Din que a combinación de factores produce mellores produtos. Aplicando ese concepto á política, a mocidade e a experiencia é unha boa formula para que un partido funcione ben e perdure no tempo. Hai moitas máis cousas, evidentemente. Pero nunca debería esquecerse este binomio.

O expresidente do Goberno Felipe González

Nestes momentos, a política está a vivir momentos de cambios, que non teñen porque ser malos, pero os cambios hai que facelos medindo ben as consecuencias que estes poden carrexar nas formacións, sobre todo naquelas que leva detrás máis de cen anos de vida, cunha liña ideolóxica que se foi adaptando aos tempos pero que nunca perdeu a súa esencia.

O PSOE, formación con máis de cen anos de presenza na vida de España está a atravesar unha crise de identidade que ten indignados aos que chaman algúns “a vella garda” e a moitos dos seus votantes. Ser vello en política- na vida tamén- non quere dicir ser un trato inútil ao que hai que deixar aparcado e ademais poñerlle unha cremalleira para que estea calladito. Ser “vello” é ter experiencia, e ver as cousas doutra maneira que a mocidade non sempre aprecia porque non as viviu. Os socialistas están inmersos nun debate case clandestino que reflicte moi ben aquela frase que quedou para a historia “o que se mova non sae na foto” atribuída a Alfonso Guerra e que segue sendo vixente, non só no PSOE, senón en todos os partidos políticos, ata os que se fan chamar os máis demócratas do mundo.

Pedro Sánchez necesita ter uns orzamentos Xerais do Estado propios, ninguén ten a menor dúbida, pero non a calquera prezo. A súa aprobación será posible cos votos – a un prezo desorbitado- “decisivos” de ERC e Bildu, porque o seu socio de goberno e presidente na oposición, Pablo Iglesias, considéraos socios “preferentes”, ante outros posibles aliados, caso de Cidadáns que estaba dispostos a apoialos. Esta situación e outras decisións fixeron saltar aos históricos do partido, uns cuantos. Outros calan, aínda que non estean de acordo, -intereses persoais?- por pactar cun partido que estivo estreitamente vinculado coa banda terrorista ETA e cuxas pretensións, xa coñecemos, son cargarse ao Estado desde as institucións e a independencia do País Vasco. Con eses obxectivos, máis a mochila que leva colgada, é normal que a preocupación estea entre os socialistas “vellos” e que chegue ata a indignación. Para eles o socialismo é outra cousa ben distinta da que se está aplicando agora.

Adriana Lastra, a “nova” promesa, con estudos de Antropoloxía social --sen terminar--, man dereita de Sánchez e portavoz no Congreso dos Deputados, ante critícalas polo pacto con Bildu, non se lle ocorreu mellor cousa que dicir “é o momento dos mozos”. Non fai falta que lles explique nada máis, só que Lastra de diplomática e consideración ten ben pouco. Felipe González respondeulle de inmediato” a min ninguén me fai calar”. Bo é o expresidente socialista para que lle diga iso unha moza que de momento non ten moito na súa bagaxe política.

Mentres o secretario de Organización do PSOE José Luis Ábalos chamou un por un aos baróns territoriais para lerlle a cartilla e pedirlles que os trapos sucios lávense en casa. Reunións, chamadas e solicitude de pechar filas coas decisións do presidente Sánchez. Tamén contactos con Felipe González para que suavice as súas críticas.. Pero claro, hai “vellos” como el que non están dispostos a tragarse a bilis.

Son tempos de pechar filas en torno ao proxecto de Sánchez para contar cos seus orzamentos. Unha vez aprobados, as cousas, din, van cambiar con respecto a Unidas Podemos, ao que lle pasarán contas. Cos orzamentos aprobados, será entón cando o presidente tómese o desquite contra o seu gran opositor, Iglesias. Iso é o que din en privado será así? Só os datos das enquisas que se seguirán facendo terán a chave do problema. Os vellos e os mozos non son incompatibles, máis ben complementarios, dona Adriana.