Irene Montero e Ione Belarra, dúas ministras impresentables

Os tempos cambiaron, hai que adaptar a eles da mellor maneira posible: mentes abertas, vontade de seguir as novidades, axustar os pensamentos e as accións. En política as cousas tamén cambiaron, nos gobernos tres cuartos dos mesmo, pero hai cousas, actitudes e comportamentos que non deben esquecer, máis ben seguir cultivar a pesar das evolucións: as persoas que se dedican á política non deberían esquecer nunca unha palabra que se chama ética, vocábulo case esquecido no quefacer diario dos que teñen responsabilidades públicas.

A arte de gobernar non é cousa que se improvise polo mero feito de ser elixido nas urnas, e póidao facer calquera, senón que se debería esixir formación, experiencia e determinadas capacidades. Necesítase que os gobernantes sexan competentes e non hai que esquecer que é un dereito dos cidadáns contar cos mellores posibles e o deber das formacións políticas facilitalos. Circunstancia que de cando en cando se dá. Que se lles esixen aos políticos para selo? Ser votados, nada máis A un médico esíxenselles uns estudos específicos do que van exercer, pero a un político non se coñece, porque ser votados non é suficiente, por iso cóntase con bastantes incompetentes.

Sorprende que precisamente cando máis difícil resulta gobernar, menos atención préstase a preparar aos seus gobernantes para que o fagan da mellor maneira posible. Unha parte moi importante das persoas que se dedican á política carecen de formación.

Neste goberno tripartito están a darse situacións realmente esperpénticas, desagradables e incomprensibles cunha das partes, a de Unidas Podemos - os outros ministros de Podemos é outra cousa -. Non deixaron nin un momento de criticar aos compañeiros de Goberno, os socialistas, coma se fosen a oposición. Unha lexislatura na que os han machuco sen dar conta do dano que se estaba facendo á credibilidade dun Goberno.

Foron abundantes os enfrontamentos, descualificacións e oposición aos seus socios de Goberno, incluído o presidente, cunhas declaracións incomprensibles, sen ter sentido de que formaban parte do goberno de España. Quizais os ataques constantes pretendían tapar a súa falta de xestión nos dous ministerios que en todo momento foi cuestionada: política mediática. Todo iso é debido á súa falta de experiencia, formación e sentido de responsabilidade. Non hai día no que non monten un pito o dúo formado por Irene Montero e Ione Belarra. O resto de ministros, pola súa formación, pasan máis desapercibidos.

Estes últimos días, Irene Montero volveuna a lear cando unha señora maior preguntoulle pola súa casoplón. Esta perdeu os nervios, e iso que a señora foi correcta na súa pregunta, aínda que non lle gustase á ministra. Respondeulle que se compraba o que quería, e fíxoo cun ton que non era o apropiado como se pode ver polo vídeo que reproducen todos os medios.”En política, o vencedor é quen ten razón”, dixo o xornalista e escritor francés Alphonse Karr alá polo século XIX. Iso debería pensar a intocable ministra.

Un par de días despois, o seu colega e ministra de Dereitos Sociais e secretaria de Unidas Podemos, Ione Bellara, volvíaa a lear nunha actitude nada democrática cando dúas mulleres novas levantáronse para criticar a Lei Trans. En lugar de responder as preguntas, aínda que non lle gustasen, non se lle ocorreu mellor idea que pedir a expulsión das dúas mulleres. Un xesto de tolerancia que demostra o talante democrático da feminista convertida en ministra grazas a Pablo Iglesias.

Con semellantes ministras, o único que queda de manifesto é que ministro pode ser calquera sen que para iso esíxaselles absolutamente nada, mellor dito, ser a muller unha e a amiga a outra de Pablo Iglesias. Alguén debe expor que as cousas non poden seguir así. Degrádanse ás institucións e fai crecer a desconfianza cara aos políticos que cada día é maior. Hai un refrán que di: ”O aloe beira é como os políticos, cantos máis o investigan, máis propiedades teñen”. Para iso están en política? Non! É pola súa vocación de servizo ao pobo …