembroumo as palabras do impresentable Joan María Piquei Fernández , o ínclito xefe de prensa de Artur Mas, agora do fuxido Puigdemont, cando nun tweet fala das boas relacións que os fuxidos teñen con o Ministerio de Interior, aínda que despois reculou ante a súa indiscreción. Sofre de incontinencia verbal con febre supremacista.

Igual pensan que todos eles son o Manneken e que ao resto de europeos pódeselles mear encima.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es