Din que hai gustos para todo. As persoas non pensan da mesma maneira. Tampouco as preferencias son uniformes, é evidente. Creo que debe ser así, porque a uniformidade, o discurso único non é bo para a xente, nin para a saúde democrática dun país. No entanto, certas cousas, acontecementos, competicións deportivas adoitan comportar unha identificación moi importante que trae consigo euforia, sentimento de pertenza e achega máis ás persoas que outras cousas que as afasta.
Este martes pola noite era esperado por millóns de persoas para ver xogar á selección española de fútbol, contra a francesa. Un partido que se prevía complicado polas figuras coas que conta a selección veciña, quen por certo empezou marcando un gol aos poucos minutos de iniciar o xogo. Pese ao xerro de auga fría que recibiu o equipo español, este non se rendeu e con ganas, empeño, coraxe e a forza conseguiron darlle a volta ao partido. O que significa pasar á final que se celebrará o vindeiro domingo en Berlín, ante a selección que saia gañadora do encontro Holanda - Inglaterra. Calquera delas é boa, pero La Roja está de sorte e pode alzar co tal esperado trofeo.
A actuación do equipo español na Eurocopa está a ser unha lección de integración, compañeirismo, xenerosidade e equipo, guiados por un adestrador que non foi unha gran figura na súa etapa de xogador. Con todo ten un mérito extraordinario o seu traballo ao conseguir un equipo sólido, potente, ilusionado e contar cun bo ambiente no vestiario, cousa nada fácil. Luís de la Fuente que tras o escándalo Rubiales fora moi cuestionado, aos poucos foi demostrando que é un bo seleccionador, coñece moi ben aos seus xogadores, moitos dos cales adestrara nas categorías inferiores da Federación Española de Fútbol. Por ese coñecemento, polo seu carácter, conseguiu unha selección imbatible até agora, a mellor desta competición
A selección española de fútbol deu unha gran lección social: é a representación da España real, onde dous fillos de emigrantes que saíron do seu país para buscar unha vida mellor: Nico Williams e Lamine Yamal, españois sen condicionantes é dicir, sen ningún pero, con pleno dereitos como talles, foron protagonistas indiscutibles, xunto a outros compañeiros e deixaron patente a realidade da España do século XXI, guste ou non aos ortodoxos deste país, que os hai.
Lamine Yamal, o autor do gol que pasará á historia pola forma de marcalo, pola súa idade, 16 anos, é un jovencito dun barrio obreiro de Mataró, con moitas necesidades e onde os emigrantes son numerosos, con fillos que son cataláns de primeira e que conseguiu o soño perseguido: ser unha figura do fútbol a unha idade moi temperá. Lamine non só é un gran xogador, é algo máis que iso. É un exemplo para os seus amigos e colegas do barrio onde naceu e creceu, que comprobaron que os soños se poden cumprir, con traballo, tesón e esforzo.
Outra das imaxes, son moitas as que se produciron, é a do pai de Lamine vibrando nas bancadas, cantando con entusiasmo “eu son español, español…”. Unhas imaxes que demostra que os “emigrantes” aos que moitos non queren son necesarios e ademais forman parte da realidade do país, multirracial, multicultural que enrique á sociedade.
O fútbol non só é un deporte, é o artífice do cambio de mentalidade, da paixón, de como a rivalidade nos seus respectivos equipos déixase aparcada cando todos e cada un dos xogadores forman parte da selección e conxúranse para gañar, deixando de lado o protagonismo individual. Unha lección é a que están a dar os xogadores da selección, que os políticos deberían aprender. Por certo o goberno de Catalunya felicitou a Lamine Yamal polo seu éxito na selección española?. Pois debería facelo aínda que se chame Yamal e os seus pais non sexan cataláns de nacemento