Sanguinetti e Mugica apostan polo diálogo desde a discrepancia

Pódense entender persoas que pensan de maneira diferente? - pregúntase moita xente-. É evidente que mentres haxa respecto entre elas é posible. Cando este se perde, queda descartado. Haxa xente que se volveu intolerante nesta época que nos está tocando vivir, aínda que noutras épocas tamén. A frase que se utiliza con demasiada frecuencia: estás comigo ou contra min. Pois seguro que ningunha das dúas. É posible que non se coincida nin ideolóxica nin persoalmente con alguén, o que non supón estar contra ela, e a situación non  ten  por que ser unha barreira. Diálogo, razoamento, argumentación e compartir as diferenzas enriquecen. Pola contra, a uniformidade, a unanimidade e o discurso único o único que levan é á estreiteza de miras, a intransigencia e ao final, a confrontación. Ser diferente, pensar de maneira distinta, é bo, saudable e necesario.

Hai uns días, dous ex presidentes de Uruguai, antagónicos politicamente: Xullo María Sanguinetti e José “Pepe” Mujica, presentaban en Arxentina un libro que recolle unha serie de longas conversacións entre eles que se plasmaron nun documento que hai que ler. Unha acción que vén demostrar que as diferenzas ideolóxicas non son un obstáculo para dialogar e entender,  mantendo cada un os seus criterios, sen impor un sobre o outro a súa ideoloxía. Non fai falta, compréndense. É a grandeza de dous políticos , - por certo da mesma idade, 87 anos- que comprobaron a grandeza da convivencia  democrática, que é un valor esencial que nunca debe esquecer.

O libro de Sanguinetti e  Mújica fala de valores e vai máis aló dos liderados e as actitudes individuais para mostrar que a convivencia plural é un modelo a seguir sen protagonismos individuais, con xenerosidade. Segundo os dous ex presidentes, perdeuse o pracer da conversación, quizais pola présa. O novo modelo de comportamento en moitos casos leva á incomunicación, a pesar de todas as ferramentas tecnolóxicas coas que contan as persoas.

O mundo dixital ha chegado para quedar cun futuro inimaxinable que avanza a pasos axigantados . Iso produciu un cambio na sociedade, é inevitable. O problema  que expón a nova situación é  como administralo  para  non caer  na deshumanización sen dar conta. O novo modelo social tamén comportou a perda de falar cara a cara, que é esencial para o diálogo e a comunicación entre persoas.

Ver como dous políticos que din que non están en primeira liña da política, pero que non son alleos a ela, ponse de acordo en ofrecer eses diálogos profundos, non sempre converxentees/converxentes, é de admirar. Debería ser un exemplo para as novas xeracións de políticos.

Non hai que esquecer que o diálogo representa un intercambio de opinións e argumentacións entre individuos ou grupos que están en desacordo ou non en cuestións esenciais e que tentan atopar unha solución conxunta. Do diálogo deriva a comunicación interpersoal, a forma de entendernos e, o máis importante, o trato que nos damos. Dicía Enrique Múgica que “a democracia non é o silencio, é a claridade con que se expoñen os problemas e a existencia de medios para resolvelos”.

Vendo como dous políticos de ampla experiencia, ideológicamente opostos foron capaces  de dialogar con visións  diferentes, bo sería que os políticos contemporáneos aprendesen algo deles e sentasen a dialogar, deixando de lado a imposición ideolóxica duns sobre os outros. A discrepancia é boa, diría que sa, e chegar a acordos dos que sairía gañando a cidadanía.

O que quixeron demostrar os dous ex presidentes é que é posible a convivencia  dos distintos. Teñen historias diferentes, confrontacións no pasado, con concordancia nestes últimos anos. Os dous queren  dar unha mensaxe, como o deu o presidente actual de Uruguai, Luís Callo, cando lles pediu a Sanguinetti e Múgica que lle acompañasen á toma de posesión do presidente Lula. Un presidente e dous ex presidentes de partidos opostos que son capaces de confluír, un xesto moi importante e xeneroso por parte do tres que deixaron de mirar o embigo porque saben que iso só comporta enfrontamentos persoais. Eles foron capaces de ter unha mirada ao mundo  porque saben que en termos políticos deben facelo ante o cambio de civilización: da civilización industrial e postindustrial á dixital, con cambios na produción de riqueza, na comunicación, nos comportamentos sociais.