Sorpréndome a min mesmo buscando en redes a última hora en torno ao estado de saúde de Tamara Falcó. En que momento a miña vida tomou esta deriva tráxica? Cando deixou de ser a filla da Preysler o inimigo e converteuse nun exemplo de fortaleza e compostura para o vulgo? Ai, Roisinho, quen che vexa e quen che ve. Porque a Falcó encarna todo aquilo que detesto: pijerio, aristocracia, fama inmerecida desde o seu berce de ouro… Con todo, o seu desengano amoroso apenas uns días despois de anunciar aos catro ventos o seu compromiso con Iñigo Onieva -señoro ao que sigo sendo incapaz de situar no espazo ata hai unha semana, momento no que monopolizó todas as portadas- parece converterse na noticia do mes e case do ano en España, un país cuxo grupo sanguíneo predominante é a salsa rosa que nos inxectamos en vea a diario.

Pois si, o Onieva ese pegáballa con outra. Pero Tamara xa estaba preparada. Resulta que a Falcó fora adestrada para a ocasión. A súa nai, Ferrero en man, adestrouna cal sensei para saír impoluta dos escarceos amorosos que a puidesen salpicar. Aquilo de “a pelotita non se mancha” que diría Maradona, sendo a pelotita o presumible status da socialité. A hijísima, cuxo maior reto que tivo en 40 anos foi aprender a fritir un ovo -e ata para iso dispuxo de profesores con estrela Michelín-, recibiu un manual de estilo de cando e como proceder se o amor dáballe un revés semellante. E claro, tivo á mellor mestra, porque do amor único e verdadeiro Isabel Preysler, a Miyagi da prensa rosa, sabe moitísimo. Por iso tivo varios.

Con esa folla de roteiro presentouse Tamara ante os medios e ante o gran público como o que é: a vítima, a enganada, a estafada, a que podendo actuar con despeito decide manterse máis digna que nunca e saír en ‘O Formigueiro’ ou no ‘Ola!’ como a paladina de todos os hastados, que non somos poucos, e como a iluminada de Deus, a cega que agora ve, cuxo designio non foi transmitido por unha silva ardendo, senón polo último Burning Man, que para o caso é o mesmo para un ultracatólico como ela. ‘#JeSuisTamara’ e a última onda do ‘Me Too’ transfigurada na marquesa de Griñón.

A miña pregunta é: quen a levantou ao trono como reina de corazóns rotos? Título que, por dereito, pertence a Chenoa e o seu chándal. Iso si é unha muller con enteireza e iso si era saír ao paso. Agora nin sequera as sorpresas sorprenden. Para anunciar unha ruptura emiten un comunicado en Instagram, coa súa rigorosa conta atrás alertando que “van pasar cositas”. Risto Mejide e Laura Escanes fixeron correr tantos ríos de tinta como Tamara Falcó, pero o interese que me espertan todos é mínimo. A maruja insaciable que levo dentro quere saber, pero acáloa cun simple “Para que?”. Se xa nos contarán o que pasou nunha canción, como fixo Shakira, ou ante notario, como aquel memorable "cesamento temporal da convivencia" da infanta Elena e Marichalar -quen, por certo, anos despois descubriuse ironicamente como o bo, ou, polo menos, o menos malo-.

Ata niso diferéncianse de nós, os mortais. Dá a sensación de que ata o sufrimento está reservado para a plebe, que non pode tomarse nin un só día de descanso para curar o desengano. Non importan os anos que acaben no lixo compartidos con outra persoa que, resulta, non che amaba tanto como ti crías, ou que che amaba, pero como tamén amaba a outra persoa, ou a dúas, ou varias. Pero aínda coa pataca feita cachizas hai que recompoñer os anacos con cinta illante ou super glue e levantarse cada mañá a traballar, porque hai que encher a neveira ou pagar a manutención. Ou terminar o TFG, porque estás moi preto da meta, aínda que o camiño que crías seguir torceuse. Ou preparando as oposicións, porque os exames están ao virar a esquina, a pesar de que a túa cabeza eliminase a capacidade de reter calquera dato, porque todo lémbrache a esa persoa.

Sufrir por amor é cousa de pobres, aínda que o engano sexa igual para todos. O loito e a decepción estou seguro que levan mellor nunha piscina en Bahamas que nun estudo reconvertido a apartamento, con cociña, salón e habitación todo nun, espazo no que un nanosegundo no metaverso pasa máis lento que nun Ferrari. Por iso alimentan o ruído, os titulares, as portadas e os pousados, porque en ningún momento a conta corrente de Tamara deixou de crecer. Porque tamén o amor é parte do negocio do famoseo, como o é irremediablemente a infidelidade, máis lucrativa se cabe. Ricos e pobres, todos branco de Cupido, pero só os primeiros poden pagarse o psicólogo, o avogado ou a chamada para Sálvame. Pero que non se nos esqueza: todos somos fillos secretos do butanero, ata que se demostre o contrario. Incluso a Falcó.