A Comisión de Garantías de Podemos non funcionou nunca

Pablo Igrexas practica a "purga" entre os críticos.

Os partidos políticos, todos, falan de democracia interna, pero á hora da verdade hai unha regra indiscutible: discútese ata que se marca unha liña, a partir da cal, non se discute máis, senón que todos deben obedecer e hai que seguir a liña. O que ouse dar un paso fóra da mesma, é un herexe e merece ser expulsado. Esta é a triste realidade das organizacións. O lamentable é que se chamen democráticas. Aquí non se salva ningún partido vello ou novo.

En Podemos, como en calquera outro partido, existe a Comisión de Garantías, que a venderon como independente e que debía garantir un marco de funcionamento interno máis ético que o do resto dos partidos, e debía ser máis eficaz na aplicación de normas e resolución de conflitos. Pero ademais, segundo os seus promotores “a Comisión constituía un órgano innovador capaz de promover unha cultura militante”.

Esa é a teoría, porque na práctica é outra cousa ben distinta. A Comisión de Garantías nacionais e autonómicas non funcionan. Caso que chega a elas, caso que se arquiva nun caixón, ou noutro lugar máis seguro: a papeleira. Ninguén resolve nada, para desesperación dos militantes que ven os seus dereitos vulnerados sen que ninguén lles explique por que está a suceder, se ían ser un modelo.

Non hai organización, e á cúpula de Madrid, con Pablo Iglesias á cabeza, só lle interesa o Congreso dos Deputados e os medios de comunicación amigos, para facer a súa propia imaxe. Pero o que venden é fume. É unha organización sen estrutura, sen experiencia e sen ganas de traballar.

Alguén debería explicar os casos que se arquivaron ou aqueles que chegaron ata a xustiza polas denuncias de militantes. Son moitos, aínda que os tenten invisibilizar.

En Andalucía, Podemos está controlado por Teresa Rodríguez, con man dura. Alí os expedientes multiplícanse e a fuxida de militantes non cesa. Noutras comunidades autónomas, as denuncias son múltiples e en Cataluña, a Comisión crea sentenzas a "conta pingas" e as súas sentenzas son "pateadas" ou "esquecidas sine diem" en Madrid, como sucede no resto do Estado.

As irregularidades séguense producindo para o desespero dos militantes que ven como as súas ilusións se foron aos entroidos de Cádiz, onde está de alcalde o marido de Teresa, o coñecido como Kichi.

Cun partido así, onde queren chegar? Sinxelamente a seguir vivindo da palabrería duns cantos dirixentes que gañan uns bos soldos, teñen a conta bancaria saneada e os demais, "a obedecer" porque se non cepíllanos como está mandado. É o modelo bolivariano, disfrazado de moderno.

Que se decaten todos, a Comisión de Garantías de Podemos non funcionou nunca, en ningún lugar do territorio español, e son centos os casos de denuncias que están presentadas nos xulgados. Dirán cantas?

E estes de Podemos son os que pretenden darlle leccións aos demais?