Un ano máis, a festa de Sant Jordi, onde os protagonistas, libros, rosas e xente, deron cor a un día que todos esperan con ilusión. A normalidade foi a tónica dominante. Nada nin ninguén conseguiu cambiar, de momento, o obxectivo deste día tan importante para a cidadanía.

Uns sete millóns de rosas vendéronse nesta edición. Delas, como sempre, a de cor vermella foi a máis desexada polo público. A amarela, por indicación expresa da ANC, chegou á suma de 600.000, que vén representar unha de cada dez. Hai cousas que non cambian. Politizar acontecementos converteuse nun obxectivo. Non todos compran o produto, por moito que o envoltorio sexa de ouro.

A rosa vermella significa, entre outras moitas cousas, a paixón, o lume, pero tamén simboliza a admiración e o respecto. A amarela é o reflexo da amizade, da adolescencia, pero para algúns representa a superstición. Din que se alguén regálache unha rosa amarela e non é unha persoa próxima, quizais esconde unha segunda intención. A cor amarela, para os actores non é precisamente a súa cor favorita.

É evidente que, como o arcoíris, as rosas teñen máis cores que o vermello e o amarelo. O branco, o azul, o rosa, o verde, o laranxa conforman as cores, de momento, que a xente teñen ao seu alcance para comprar.

As tradicións deben continuar, forman parte do ADN das persoas e dos territorios. Con todo, deber ir transformándose conforme pasan os anos, faltaría máis. Os homes, tradicionalmente, regalan unha rosa ás mulleres -hainos que máis dunha- e as mulleres, libros aos homes. Iso cambiou, os homes, por que non poden recibir unha rosa? E á inversa, por que ás mulleres non se lles poden obsequiar cun libro? As tradicións non son muros de formigón, hai que adaptalas aos tempos, diso trátase. A cultura non é só un monopolio exclusivo do home -o mesmo que as tarefas domésticas das mulleres-, e a sensibilidade só das mulleres. Os floreiros non son "exclusividade", como algúns queren facer ver, das mulleres.

Ninguén nin nada debe monopolizar unha Diada como a de Sant Jordi, é patrimonio de todos. Hai cousas que son propiedade colectiva, pensen como pensen, sintan como sintan e veñan de onde veñan. Esa é unha das grandezas da democracia como tamén o son a tolerancia, a liberdade, o respecto e a convivencia cidadá.