O fuxido Puigdemont, en plena campaña electoral en Catalunya presentaba este pasado sábado, un máis dos documentos estratéxicos- para engrescar aos seus votantes- co título “Preparémonos”. Facíao en dobre sede, desde Bruxelas e Barcelona, e no mismísimo Palau da Generalitat, sede do goberno de Catalunya e leira particular do mesmo. Faltaron á cita os republicanos e os cupaires que non lle seguiron o xogo ao novo César catalán que unha vez máis quere sacar redito electoral, desde a súa cómoda situación que dá ter garantido o seu salario, o da súa esposa e o seu axudante de cámara, Toni Comín, o político que máis cambios “ideolóxicos” tivo na súa vida política.

Carles Puigdemont

O César na súa intervención foi debullando partes dos puntos dese documento no que quedou oficialmente presentada a Asemblea de Representantes independentistas, que vén ser unha especie de Parlamento paralelo controlado por el mesmo. Iso adoita suceder neste tipo de cesarismo que non é novo na historia. No seu discurso, Puigdemont, busca protagonismo que se traduza en votos, e non dubida en axitar máis se cabe o panorama sen ter en conta a grave crise sanitaria e consecuentemente económica e social que vive a Catalunya que di defender. Para el, o máis importante é seguir mentindo e levar a unha parte da cidadanía á confrontación, porque segundo di, é posible lograr a independencia “pacífica” través de o” desbordamento democrático” do Estado español se as forzas independentistas logran superar o 50% dos votos nas eleccións catalás previstas para o 14 de febreiro, se non hai cambios.

O documento cuxa autoría se lle atribúe ao Consell per a República fai referencia á estreita unidade de acción entre a cidadanía- que cidadanía? - e as institucións - Asemblea de Representantes independentistas? - para alcanzar a independencia. Para iso chama a combater pacificamente? e debilitar as forzas de “dominación”. Como facelo?, mediante a mobilización sostida e masiva da cidadanía, desobediencia ao Estado e non pagando os impostos…Desta maneira esperan levar a cabo o “desbordamento democrático”.

Alguén pensara que as etapas dos césares pasaran a mellor vida nun mundo moderno e globalizado como afirman algúns que é, pero non é así. Os césares, por desgraza, son os líderes que están a pedir ás masas que estean dispostos a solucionarlles todo, sen deterse a pensar o custo que isto pode ter. Os césares, como se demostrou ao longo da historia, son o punto de partida do principio e o fin das democracias racionais. No século XX, o elenco “césares” está formado por: Lenin, Stalin, Hitler, Mussolini, Franco, Mao, e outro nutrido ramallete de ditadores que levaron ao mundo á guerra e ao desastre. Crearon o mundo das masas uniformadas, o orgullo de pertenza e o fanatismo extremo. O custo de desmontar este cesarismo foi demasiado alto para deixar que xurdan novos. Dicía Julio César que “os cidadáns impulsados polo medo e cegados polo patriotismo, ofrecerán todos os seus dereitos ao líder e farano con moito gusto”.

Iso do “desbordamento democrático” proposto polo César Puigdemont e a súa Asemblea de Representantes independendentistas que non é democrática sóame a algo tan anello, populista e perigoso como o desbordamento que iniciou Mussolini o 27 de outubro de 1922 ao convocar a Marcha sobre Roma. Así que xa estamos preparados para unha nova “batalla” que se enmarca na campaña electoral para non perder pistón.