​Nico González: o fillo de Fran presenta a súa candidatura ao trono de Busquets

O xogador galego deixou o seu sinal na súa primeira titularidade co primeiro equipo do Barça.

Nico González con Sergio Busquets | Foto: EP

Se Fran era bo, con Nico corremos o risco de esquecernos do sensacional futbolista que era o seu pai. Ollo, que o de Carreira é un totem do balompé español, pero é que o seu vástago, con apenas 19 anos, presentouse en sociedade dunha forma que está ao alcance duns poucos. E iso que a praza na que tourea Nico é ben complicada nestes momentos: un club arruinado, cos seus estamentos fragmentados e nun vestiario que é un fervedoiro de dúbidas e medos. Con todo, ao herculino parece non pasarlle factura e desenvolve o seu fútbol coa mesma temperanza de sempre.

O de Nicolás González (A Coruña, 2002) non é unha sorpresa. Xa desde moi pequeno os entendidos predixeron que este raparigo ía facer carreira. Houbo unha pugna por contratarlle e foi o Barça o que levou o gato á auga. Na Masía non fixeron máis que puír unhas calidades innatas: soberbio escondendo e conducindo o balón, unha calma coa pelota poucas veces vista e a capacidade de tomar decisións como un veterano sen ter nin ficha do primeiro equipo. Agora ten un contrato blindado para evitar unha fuga do cerebro máis prometedor da canteira. 

Nico renovou recentemente o seu contrato co Barça | Foto: EP

Nese sentido, pola súa elegancia e finura, talvez o raparigo parézase máis ao seu tío, José Ramón, que ao seu pai, do que parece herdar o traballo e a dedicación incansable, aínda que nos seus inicios actuase de interior como o seu proxenitor. Espigado, de tranco longo, abarca moito campo e non deixa pasar aos seus rivais. Non necesita dun físico descomunal, aínda que coa súa altura poucos lle gañan no xogo aéreo e a envergadura axúdalle a ocultar o coiro aos seus rivais. A súa maior virtude é a intelixencia táctica, esa que lle axuda a estar sempre ben posicionado e elixir a opción correcta á hora de continuar coa xogada.

Só os dez minutos de Ansu Fati, que levaba máis de 300 días lonxe do verde, arrebatáronlle as portadas que a súa actuación e a de Gavi, outra gran alegría para substitución xeracional que vén en Can Barça, merecían tras a súa primeira titularidade. O público e a crítica souberon valorar o gran partido de Nico, que xa se postulou como un digno sucesor de Busquets en apenas catro partidos, aínda que tamén parece que pode facer de Frenkie se a situación requíreo. Parece que aínda que teña dorsal do filial, o canteirán vai pasar máis tempo no Camp Nou que no Miniestadi. E pinta que o galego vai dar moitas alegrías.