É comprensible que os medios de comunicación loiten por aumentar a audiencia. Nela vailles a credibilidade e a supervivencia, porque viven da publicidade, da que maioritariamente obteñen os seus ingresos. Iso aplícase aos medios privados. Os públicos están subvencionados polo erario público, é dicir, polos impostos de todos. O que sucede é que, aínda que os pagamos todos, contrólanos os gobernos de quenda para o seu uso partidista. Fixérono, e seguirano facendo todos os gobernos, dá igual a súa cor política.

Dáse por feito que o control dos medios públicos por parte dos que gobernan é así, pero non ocorre nada: teñen o poder, exérceno e os xornalistas acéptano... con total “normalidade”. Poucas son as voces críticas, porque a alternancia política leva tamén a alternancia de xornalistas neses medios. O que significa que, cando gobernen “os seus”, eles formarán parte dos novos equipos. Mentres tanto, os paganinis seguen cotizando sen dereito a máis nada que queixar.

Atribúeselle a Maquiavelo a frase “o fin xustifica os medios”, non se sabe se iso é así. Pero creo que o fin nunca xustifica os medios se eses medios son ilícitos, carentes de ética ou serven para que se beneficien uns cantos.

Estes días, TVE está a bombardear coas publicidades de novos programas: Jesús Cintora, Andreu Buenafuente e a “troupe” do que no seu día foi Sálvame, composta por varios xornalistas do corazón e algúns dos que, no seu momento, foron protagonistas en programas rosas.

O máis rechamante da programación da televisión pública, TVE, é a troupe de Sálvame co seu novo programa A familia da tele, un programa dun alto contido intelectual que chega para “formar e entreter” á audiencia. Mentres tanto, fálase do programa e os seus protagonistas, entre os que se atopa Belén Esteban, cuxo mérito máis importante foi ter unha relación cun toureiro, da cal naceu unha filla. Grazas a ir contando todas as pelexas co toureiro de nome Jesulín, ha amasado unha boa cantidade de diñeiro, e con esa historia segue aí como a gran “heroína”. Mentres, quen ven o programa falarán del e non doutros temas: desviar a atención dos problemas do goberno. É unha estratexia tan vella como o mundo.

No caso de Cintora, é a cota de partido; programa xa empezado con pouca audiencia. Buenafuente volve, como sempre, á súa casa, cando gobernan os socialistas. Profesional moi protexido. A diferenza cos anteriores é que a súa profesionalidade case ninguén a pon en dúbida, aínda que a algúns lles guste máis que a outros. Iso adoita pasar.

A familia da tele non é un programa para unha televisión pública, que ten outros obxectivos ben distintos aos que achega este programa, que o están anunciando de forma masiva. Captar a audiencia con este tipo de contidos, para telos entretidos cos escándalos dos famosos e, de paso, conseguir votos dun determinado sector, é unha xogada impropia dun goberno e dunha televisión pública. As televisións privadas utilizan o seu diñeiro e poden ofrecer calquera programa que consideren que lles pode dar audiencia; a pública, co diñeiro de todos, non ten que facelo. A súa función é ben distinta, nútrese do diñeiro de todos.

As televisións públicas non deben estar ao servizo do goberno do momento. Exemplos do dano que fixeron témolos en Madrid, pero tamén en Catalunya, onde o independentismo copou o seu discurso, expulsou aos que non pensan como eles... e aí seguen.

O dilema que se debe expor é: o fin ou os medios? A ética e a estratexia poida que, en moitas ocasións, sexan antagónicas. Neste caso de TVE e a estratexia dalgunha mente pensante, é evidente que o son. Non sei quen dixo que non se pode ser e non ser.