Chega o sábado e despois dunha longa semana de laburo un quere marchar ao pobo e desconectar. A calor aperta e o sol convida a agarrar a toalla, o bañador, as chancletas e ir pasar o día á praia. E para merendar, unhas castañitas. Porque estamos en outubro e xa non é tempo de sandías, senón de castañas, cogomelos e cabazas que empezan a decorar as entradas das casas nun Samaín anticipado. É 7 de outubro e isto non é A Habana, é A Pobra do Caramiñal, e a temperatura que marca o termómetro é impropia deste mes. Pero o leva sendo xa varias semanas. O outono resístese a entrar en Galicia e, aínda que o celebremos na area, é realmente preocupante.

A min, persoalmente, xa me molesta. Quero sacar dunha vez o abrigo do armario. Quero porme as botas para a choiva, queixarme por chegar empapado á redacción, tomarme un café calentito para combater o frío, dicir que non podo quedar porque fai malo e non hai quen me saque de casa. Pero é outubro, fai 30 graos e atópome en camiseta e pantalón curto, asfixiado de calor mesmo pola noite, dubidando de si xubilar o ventilador ou durmir outra noite arrullado polo seu refrescante runrún.

Non vexo moita preocupación en xeral. A xente pode estirar o terraceo e as camisas con palmeiras. A este ritmo, Abel Caballero acenderá as luces de Nadal en bermudas e desde Samil. E poderá facelo metido na auga, porque a temperatura do Atlántico en outubro roza os 25ºC. Comín cocidos máis fríos que a sopa na que se está convertendo a ría de Arousa. Que si isto pode afectar en algo aos mexillóns e mariscos dos nosos mares? Pregúntanmo o 24 de decembro cando se paseen pola lonxa.

Á xente dálle igual que isto convértase nunha bóla de lume inhabitable. Proba diso son os máis de tres millóns de votos que levaron o pasado 23 de xullo os integrantes dun partido que nega o cambio climático e oponse ás medidas que buscan combatelo. Pero o mesmo dá, porque os seus socios, de non ser polo tirón de orellas de Europa, secarían Doñana, espremendo até o último litro para, que sei eu, manter verde algún que outro campo de golf. Porque os campos xa se nutren dos regadíos ilegais. Pero ese tema mellor para outro momento.

Si é que dá igual. Porque se non son uns son outros, e pouco ou nada importa que recicles e teñas que zafarte cunha pajita de cartón cando o planeta enteiro aplaude que en 2030 váiase a celebrar un Mundial de Fútbol en seis países distintos, cos seus consecuentes desprazamentos e voos de miles de quilómetros, queimando máis combustible nun só Alxeria vs Perú que todo o que poida contaminar un no que lle resta de vida. Non creo que a Axenda 2030 contemplase isto entre os seus obxectivos. Tampouco creo que ninguén se tomase en serio esa axenda, arroxada á papeleira por moitos e non só de forma metafórica.

Ímonos ao tacho ben calentitos e ninguén levanta a voz. Non temos moita intención de que a cousa mellore. "O cambio climático. Que problema hai? Nos últimos días da humanidade fará bo", dicía Joaquín Reyes con toda a sorna do mundo. Tamén dicía un catedrático de Harvard que "cada ano se supera a marca de temperatura. Cada ano que pasa é máis caloroso que o anterior. Isto quere dicir que, a finais deste século, 2023 sería un dos anos máis fríos do S.XXI. Gozádeo". Non sei a vostede, pero a min se me eriza a pel de pensalo. E non, non é polo frío. É pola súa ausencia.