María López Villarquide convídanos a 'A Danza en París': "Non podía escribir unha novela só sobre o ballet"

Vés de presentar na Coruña ‘A Danza en París’, a túa terceira novela. Que resposta tiveches até agora daqueles que tiveron a oportunidade de lela?

Sorpréndeme que a xente está a facer lecturas distintas das que cría que ían facer. É certo que é un libro que mestura tres tramas en tres tempos distintos, aínda que a temática para min é a do ballet. Pero a xente le máis cousas que están pero que eu non cría que puidesen ser tan importantes e está bastante compensado, como é o abuso da autoridade masculina, o mundo da pintura, os avances técnicos…gústame que a xente se fixe niso.
 

Sitúas a novela en París, até onde te desprazaches para o traballo de documentación. Que ensinos sacaches da túa estancia en Francia?

París é unha cidade que é un luxo, tanto esteticamente como fonte de información se queres coñecer a historia. Está carga de arquivos, bibliotecas, documentos valiosísimos…e para documentarme veume de perlas. Esa é o maior ensino, porque por todo o demais é unha cidade marabillosa en todos os sentidos. 

"QUERÍA ESCRIBIR SOBRE O BALLET"

Durante a historia asistimos a distintas elipsis temporais que nos levan a desentrañar os enigmas dunha serie de asasinatos, mesturando novela histórica con ficción durante o comezo da Belle Époque. É máis difícil crear os personaxes ou tratar de dar voz a un personaxes históricos como Degas ou Gautier?

Para min é máis fácil inventar. Aínda que haberá escritores que teñan outras técnicas e formas de traballar, para min todo o que é inventar diálogos e situacións concretas é o máis fácil e o máis entretido. Cando tes a fonte real e tesche que cinguir a iso con toda minuciosidade, ao redor dun momento que todo o mundo sabe que sucedeu, paradoxalmente para min é máis difícil ao ser tan puntilloso. Cando tes flexibilidade e tomas un personaxe real e dáslle unha personalidade túa resúltame máis fácil.
 

Entón esta ocasión resultou todo un reto comparada con experiencias previas.

Foi distinto. As outras novelas estaba baseadas en personaxes históricos dos que se sabía pouco ou directamente non se sabía nada. Neste trato con personaxes dos que se ten moita información ao estar no S.XIX, xa que as anteriores novelas transcorrían no S.XVI e o XIII, onde as fontes son limitadas. Pero é distinta nesta ocasión, pola aproximación e a motivación con este libro. Tiña moi claro que quería escribir sobre o ballet e se cadra non tiña tan decidido que quería escribir sobre a primeira muller catedrática ou sobre unha juglaresa da corte de Alfonso X, aínda que á hora de traballar nelas si as atopei atractivas. Esta é máis miña. 

Porque se nos achegamos un pouco á túa biografía vemos que che dedicaches ao ballet clásico durante máis dunha década. Supoño que, en gran medida, iso espertou o teu interese pola figura de Degas e por esta clase de historias coa danza como protagonista, non?

Desde logo. O mundo do libreto para o ballet ‘Giselle’ estivo sempre aí igual que ‘O lago dos cisnes’ ou ‘O Cascanueces’. Fixen ballet durante trece anos e sempre estivo comigo este tema dos libretos. A figura de Degas coñecíaa, coas súas bailarinas que me chamaban a atención de pequena. Son iconas atemporais. Pero o engadido non o tiña claro, e ao final Degas, que non sabía si sería un dos personaxes, fíxose cunha trama que é igual de importante que as outras do libro. 
 

Ademais, es doutora en Documentación e Análise Cinematográfica, polo que non es allea ao mundo da sétima arte. Como inflúe esta preparación na túa forma de compor as historias?

Desde logo nesta novela máis que noutras. Todo é moi visual. Hai unha carga visual importante, tanto o ballet como a pintura son artes visuais e están aí. De feito, cando me estaba documentando, ademais de ir á fonte e consultar a biografía de tal autor ou a súa correspondencia, ía aos museos a ver os cadros de Degas e os seus contemporáneos. Todo iso suma á hora de porche a escribir e envórcalo no ambiente. Hoxe todos estamos moi influenciados polo cine e as series, aínda que non sei si eu máis que outras persoas por haberme dedicado a isto durante anos pola miña tese. 

Esta é xa a túa terceira novela despois de debutar en 2018 con ‘A Catedrática’. Percibes a evolución na túa forma de escribir desde a túa primeira novela até este último traballo?

Teríano que dicir os lectores. Escribo coa mesma ilusión e as mesmas ganas que na primeira novela. Son tamén tres novelas moi diferentes desde o punto de vista narrativo e a construción de cada unha é distinta pódense xulgar desde distintos planos. Non sei si hai unha evolución, pero eu tamén cambiei neste tempo e tamén cambian os meus libros.

UN NOVO XÉNERO EN AUXE?

Hai pouco tivemos a oportunidade de falar con Laura Martínez-Belli con motivo da publicación de ‘A mesa ferida’, outra novela que mestura personaxes históricos nunha trama ficcionada. Contigo doume conta de que existe un auxe nesta forma de entrelazar estes dous xéneros. Parece que vive un bo momento este tipo de literatura no que sodes protagonistas moitas escritoras. 

Pode ser. Eu ademais traballo nunha libraría e teño moi cerquita o panorama literario e editorial actual. Vexo os libros que se publican, os máis vendidos… É verdade que cada vez máis se están fusionando temáticas e quérese abarcar cada vez máis. Non sei no caso de Laura Martínez-Belli, pero eu non podía escribir unha novela só sobre o ballet porque sentía que me pechaba a moitísimos lectores. Sei que hai moitos aos que lle podía interesar porque os que somos frikis do ballet encántanos, pero é unha novela que toca máis paus, que salta do thriller á novela histórica e mestúrao todo. Si, pode estar de moda, pero a min parecíame atractivo. 
 

E con esa actividade libreira e ao estar sempre coa antena posta, estás a traballar xa nalgún novo proxecto?

Estou a traballar en varias cousas. Máis ben traballando nunha e con outros proxectos apuntados. Hai unha que me interesa especialmente porque segue o ronsel do mundo do ballet. Nunca escribira sobre o asunto, pero unha vez que abres a billa xa non sei como parar! Pero teño outros temas. Pasaranos a todos os escritores, que temos moitas frontes abertas e picoteamos un pouco de todo. 

Nos últimos anos moitos grandes thrillers convertéronse en series ou películas. Cres que podería saír algo igual de interesante de ‘A danza en París’?

Oxalá! Pero do mesmo xeito que sobre si evolucionei ou non como escritora iso é algo que hai que preguntar aos lectores. Oxalá puidese ser e interesase para converter en serie ou película e eu encantada. Pero este é o soporte que é e de momento queda no da literatura.