Miguel Alvariño: “Quero facer o que Rafa Nadal no tenis: marcar un antes e un despois no tiro con arco”

Para as Olimpíadas de Tokio 2020, Galiciapress prepara o camiño aos Xogos cunha serie de entrevistas a algúns dos mellores deportistas galegos que previsiblemente formarán parte da delegación española para a cita olímpica e nos Xogos Paralímpicos. Con moitas opcións de medallas este ano, Galiciapress entrevista nesta ocasión a Miguel Alvariño (As Pontes de García Rodríguez, 1994), un dos primeiros españois en selar o seu billete para Tokio.

Entre cella e cella, xusto onde podería encaixar calquera frecha, ten Miguel Alvariño as Olimpíadas de Tokio. O seteiro das Pontes vén de asinar a súa praza nos Xogos, onde espera resarcirse e mellorar o papel de Río 2016, onde, a pesar de converterse en olímpico cuns insultantes 22 anos, non se viu todo o potencial de Alvariño. Agora, superadas todas as dúbidas que puideron acosarlle no pasado, Alvariño toma alento, apunto e dispara coa vista posta na diana de Tokio 2020.

Miguel Alvariño encara a súa segunda participación nuns JJOO |Foto: RFETA

Con todo, o camiño ata os Xogos vai ser máis difícil do esperado. Na conversación mantida a semana pasada antes de embarcarse a unha competición a Turquía, Alvariño comentaba para Galiciapress todos os hándicaps que a crise do coronavirus está a facer vivir aos deportistas de elite, condicionados en todo momento pola evolución da enfermidade. A pesar de todo, o seteiro di atoparse nun sensacional momento de forma, admite que a falta de apoio económico fíxolle reformularse a súa continuidade no deporte e fala das opcións de clasificar ao equipo nacional no preolímpico de Berlín.

O primeiro de todo: a cinco meses de ir a Tokio, como está Miguel Alvariño? Como está a ser este principio de ano?

Adestrando a lume de biqueira. Nos clasificatorios tirei moi moi ben, mesmo diría que estou a tirar mellor que nunca. Bo, a verdade é que é así: estou a tirar mellor que nunca. Agora tentado dar un pequeno paso, esperando que isto se volva un pouquiño máis estable para poder seguir realizando a miña preparación e con ganas de que empezo o baile.

E este campionato en Turquía ao que vas a que obedece?

É un campionato sen máis, parecido a un Gran Premio de España, pero van varios países e entón imos concentrados. O campionato oficial digamos que se suspende, pero iremos facer unhas competicións e medirnos co resto de países pero tipo adestramento. O que quero é facer volume de frechas e traballo técnico e físico para volver poñerme en forma, porque estas últimas semanas despois do último clasificatorio do equipo nacional necesitaba unhas pequenas vacacións para volver cargar as pilas.

Vés de selar o pase a Tokio nun man a man con Pablo Acha. Como sentiches durante a competición?

Sentín por unha banda moi feliz e por outro decepcionado e triste, pero si estou contento de que Pablo rendeu a un gran nivel dando o mellor que tiña dentro, aínda que eu tamén e demostreime a min mesmo que estou a un nivel TOP, como non estivera nunca antes. A presión que sentín neste último clasificatorio foi impresionante, que non sentira nas Copas do Mundo.

Que crees que vai ter máis peso á hora das medallas: o estado de forma do que falas ou un compoñente psicolóxico?

É o estado de forma. A mente téñoa en moi bo camiño, aínda que de aquí a alí pode pasar de todo, pero creo que a estou traballando bastante ben. Estou a traballar todo da maneira máis positiva posible, aínda que haxa cousas negativas, e creo que estou listo. Estou listo para competir e enfrontarme a eliminatorias de gran nivel.

Como preparas as Olimpíadas cando faltan só cinco meses? Tes adestramentos específicos ou competicións deseñadas para preparar a cita olímpica?

O noso deporte é un pouco improvisado. Agora co coronavirus por exemplo fannos irnos antes de tempo e o plan que tiña previsto tíveno que cambiar un pouquiño, pero ao final creo que me vén ben ir alí aínda que nun primeiro momento me cabrease o ter que ir concentrado para Turquía dunha forma tan repentina porque me rompía un pouquiño os esquemas.

Demostreime a min mesmo que estou a un nivel TOP, como non estivera nunca antes 

Pero ten o seu parte positiva que é poder adestrar alí co resto de países e enfocado para os Xogos. Ademais fai moito mellor clima que en Galicia, que aquí fai moito frio de momento e alí terei unha tempratura similar á que hai en competicións como as Copas do Mundo e probablemente nos Xogos Olímpicos.

CORONAVIRUS E OPCIÓNS DO EQUIPO NACIONAL

Polas túas palabras está claro que a actualidade ao redor de Tokio 2020 xira en torno ao coronavirus e a posibilidade de aprazar ou mesmo cancelar os Xogos. Hai inquietude con este tema? Falaches con outros compañeiros respecto diso?

Non, ao coronavirus non lle temos medo. Creo que é algo pasaxeiro onde os medios póñense moi nerviosos, a xente ao escoitalos ponse máis nerviosa aínda…creo que todo iso é o que fai que sexa todo improvisado e haxa cambios na planificación. Pero os cambios dependen de como os tomes pois serán benvido ou poden facer que non rendas ao mesmo nivel. No meu caso tratarei sacarlle a parte positiva a todo e beneficiarme de cada novidade ou improvisto.

Talvez te enfrontes ao ano máis importante da túa carreira. Fuches a Río con só 22 anos e iso xa é todo un logro, pero mostráchesche moi decepcionado polo papel desa experiencia olímpica. Que pasou en Río para que non se vise ao mellor Miguel Alvariño?

O que pasou foi que a Federación non nos dixo ata 20 días antes das Olimpíadas quen ía a formar do equipo que ía competir alí e non puiden baixar o nivel en ningún momento da tempada. Creo que non podes estar desde decembro ata agosto sen baixar o teu nivel. Ten que haber picos de forma máis altos, máis baixos, para poder cadralo todo para uns Xogos.

Está pendente aínda o preolímpico por equipos de Berlín. Que esperas desa cita e como ves ao equipo nacional?

Pablo está a un gran nivel. Está a tirar espectacular como eu. Temos este ano un novo compañeiro de equipo que parece que se está mostrando serio e contundente, pero falta vez como funcionamos como equipo, que nunca saíu a Copas do Mundo como un equipo sénior. Non quero alarmar demasiado, porque si que hai posibilidades porque somos un equipo moi forte, pero prefiro ver primeiro como funciona o equipo para dar unha opinión máis real.

Alvariño arrebatou a Pablo Achala praza individual para Tokio cunha gran actuación | Foto: @Miguel_AlvGar

A VIDA NA VILA OLÍMPICA

Cal é o teu primeiro recordo dunhas olimpíadas? Ou ti que xa viviches unhas desde dentro, tes anécdotas curiosas de Río?

É o máis bonito, poder ver aos teus referentes, sentirche un seteiro profesional xunto á elite do deporte mundial. Para o meu Rafa Nadal é un gran exemplo, entre outros moitos, pero para min é o verdadeiro referente que marcou un antes e un despois no tenis. Iso é o que quero facer eu no tiro con arco. E ía andando e falando pola Vila Olímpica cun compañeiro de selección, Antonio Fernández, e como levabamos o mesmo chándal eu non me dei conta, pero dime: “Oe, Mike, ese non é Rafa Nadal?”, e eu como “Que dis?! Doe?!”. Miro, e efectivamente, Rafa Nadal! E xa lle dixen: “Rafa! Pódome facer unha foto contigo?”. E fixémonos a foto, preguntounos de que deporte eramos e charlamos das nosas disciplinas, de como nos viamos.

Outro día tamén nos atopamos co equipo español de basket, con Pau e compañía, logo vimos a Usain Bolt correndo e facendo un vídeo para as súas redes…bo, correndo…trotando, pero é coma se eu póñome a correr ao 100%, e ía a xente correndo detrás súa. Foron moitas cousas. Falaban de que en Río ía estar a Vila mal, etc., pero para nada, todo espectacular, co zika por exemplo non houbo ningún problema.

Para min esa foi unha experiencia inesquecible. O que quizais non me fixo tanta ilusión foi a competición porque creo, e estou convencido diso, que é máis fácil gañar uns Xogos Olímpicos que unha Copa do Mundo á que asisten todos os países, pero non cheguei no meu mellor estado de forma, non puiden gozar e ao final todo o que foi a competición…sen máis. Chamoume a atención por encima do sistema de competición os medios de comunicación, que quizais non tiveron a educación de deberían ter cos deportistas. Na última tirada, con Corea, case non nos deixaron estar na liña de espera… Pero bo, é unha experiencia vivida e xa non penso niso. Agora penso en Tokio que é o seguinte reto, con moitas ganas e ilusión.

UNHA ESPIÑA CRAVADA

Chegaches a admitir despois de Minsk que non estabas a facer as cousas ben e que verche fóra de Tokio motivouche para subir unha marcha máis. Iso supoño que significa renunciar ou sacrificar a moitas cousas. Canto ten que sacrificar un deportista novo como ti para chegar a esta excelencia? 

Estaba no campionato do mundo e para min foi un desastre. O ano pasado estaba a render a bo nivel, tanto técnico como mental, pero quizá me equivoquei. Centreime demasiado nos estudos e adestraba só polas tardes. Cría que iso era suficiente para render a gran nivel. É verdade que conseguimos un ouro nunha Copa do Mundo en equipos mixtos e tiven un 9º posto nunha Copa do Mundo individual, por equipos algunha boa posición…Pero chegamos ao Mundial e non saíron as cousas.

Chegou un punto no que dixen que había que reflexionar. Tanto eu, como os meus compañeiros, como a Federación…Eu a nivel persoal deime conta de que non chegaba ao que estaba a adestrar, que non puxera todo encima da mesa como debería facer. Entón esquecinme dos Europeos de Minsk, do que me quedaba de tempada como a Copa do Mundo de Berlín, e enfocarme neste ano coas cousas para mellorar e render ao máximo nivel para poder estar en Tokio e con opcións claras para poder pelexar por unha medalla ou un diploma.

Decidín que necesitaba un adestrador de primeira categoría e propúxenllo a Xaquín Mira. Díxenlle se quería adestrarme e se quería acompañarme no obxectivo de ser campión olímpico. Falei tamén co meu anterior psicólogo para facerlle a mesma proposición, pero que se non estaban dispostos ou non se vían con ganas ou capacidade para facelo que mo dixesen, que eu o que buscaba era facer un equipo e confiar nese equipo desde agosto ata os Xogos. Fixemos unha planificación, entre todos comentamos os aspectos que había que mellorar e tabajar, e aquí estamos: traballando e sempre de fronte ao obxectivo.  

Traballando e formando parte dunha xeración de deportistas galegos que estarán en Tokio e destacan tanto por estar na elite como pola súa mocidade. Ana Peleteiro, Adrián Ben, Desirée Vila…Estamos ante unha xeración irrepetible ou imos ir a máis?

O que pode mellorar ou empeorar é en función das axudas que teñamos, a vontade das institucións, os alcaldes, dos clubs...das ganas que teñan, en definitiva, de apostar polo deporte, que creo que é algo polo que hai que apostar e deixarse de política. Porque iso o que vai é a sacar o deporte adiante, a facer a España máis visible e a facer que máis e máis xente poida asistir a Xogos Olímpicos e con opcións de pelexar por algo grande.   

A situación a día de hoxe nas Pontes tamén é algo complexa. Sérveche de alento o darlle unha alegría a todos os teus veciños?

Se che son sincero non penso na xente. Penso en min, nos obxectivos, no que eu necesito, e o que eu quería era ter de novo a oportunidade de ir aos Xogos e enfrontarme a grandes deportistas para quitarme esa espiña cravada e demostrarme a min mesmo que eu vallo. Obviamente, se podo darlles unha alegría e eles senten correspondidos, mellor que mellor.

O tiro con arco é un deses deportes que non recibe un cuantioso financiamento. Con todo, cando chegan as grandes citas, parece que esiximos aos deportisas clasificados que gañen absolutamente todo. Ti mesmo iniciaches unha campaña de crowfunding. Como ves esta desigualdade desde dentro?

Que che vou a dicir? Vexo que é triste, vergoñoso e non me parece nada ben que sexa así. Pero é o que hai. Iso o que vai conseguir é que moitos deportistas abandonen. No meu caso porque tiña a espiña cravada de Río e decidín continuar, pero se non deixase o deporte.

Chegáchesche a expor iso?

Ata finais de 2018 non decidín de verdade exporme ir a Tokio. Quizais o ano pasado foi cando dixen: “Quero darme outra oportunidade. Merézoma. Quero traballar para iso”. Pero non o fago nin por diñeiro, nin polos demais, nin pola Federación, nin por nada. Simplemente quero quitarmo de encima, demostrarme o que vallo e retirarme como un campión, non preguntarme sempre o que puido ser e non foi. 

Porque tiña a espiña cravada de Río e decidín continuar, pero se non deixase o deporte 

Agora afortunadamente polos meus resultados teño algúns aforros e decido investilos nisto para cando me retire poder dicir: “Deino todo, investín todo canto tiña e traballei todo o que puiden”. Dediqueime exclusivamente ao deporte por unha vez na miña vida e ao que salga. Que non me quede a dúbida, quero que estando ao meu mellor nivel en todos o aspecto, se non sae é só por mala sorte, non porque eu non fixese suficiente.