Esta semana España e outros países europeos escribiron un capítulo significativo na curta historia da Declaración Universal dos Dereitos Humanos ao recoñecer ao Estado de Palestina. Esta decisión tan polémica, que o que busca é contribuír a unha solución diplomática de convivencia entre israelís e palestinos mediante a proposta de ‘Os dous Estados’, mereceu as seguintes palabras de Israel: “Danaremos a quen nos dane”. Para o Estado sionista, que afai comportarse como un matón con todo aquel que osa levarlle a contraria, non hai nada máis perigoso que o feito de que algúns comecen a pensar por si mesmos e ver ao pobo palestino como persoas e xa non como os prisioneiros de Israel no cárcere ao aire libre máis grande do mundo, a que levan xestionando á súa antollo desde fai xa máis de medio século.

No medio deste cruzamento de ameazas, un petardo voou polo aire parte do campamento de Rafah onde hoxe se hacinan centos de miles de palestinos refuxiados no sur, onde empuxáronos as autoridades desde o inicio da guerra en outubro. O saldo, en cuestión duns poucos días, é de máis de medio centenar de civís asasinados polo exército israelí.

Mentres isto sucede, Israel suxire que España é “complice” de “incitar ao asasinato de judios” e mantén reunións co líder de Vox, erixido como un aliado dun xenocidio que moitos dos seus votantes non só defenden, senón que negan, como tamén negaron a ‘Solución final’. Israel atopa en España aliados á súa proposta, xa que non só a ultradereita abraza as teses de Netanyahu, senón que tamén o propio PP censura ao Goberno por executar a proposición non de lei aprobada polo Congreso en 2014, con voto a favor dos populares que tiñan entón maioría absoluta na Cámara. Israel sabe que coa oposición española teno fácil para vender o seu discurso, mentres que na oposición de Irlanda ou Noruega, que tamén recoñeceron a Palestina, pica en óso.

Os demais países, e a maioría de cidadáns españois, non asumen o discurso sioniesta porque os consideran os verdadeiros responsables e cómplices de incitar aos asasinatos e ao odio neste conflito. Só Netanyahu e o seu Executivo, que seguen tensando unha corda coa comunidade internacional sobre a que fan equilibrismo os máis de 36.000 civís palestinos asasinados desde o ataque terrorista de Hamás en outubro, son responsables de que entre todos eses mortos haxa ao redor de 15.000 menores e uns 20.000 orfos entre os sobreviventes.

Pensemos, por un momento, neses pequenos aos que lles arrebataron absolutamente todos, sen pais, desprazados das súas casas convertidas en cinza, condenados a malvivir como poden entre os cascallos dunha zona de guerra e escoitando día si día tamén como caen os proxectís a poucos metros deles. Se te vas cada noite a durmir crendo que mañá non espertarás, como non buscarás explicacións? Como non quererás vinganza? Como non crecer alimentado polo odio e o medo aos demais?

Eses nenos crecerán -non todos, desgraciadamente- e é probable que uns cantos radicalícense. É comprensible que o fagan si até o Tribunal da Haia sinálalles quen son os responsables da barbarie que sofren nas súas carnes. É lóxico pensar que se alguén lles ofrece a posibilidade de desquite, xa sexa en Cisxordania, en Tel Aviv, en Xerusalén, en Londres ou en Nova York, accedan a resarcir contra aqueles que lles provocaron tanta dor, que lles roubaron a infancia e que asasinaron ás súas familias coa complicidade durante moitos anos de Occidente. Xa ocorre hoxe, con grupos de insurxentes reproducir en zonas que o exército israelí cría controladas.

Non, recoñecer a Palestina como Estado non é unha medalla para Hamás, é un toque de atención para Israel, que ve como vai perdendo apoios e como o seu illamento é cada vez maior. A cada bala Israel fai máis profunda unha ferida que tardará décadas en cicatrizar. A sangría de Rafah e do resto de Gaza non fai máis que regar as sementes do odio que só o sionismo plantou, bombardeando hospitais, escolas ou campos de refuxiados e utilizando a fame como método de tortura e exterminio. Mentres, a solución de moitos é a de compartir unha imaxe creada por IA crendo que así pararán a masacre. A solución para Palestina ten que buscar nas universidades, nas rúas, en cada voto do próximo 9 de xuño. Porque, se permitimos outros sete meses de guerra. Que Estado vai quedar para recoñecer? Que nova crise humanitaria tocaranos vivir? Como non vai existir Hamás? Existirá desde este río de sangue até este mar de bágoas. Ata que queira Israel. Ata que o mundo o permita.