De Gaza a Libia: plan para unha limpeza étnica

Recoñézoo, desde primeira a última hora do día consumo e creo noticias sen parar. Cando o apagamento, houbo xente que se lanzou aos supermercados a por conservas, a internet a buscar casa no campo ou ás terrazas a emborracharse. Eu dediqueime a actualizar este medio ao minuto ata que esgotei todas as baterías. Á tenda só fun comprar pilas para o transistor. 
 

Son tamén afeccionado á literatura bélica, ás memorias en particular. Por iso -confésoo con pudor- cando estala un conflito invádeme certa ilusión. Lánzome a atopar testemuños na ‘vida real’ que corroboren o que aprendín na lectura sobre o poder da propaganda, a deshumanización do inimigo ou a estraña e profunda forma de amor que se crea entre os soldados en primeira liña da fronte. Durante semanas, devoro sen parar medios locais, canles de Telegram de ambos os bandos e que non me falte o repaso diario ás flechitas no mapa. 

A pesar desta febre morbosa, levo anos evitando as noticias de Gaza. 

- Visto un neno morto, Manuel, vistos todos -dígome nun intento de acalar a miña conciencia.

Hoxe, con todo, no meu repaso diario á prensa trumpista (outro das miñas guilty pleasures é ler o equivalente actual do Völkischer Beobachter), descubrín o plan para “mover un millón de gazatíes a Libia”. 

O medio que deu a primicia foi a NBC, que sinalou como principal obstáculo o seu elevado custo, coma se os seres humanos non tivésemos dereito a vivir en paz na nosa terra. 
 

O plan está en marcha. Israel lanzou este fin de semana a súa segunda fase da invasión co obxectivo declarado de non deixar pedra sobre pedra. Se xa antes o presidente de Estados Unidos razoaba que ninguén podía vivir no “inferno” de Gaza, máis peso terá este argumento terminada a ofensiva.

Malditos estes tempos nos que nos tocou vivir nos que hai enunciar obviedades. Se Gaza é hoxe é un “inferno” é debido ao uso indiscriminado de armas por parte do goberno de Israel e fornecidas polo de Estados Unidos. A resposta militar á masacre dos civís israelís poderíase executar sen arrasar a Franxa e provocar a fame negra da poboación. 

Por tanto, si no futuro téntanlles convencer de que os gazatíes son os que se queren marchar, que non é unha expulsión forzosa, que non estamos ante unha limpeza étnica senón ante unha migración voluntaria, reflexionen. Vostedes non farían o imposible por sacar ás súas familias dun lugar arrasado? 
 

Así pois, os responsables dunha eventual “migración voluntaria”, dunha limpeza étnica encuberta, serían os gobernos de Israel e Estados Unidos. Do mesmo xeito, o responsable do 7 de outubro foi Hamás e non o pobo palestino.

Distinguir entre pobos e gobernantes, entre os señores da guerra e os soldados, entre agresores e agredidos, é unha das moitas marabillosas cousas que podemos aprender lendo. Tamén a aprender a identificar os xogos de palabras cos que nos tentan manipular.  Non é recolocar, non é mover, non é desprazar, é limpeza étnica.