As ideoloxías fóronse a Cancún

Resulta incomprensible que políticos que estiveron militando e vivindo a corpo de rei durante moitos anos, da noite para a mañá cambien de partido como de camisa diaria - para aqueles que se cambien a peza a diario, que os hai que non- co único e exclusivo fin de seguir vivindo da política uns cuantos anos máis, algúns deles con idade máis que sobrada de xubilación. Onde está a ideoloxía destes personaxes peculiares?

A ideoloxía hai tempo que se foi de vacacións a Cancún ou ás illas Pandingas. “Mortas as ideoloxías, o mundo quedou en mans de xente práctica que anula cerebros baixo montañas de nada”, dixo en máis dunha ocasión Jorge Valdano, seareiro, comentarista deportivo e filosofo nas súas horas libres.

A afiliación de Ernest Maragall a ERC é algo que descolotou a máis dun socialista e a outros lles reafirmaron no que pensaban del: un arribista con aspiracións de notoriedade, revestido de patriota. O “tete” Maragall, botouse ao monte do irracional, cando deixou de ter protagonismo, poder e cargo dentro do PSC. Ten necesidade disto cos máis de 70 anos que leva encima?  Creo que a "tramuntana" afectoulle.

En círculos de ERC están de Maragall ata a barretina. Fixo manobras na escuridade para que o nomeasen presidente do Parlament de Catalunya polo seu apelido, saltándose a militantes que traballan  por ERC desde hai anos. Non se  podían crer a ambición sen límites de Ernest que se creu ser o "Che Guevara" da revolución independentista catalá.  Que maneira máis parva de tirar por terra a súa bagaxe política - o económico ségueo mantendo – a estas alturas da súa vida.

Ernest non foi o único sociata que se deu un golpe na cabeza e viu a luz que lle guía á ERC de Junqueras e cia. Ignasi Elena, o que se postula para Conseller de Sanidade despois de que outro sociolisto, Comín saíulle ra aos republicanos. Só fáltalle a Ignasi, dar o paso e afiliarse tamén ao partido da fuxida Rovira. A mosca está tras a orella de dirixentes de ERC que ven como os que acaban de chegar ao partido queren facerse co control do mesmo e ter cargos institucionais. Non hai bo ambiente nas filas, máis ben todo o contrario, é lóxico e humano.

Pero hai máis sociolistos/as que emigraron a outros partidos -o pedigrí socialista segue valendo moito- Mariña Geli a “recalado ” no PDeCAT sen afiliación, por agora, -partido ao que criticara polo papel dalgúns personaxes no lobby sanitario, por certo a nomeada sociovergencia. Vivir para ver!, que dirían algúns castizos.

Que dicir do ilustre socialista que o foi case todo no PSC, Celestino Corbacho, tamén xubilado e ocioso – hai xubilados como moita actividade- que quere vingarse da súa protexida, a hoxe alcaldesa de Hospitalet, Nuria Marín a quen, por despeito, din, quere arrebatarlle a alcaldía, encabezando a lista por Cidadanos. Vaia xiro ideolóxico do "ministro do paro", como se lle coñece nos mentideros políticos.

Pero a política é así, afirman algúns. A política fana os políticos, é dicir, as persoas son así e a ideoloxía é moeda de cambio. “O estómago agradecido antes debatíase entre a sardiña e o arenque; hoxe, a ideoloxía ten menos valor que unha ración de gambas”.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es