Clausura no Son do Camiño cunha Amaral que voa alto e Estopa que...Estopa é Estopa

A traca final da última edición do festival O Son do Camiño chegou nin antes nin despois de programar, senón tal e como ditaba o guion. A diferenza doutros anos, onde xa fose polo clima ou por outros motivos, este ano o festival foi preciso e puntual en cada unha das súas actuacións. De xoves a sábado, polos dous escenarios xemelgos desfilaron decenas de artistas que fixeron as delicias dun público que non tiña que preguntar cando sairían a escena, pois todos presentáronse e despedíronse a tempo grazas a unha organización que funcionou que dá xenio.

UN FESTIVAL SEN ESCENARIO B, POIS TODOS SON PRINCIPAIS

E iso que a última xornada adoita ser a máis complicada de todas. Co cartel de 'Non hai billetes' colgado desde hai meses para a terceira etapa do festival santiagués, a afluencia de público foi notable desde primeira hora. Todo eran coches e autobuses cargados deixando aos camiñers que desfilaron en ringleira como hormiguitas até as portas do Monte do Gozo, que acolleu a todos, decenas e decenas de miles, cos brazos abertos.

Capital Voskov e Taïn, dous nomes chamados a dar moito que falar na escena galega este verán e nos vindieros anos, encargáronse de cortar a cinta inaugural do sábado, mentres que The Rapants asumiu a responsabilidade de caldear un ambiente que ameazaba con ser, como ocorreu o xoves, tormentoso. Os muradáns co seu característico bo rolo espantaron as nubes negras, que descargaron sobre Marlena, para desgraza do dúo madrileño e, sobre todo, dos seus entregados fans, pois nese momento empezara a encher o anfiteatro.

A pesar dun ballón breve pero intenso, ninguén cedeu nin un centímetro da praza, e Marlena puido seguir cantando ao desamor con descaro, entre rede flags e malos desexos que pon a todos a bailar. O seu éxito, que quede claro, non reside en píquelos entre ex. "Levamos moitos anos traballando como para que nos digan que estamos aquí por algunha influencer ou tiktoker", constataron, antes de despedir cun último baile e pór a danzar a morenos e morenas.

Lia Kali, que se atopou co ceo despexado e un sol que tostou aos ousados que non se botaron crema solar, competiu sen sabelo cos concertos do "outro Son", aqueles que se celebran cos infatigables disc jockeys do mal chamado escenario B, o Son Electro onde máis trasnoitaron os artistas que mantiveron o listón ben alto durante tres días de música sen freo para non poucos camiñers atraídos como polillas ás luces de neón.

Coa A Love You cabe dicir que, aínda que así rece a súa canción, non é tanto que todo lles saia mal, senón que o teatrillo das pizzas, as chamadas...está ben, pero non para un festival onde só tes unha hora para facer gozar ao público. No entanto, todo resolveuse de maneira divertida cunha choiva de peluches e non foi o fin do mundo, pero tampouco o principio de algo. 

A COUSA VAI DE IRMÁNS

Dani Fernández foi o primeiro dos artistas que garantían un cheo absoluto. A figura do ex de Auryn é digna de estudo e recoñecemento. Saído dunha boyband ao uso, algo que nunca ocultou nin tratado de borrar, o percorrido de Dani Fernández non se parece ao da maioría de cantantes para adolescentes, pois soubo reinventarse, atopar unha voz propia e conectar cun público que lle arrincou de raíz a etiqueta de ex de Auryn, senón que se refire a el como o que é: un artistazo de xeito total.

Así o demostrou xunto ao seu jauría no Monte do Gozo, onde recoñeceu non só o labor de todos os que se esconden detrás da organización dos concertos, senón tamén a todas as bandas que o precederon a el e das que tanto aprendeu, como Supersubmarina, aos que honra en cada actuación. 'Sen vergoña', un himno e unha promesa, 'Todo cambia', a porta dunha nova etapa na súa carreira, ou o círculo que inicia en 'Bailemos' e pecha con 'Convidáchesme a bailar' foron algúns dos temas máis coreados pola platea.

Non sei si Dani Fernández é fillo único, pero en diante os artistas saíron de dous en dous, primeiro cos Amaral e despois cos Muñoz. Eva Amaral foi a única do sábado que levou o seu ollo máis aló de Santiago e pousou a súa mirada en asuntos como Gaza, lembrando que "o que non se nomea, desaparece; sigamos nomeándoo", ou a violencia machista, coa inmortal 'Saír correndo'. 

No que si pecou Amaral foi en confiar no que o groso do público do festival, composto por un bo puñado de jovencitos confusos, recoñecesen a Víctor Jara e moito menos que o entoasen. Con todo, iso non desluciu a súa actuación revolucionaria, cantando nun galego que ten ben apreso, onde voou alto (literalmente) para despedir ao público desde o centro dun tornado, antesala do bulebule que puxo patas para arriba o Monte do Gozo, porque Estopa...Estopa é Estopa, e hai que vivilo.

É difícil condensar 25 anos de carreira nunha hora e media. Os Muñoz non o conseguiron, porque pode reprochárselles que non tocaron 'Nasió pa a alegría' ou 'Lume', temas icónicos do seu larguísimo repertorio...pero é que tampouco tocaron nin unha soa mala. Talvez porque non teñen; talvez porque pola súa simpatía, polo feito de que nos acompañaron a moitos desde a nosa infancia ou talvez porque aparentan ser os mesmos rapaces que a romperon con 'A raja da túa saia', perdóaselles todo. E porque o seu concerto foi equilibrado de principio a fin, cegando na fría noite compostelá, que quedou con moitas ganas de velos un pouco máis, porque Estopa nunca é suficiente.

A paso de rumba catalá comezou a desfilar gran parte do público, algúns fatigados por tres días de concertos, mentres a outra metade collía sitio para un fin de festa protagonizado por The Prodigy, cabezas de cartel nun Son que non renunciou ao seu chisco de electrónica habitual, e Steve Aoki, que pechou a noite cun tartazo que pon un doce punto e final a unha nova edición de Ou Son do Camiño, un festival que gusta a público, críticos e, en especial, aos artistas, que sempre que se van prometen volver peregrinar á catedral dos festivais de verán.