O bolivariano alcalde de Ourense suprime as roldas de prensa

Ourense, unha cidade diferente de Galicia, onde transcorre o río Miño no seu camiño para fundir co mar. Onde aínda se mantén en pé a ponte romana que tanto queren os ourensáns. Con augas termais que son as delicias dos habitantes e os viaxeiros que acoden a elas para mellorar a súa saúde.

Ourense, terra de xente emprendedora, inmigrantes, de grandes intelectuais, tamén de reliquias caciquiis que perduran, máis dun metidos en política,  e levan anos de convulsións na escena local: concello e Deputación, - esta última está máis tranquila agora-. O goberno municipal está presidido por Gonzalo Pérez Jácome, un alcalde pouco común, un axitador que chegou disposto a cambialo todo porque para el os políticos eran uns corruptos, o concello estaba cheo de enchufados que non traballan e estaba disposto a terminar coa saga familiar da familia Baltar, os reis do mambo na provincia. A presidencia da deputación pasou de pai a fillo, como estaba mandado, porque José Luís Baltar era o gran conseguidor de votos para o PP na provincia de Ourense. Durante os seus 30 anos de “reinado” nunca aceptou inxerencias, nin de Fraga nin Rajoy e por suposto de Feijóo. Era o amo e señor do seu territorio. Algúns lle chamaban -en privado- o gran cacique galego. 

Jácome é o exemplo de populismo, cunha televisión local onde insultaba aos políticos do PP, e o PSOE mentres, na mesa de traballo, está acompañado de varias botellas buxán e un colega que lle axuda a insultar e empinar o cóbado até deixalos máis que alegres. Así, foise facendo un oco na política local. Aínda segue, sen que de momento o expulsaron, que é o que sempre lle acaba ocorrendo; nos Maristas de Ourense, no instituto, e até no mili. É un personaxe peculiar e algo “voado”.

As eleccións municipais de 2019 foron o trampolín para conseguir ser elixido alcalde de Ourense, non gañando as eleccións e quedando como a terceira forza máis votada. A pesar dos resultados e despois de tragar todo o que dixera sobre os Baltar, pactou con eles: el sería alcalde e José Manuel Baltar presidente da Deputación. Apoiáronse mutuamente cos votos dos seus respectivos partidos. Como dicía Jácome, “pactaría até co diaño para ser alcalde”. Non foi o diaño, senón o cacique elegante que se abrazaron politicamente para repartir o poder.

Nas eleccións do 2023, a pesar dos escándalos de corrupción nos que se envolveu e os seus enfrontamentos cos funcionarios municipais, partidos da oposición, e medios de comunicación, subiu en votos. Negociou con Baltar a continuidade do pacto e a repartición deles das dúas institucións. Ninguén entendía nada, era en clave de repartición de “poder”. O reelixido alcalde, que denunciara aos populares e socialistas de enchufar a xente nas institucións, fíxoo mellor: rodeouse de amigos para controlar o concello. Poucos son os que entenden óomo un personaxe como este pode estar á fronte do concello. 

A deputación deixou de ser o pazo dos Baltar, polo incidente da multa que lle puxeron por circular o seu coche oficial a máis velocidade da debida, e o seu partido recomendoulle “” que renunciase ao cargo, pero segue como senador.

O autoritarismo do exalcalde de Ourense chegou ao seu nivel máis alto. Implantando un réxime bolivariano e emulando a Nicolás Maduro, decidiu que non realizará máis roldas de prensa porque os xornalistas adulteran as informacións.  Suprime as roldas de prensa e substitúeas por comparecencias a través de YouTube  para informar directamente aos cidadáns, dos que aceptará preguntas a través do WhatsApp, filtradas previamente, e onde os xornalistas estarán vetados. Unha decisión que atenta contra o dereito dos medios de comunicación a informar. O colexio de xornalistas de Galicia, que por certo preside un ourensán, Paco Sarria, denunciou o atropelo do alcalde Jácome e non pensan quedar de brazos cruzados. E a oposición, que fará? A pregunta que se fan os que non coñecen Ourense é: Que está a pasar nesa cidade onde cada semana hai un capítulo de desencontro e atropelos do seu alcalde, a cal deles per?

Dicía Castelao que “en Galicia non se pide nada. Emígrase”. Agora son outros tempos e a emigración deixou de ser unha saída para poder vivir sen a presenza dos caciques. No presente a xente queda e cada catro anos cámbiase aos déspotas e pésimos gobernantes Farán unha moción de censura e poranse de acordo toda a oposición? Ser cada día noticia nos medios de comunicación por un alcalde que fai barbaridades non é precisamente boa imaxe para a cidade e os seus habitantes.