Hai un refrán castelán que plasma moi ben determinadas actitudes ou comportamentos: “Cada un arrima o ascua á súa sardiña”. Iso é o que deberon pensar os “mandamases” da empresa Ferrovial que, este mércores, que non é de cinza -o enterro da sardiña xa se realizou o pasado 22 de febreiro-, cando anunciaba a deslocalización da súa sede, que, segundo explicaban en nota de prensa, múdase ao país dos tulipanes, a manteiga e algunha cousa máis: os Países Baixos, antes Holanda.

Rafael do Piñeiro, presidente da multinacional, apuntaba como causa da súa marcha a inseguridade xurídica, con cambios lexislativos continuos, incerteza e hostilidade, como o factor crave da saída. Lembrar que os Países Baixos é unha zona onde os impostos son máis baixos. Por iso, quedouse como zona que agrupa as sedes de grandes empresas. Unhas 80 das 100 maiores empresas do mundo teñen a súa sede nese país.

A noticia, que pode considerar como a noticia económica do ano até agora, caeu como un xerro de auga fría no goberno de Pedro Sánchez, que ve como nos últimos tempos os problemas acumúlanselle. Ferrovial non é unha empresa calquera, é unha multinacional de prestixio que creceu ao amparo das distintas administracións, que a fixo grande. A vicepresidenta Nadia Calviño declaraba que “desde o executivo considera errónea a decisión, non aceptable” e demostra “unha falta de compromiso con España, á que debe todo o que é”.

Aínda que agora se venda, que é certo, que a multinacional Ferrovial, en mans dos descendentes dos do Piñeiro Calvo-Sotelo, teñen o 82% dos seus negocios fóra de España, non é menos certo que non poden esquecer como forxou o seu imperio e a súa fortuna actual: empresa mequeira, protexida e adxudicataria de moitas das grandes obras de infraestruturas e mobilidade que se fixeron nestes 71 anos de vida Na actualidade conta con catro divisións: autoestradas, aeroportos, construción e infraestruturas enerxéticas e de mobilidade.

A multinacional foi fundada por Rafael do Piñeiro Moreno en 1952 como unha empresa dedicada á execución de obras ferroviarias. Unha etapa na que se encargou da renovación de vías de Renfe e a explotación de talleres de caixeiro de travesas. Durante os 23 anos que traballou na etapa da ditadura, Ferrovial foi a raíña do Mambo. Pero non quedou aí, senón que tamén na transición, e xa entrada a democracia, seguiu aguantando a súa coroa. Na maioría das obras públicas víronse os carteis de Ferrovial. Diversificar os seus investimentos coa creación de novas divisións, a venda daquelas que non consideraban o suficientemente rendibles, como sucedeu coa venda da división de Servizos que tivo que trocear ante a falta de compradores globais. É o caso da controvertida Urbaser- vendida ao grupo chinés CNTY- que traballou co 80% ou máis do concello e gobernos autonómicos de España, de todas as cores políticas. Catalunya non foi allea a Ferrovial, que copou unha boa parte do pastel en todos os sectores. Non hai demasiado tempo, xurdía a polémica porque a Serveo, participada de Ferrovial, renovábanlle o contrato- con bastantes queixas- da xestión do servizo de Emerxencias de Catalunya (SEM) do 061.

Ferrovial foi a empresa que máis adxudicacións tivo até agora. Con este panorama, e como agradecemento ao recibido, Rafael do Piñeiro, co consentimento do Consello de Administración decide marchar. A iso chámaselle solidariedade, responsabilidade, agradecemento? A iso chámase “arrimar o ascua á súa sardiña” e como sempre queda patente que o diñeiro non ten ideoloxía nin patria?

De todas as maneiras, e sen xustificar o inxustificable, a compañía de Podemos no Goberno, os seus ataques permanentes aos empresarios e ricos deste país, cunha linguaxe trasnoitada e arcaica, non axuda moito a normalizar as relacións con estes sectores, máis ben ao contrario. Iso non é escusa para que os empresarios que máis gañan arrimen o ombreiro dunha maneira voluntaria. Non estaría mal que iso fose así.