Os días van pasando e as negociacións para chegar a un pacto de investidura onde poida elixirse o President da Generalitat e despois este forme o goberno que devolva a "normalidade" institucional a Catalunya, debería ser a prioridade dos grupos políticos que teñen máis opcións para conseguilo. Iso debería ser, a realidade é ben diferente.

Os personalismos, que no fondo ocultan un interese para asegurase privilexios, soldos, e notoriedade, non deixan avanzar as negociacións. Situación que é realmente surrealista e inxusta. Pode un pobo sacrificarse por unha soa persoa?. Así o entende o divino Puigdemont que ata o último minuto seguirá presionando para conseguir o seu obxectivo que non será posible.

Adóitase dicir que as aparencias enganan e en política moito máis. A posta en escena é fundamental para seguir espertando o interese da cidadanía, ou polo menos unha boa parte dela. Non se explica o que realmente está a pasar. Engánase con nocturnidade, aleivosía e sen rubor algún.

As cousas que realmente están a suceder, só son coñecidas polos negociadores. En moitas ocasións, nin a maioría dos dirixentes dos partidos implicados son coñecedores do que se coce nas "cociñas". Sábeno polos medios de comunicación, que adoitan ser utilizados, tamén, para enviar mensajitos entre as partes, se as cousas non van como esperaban. Iso si, os xornalistas teñen a culpa das filtracións e as "mentiras" que publican nos seus respectivos medios de comunicación, serán adiviños?. Hai que botarlle a culpa a alguén, menos aos verdadeiros delatores.

Que novidades hai da investidura do desexado –por esgotamento - president de Catalunya?. Á parte da insistencia de Puigdemont por ser o elixido, que non o será, a situación vai cambiando. ERC non está disposta a que a xustiza impute a máis persoal seu. A CUP, aposta xa por outro posible candidato que non sexa o fuxido a Bruxelas e o PDeCat, está ata a barretina dos delirios de Puigdemont que pretende ser presidente a distancia para seguir cobrando un soldo, que lle pague o casoplón de 500 metros, coche oficial, escolta e gastos de representación. Iso si, o seu sacrificio é por Catalunya, que a ninguén lle quede a menor dúbida.

Os poucos días que faltan para o día D -sen que os xuristas do Parlament se pronunciasen aínda sobre a cuestión- e despois do que o presidente do Parlament, Roger Torrent visitase o seu xefe Junqueras, na prisión, para coñecer persoalmente a súa opinión da situación, o máis lóxico, se é que todo isto ten sentido, é que finalmente propoñan outro candidato. Unhas novas eleccións, agora, sería como xogar á lotería. O patio da incerteza non está para xogala a un só número polo que poida pasar. Buscarán unha formula, sen Puigdemont de presidente, pero que lle garanta as coles de Bruxelas, as súas cervexas e algo máis, ata as próximas eleccións europeas, onde o expresident pode ser cabeceira de cartel, que lle permita continuar na cidade co cargo de eurodeputado e seguir dando a lata desde dentro, con continua presenza nos medios de comunicación dando a carraca. É posible?, así o comentan algúns en privado, en público opinan outras cousas politicamente correctas co obxectivo de que ninguén se moleste. Iso é a política.