Mónica Oltra e o seu “feminismo” á carta

Non se quen dixo que “a honradez, non só hai que aparentala, senón tamén practicala”, cousa que non adoita ocorrer na política, por desgraza. Este martes, á ata o de agora vicepresidenta do goberno valenciano Mónica Oltra, non lle quedou máis remedio que presentar a súa dimisión antes de que a cesase o presidente Ximo Puig, tras o balbordo público-mediático que se formou despois de ser imputada polo presunto encubrimento de abusos sexuais do seu exmarido a unha menor.

Cando se coñeceu a imputación, o primeiro que manifestou Oltra é que era inocente e que non pensaba dimitir. Unhas declaracións que nada teñen que ver cos seus discursos contra a corrupción de políticos do PP valencia dos que foi fustigadora implacable. Oltra equivocouse ao non dimitir desde o primeiro momento que se coñecía a súa imputación e a súa formulación tería que ser “non son culpable, pero retírome ata que se aclare a situación, polo ben do goberno de Valencia e por non implicar ao meu partido”, cousa que non fixo nese primeiro momento. Dicía Demóstenes que “as palabras que non van seguidas dos feitos non valen para nada”.

Porque se ao final a xustiza sentencia que Oltra é inocente dos cargos que se lle imputa, ten a súa volta á vida pública garantida. Agora, con esa papeleta tan pouca ético que interpretou, teño serías dúbidas de que poida ser rehabilitada pola cidadanía. A política non deu exemplo ético en toda esta historia, porque só preocupouse de ela - é humana- e non da nena que no seu día era unha menor tutelada e que a administración non velou por ela. Vale máis un cargo de vicepresidenta que unha nena? Que se saiba, deste tema a xa exvicepresidenta non falou, nin tampouco Yolanda Díaz, Belarra, Montero e compañía, grandes feministas de boca para fóra que se esqueceron das fechorías do indesexable - xa condenado- das que foi obxecto a nova -, pero si se preocuparon de salvar a imaxe da colega política. E estas son as grandes defensoras das mulleres? Serán das mulleres que son da súa corda, do resto non vale a pena.

Recordo con claridade como Mónica Oltra chegou á fama mediática-popular tras protagonizar un episodio de denuncias contra os entón políticos - entre outros- Francisco Camps e Rita Barberá. A moza política gañouse o cualificativo de valente e así se confirmou cando o seu partido - liderado por ela- formou goberno cos socialistas de Ximo Puig. Oltra significaba o aire fresco que chegaba á nova política que lle durou sete anos. Aínda ecoan as palabras que no 2009 dirixiulle ao entón presidente valenciano Francisco Camps: “O día que me vexa como vostede, imputado, vilipendiado, pillado en todas as mentiras posibles, e máis, sendo o ridículo de toda España, aparecendo máis nas viñetas dos humoristas que nas noticias, ese día si que me iría á miña casa”, promesa que só cumpriu porque a obrigaron a marcharse antes de que Puig cesouna. Neste contexto, vénme á memoria unha frase do meu admirado Jaume Perich que di: “Un político é o tío/a que ten solucións cando está na oposición e problemas cando está no goberno”. Pois iso. Non hai que esquecer que as accións teñen consecuencias e estas hai que asumilas, guste ou non.