Anxela Baltar, 'Bala', poder stoner : "As bandas cando empezan viven nun 'si a todo'"

-Que motivación había detrás da idea e posterior formación de 'Bala'?

As dúas estabamos noutras bandas e noutros proxectos diferentes a 'Bala', eu mesma por aquel entón tiña outro dúo con outra colega, pero ao final xurdiu a idea de forma algo entre Violeta e eu. Curiosamente, xa coincidiramos en concertos e festivais pero cada unha con outras bandas das que formabamos parte. Ao final falamos entre nós e dixémonos: “poderiamos facer algo xuntas”, porque sentimos que habiamos congeniado bastante ben. A verdade é que foi como algo moi natural, moi orgánico e sen ningunha pretensión, basicamente, non sabiamos que queriamos facer, que estilo seguir, pero ao final decidímonos e aquí estamos, máis de dez anos despois.

-Mencionas o estilo, estivestes a probar con varios antes de decidirvos polo que adoptastes?

Non, simplemente tocamos a ver que sucedía e acabou saíndo esa mestura de diferentes sons e que co paso do tempo foise definindo. Aínda que é certo que ao principio buscabamos o noso propio aceno de identidade, realmente, foi o pornos a tocar o que nos fixo chegar até aquí. 

-'Bala' fórmase en 2014 e en 2015 salgue o voso primeiro traballo, 'Human Flesh'. Como é o voso modo de traballar os álbums, quen fai que en cada disco?

O traballo foi evolucionando co paso do tempo e cada disco está concibido de forma distinta ao anterior. Con cada un probamos diferentes fórmulas. Os primeiros discos traballáronse dunha forma máis presencial, moito local, ás veces simplemente improvisando, outras veces unha das dúas levaba unha idea e traballabámola no local. Sobre as letras direiche que sempre foron o último pero tamén evolucionaron moito, dígoo porque nos primeiros álbums non pensabamos moito nesta parte pero co paso do tempo foron cobrando relevancia. Se antes dixen que os primeiros traballos foran máis presenciais, os últimos fórono menos. Teño que dicir que as dous integrantes vivimos separadas pola AP-9 (risas) e isto inflúe dalgunha forma. Con todo, para elaborar 'Besta' reunímonos nunha especie de residencia artística, en Culleredo, en Castelo Estudio, durante unha semana. Fóra das letras, que se escribiron a posteriori, o disco enteiro elaborouse alí. Queriamos estar xuntas, desconectar e centrarnos exclusivamente nos temas e no disco. Relamente foi unha experiencia moi fermosa.

Aínda que é certo que ao principio buscabamos o noso propio aceno de identidade, realmente, foi o pornos a tocar o que nos fixo chegar até aquí
 

-De onde sacades as letras para os vosos traballos?

Sempre digo que se escribise a letra dun tema noutro momento ou noutro lugar, sería totalmente distinta, refírome ás temáticas, aínda así, son cousas que en todo momento están na nosa cabeza. En 'Besta', por exemplo, vertemos moitas ideas que tiñamos na cabeza. 

-En 2019 recibides o Premio Martín Códax de Música cinco anos despois de iniciar o voso periplo. Credes que puido influír o feito de que xa tiñades un camiño elaborado detrás?

Sinceramente, creo que houbo outros motivos. A carreira de 'Bala' foi moi rápida e os seus primeiros anos e fomos as primeiras sorprendidas cando vimos que se vendeu por completo 'Human Flesh', estamos a pensar en reeditalo e despois 'Lume', do 2017, creo que este último en concreto cambiouno todo. Por iso creo que coas vendas tan rápidas do segundo disco todo empezou a ir máis rápido por sorte para nós. Presentando 'Lume' puidemos viaxar a Xapón, Australia, Estados Unidos ou a Colombia e foi o disco que o cambiou todo. O certo é que, botando a vista atrás, foi algo sorprendente mesmo para nós. 

-Sobre as vosas viaxes por outros países, puido xogar a favor a difusión do voso traballo por Internet, por exemplo?

É innegable que as plataformas dixitais son unha ferramenta fabulosa para chegar a todas partes en tempo marca. No noso caso podo dicir que cada viaxe ten unha explicación. No Monkey Week de Sevilla do 2016 coñecemos a un promotor australiano que estivo nos tres concertos que ofrecemos. Cando acabamos o último achegouse dicindo que quería levarnos a Australia aínda que a nós parecíanos algo esaxerado, pero uns días despois tiñamos un email coas rutas e cidades onde tocariamos. En paralelo contactei cun promotor xaponés do que tiña o contacto por bandas amigas, expliqueille por email quen eramos, que faciamos e que nos gustaría tocar en Xapón, a súa resposta foi positiva e preparounos a xira por ese país. O de ir a Estados Unidos xurdiu precisamente en Australia, alí estaba o grandísimo Brant Bjork ('Kyuss'), gustoulle o noso concerto e uns meses despois escribiunos para ir tocar a California. A moraleja de todo isto é que as plataformas dixitais son importantes pero tamén o é estar no sitio axeitado no momento axeitado e coñecer ás persoas axeitadas. 

-Iso significa que a maior parte do voso traballo desenvólvese en concertos?

Basicamente, si, aínda que ao principio faciamos moita autogestión, enviabamos moitos emails, eu estaba pendente de aspectos relacionados coa banda fóra do aspecto artístico. Co tempo delegamos porque non hai tempo para todo. Por outra banda, cando se trata de gravar un disco aí si nos concentramos nesa parte e cando finalizamos o básico é tocar e tocar. A banda evolucionou ben e agora podemos organizarnos mellor para que as cousas encaixen con outros aspectos das nosas vidas. Pero a verdade, as bandas cando empezan fan como un “si a todo”. Aínda así, as xiras están moi romantizadas pero tocar en directo para nós é o mellor.
 

-Fixestes dúas versións rechamantes, a de 'Waiting Room' de Fugazzi con Laura García de 'Grima' e a outra é 'Bodies' de 'Smashing Pumpkins'. Por que xustamente estes dous temas?

Son temas que forman parte das nosas vidas. Persoalmente son moi fan de 'Smashing Pumpkins' como de 'Fugazzi'. O tema 'Bodies' elixino porque me gusta o disco e non é un dos temas máis coñecidos pero para min é un dos mellores. Por outra banda, sempre aproveitamos para unir forzas con outras bandas e outras compañeiras e de aí xorden estas versións e colaboracións. No caso de 'Fugazzi', desde que nos entrevistaron no programa 'A Vida Moderna' de David Broncano e Ignatius Farray, retáronnos a facer a versión de 'Waiting Room', canción de cabeceira do programa. Se o faciamos a nosa versión sairía como cabeceira do programa. 

As plataformas dixitais son importantes pero tamén o é estar no sitio axeitado no momento axeitado e coñecer ás persoas axeitadas
 

-Con posterioridade aparece o disco 'Maleza' con colaboracións como son Najwa Nimri, Bonnie Biutrago (Nashville Pussy) e Lúa Mosqueteira. Describe como foi a colaboración con Lúa.

O de Lúa non foi unha colaboración como tal. A min gústame a súa obra como poeta e escritora e ao ler un dos seus libros atopeime co poema “Axitar antes de usar”. Chameina e comenteille que quería musicar ese poema e ela dixo si. Desa forma nace o tema 'Axitar' e curiosamente foi o tema que mellor funcionou do disco 'Maleza' e iso non deixa de ser curioso para min. É unha canción un tanto friqui, porque é un tema “falado”, non hai estrutura estrofa-refrán. É un poema con música “macarra” pero é un tema que funcionou moi ben, nos concertos é o que máis pide o público. 

-Á pregunta de cal é o selo distintivo de 'Bala', a “pegada” que define ao grupo, que contestarías?

A verdade, non sabería que responder porque en realidade facemos unha mestura de moitos sons: hardcore, punk, rock, metal e stoner. Ás veces son eu quen pregunta aos demais: Ti como definirías o que facemos? Pero ao final, creo que esa é a característica de poder unir varios estilos distintos con características propias como un son de guitarra moi distintivo. As distorsiones que fago son cun pedal feito por un amigo. Ao final, son esas mesturas as que nos definen.

-Sobre os vídeos de 'Bala', dá a impresión que a moita xente convencéronlles tanto os vosos temas que se implicaron moito neses vídeos. 

A verdade é que estamos moi satisfeitas e ademais, temos a sorte de traballar con xente moi próxima a nós, porque dentro do círculo de persoas coñecidas hai moi bos profesionais nos campos de foto e vídeo, por exemplo. Ademais, a nós gústanos que acheguen moito, aínda que tamén nostras achegamos idea. Violeta, por exemplo, tamén fai traballo audiovisual e a min gústame ser parte deste proceso. Iso si, gústanos que o director ou directora engada aquilo que lle inspira a canción. Traballar desa forma é moi cómodo porque as ideas evolucionan moito mellor.