Ola, chámome Rodrigo, aínda que os meus achegados chámanme Roi, e son xornalista. Esta confesión, propia dunha desas reunións de adictos anónimos tan habituais nas películas, é importante polo matiz último: son xornalista. Lembren este dato, aínda que llo irei refrescando ao longo deste discurso que, doutra banda, non vale nada.

Como case todos nesta profesión teño a capacidade de falar de case calquera tema. Por necesidade profesional leo moito e teño a antena posta en case calquera conversación, verse do que verse. Doutra banda, teño unha habilidade moi absurda baseada en absorber datos que o 98% das veces non valen de nada. Pola contra, son incapaz de quedarme con nomes e caras, algo que me afean os meus amigos, sobre todo porque nunca coñezo á xente que normalmente protagoniza a última murmuración do que fala todo o pobo e do que o meu grupo diserta en profundidade cada sábado mentres eu escoito en silencio á vez que rasco as etiquetas da cervexa.

Do mesmo xeito tamén son chismoso. Máis que chismoso, a verdade, son moi maruja. E non porque me gusten as murmuracións (que tamén), senón porque me gusta estar decatado das cousas, aínda que logo non saque ningún beneficio diso porque, como acabo de dicir, a maior parte das veces son incapaz de situar aos actores dos mesmos e porque, sinceramente, non gardan para o meu maior interese que os 2 minutos que pode durar a conversación coa persoa que me pon ao día do último que fixo fulanito, do que os demais saben desde o coche que conduce ata o seu último ligue e que eu esquecería case con total seguridade en canto levánteme da mesa.

Pero, como dixen, a capacidade que teño para falar de case calquera tema éme útil tanto no día a día como na miña profesión. Non é do todo difícil, a verdade. Entendo un pouco de arte, por exemplo, e se a persoa coa que falo de arte ten un nivel parello ao meu basta con soltar algún nome complexo e exótico, como Basquiat ou Kandinsky, ou dicir que ‘O bico’ de Klimt e ‘O ángelus’ de Millet son conmovedores cada un á súa maneira, para gañar máis dun silencio de aprobación. Pero xa está. O meu coñecemento a maior parte das veces non supera a superficialidade porque, do que vai realmente isto, é de que son un xornalista. Non son estudante de Historia da arte, nin profesor, nin crítico, nin galerista, nin moito menos un gran artista. Son alguén que navega máis ou menos ben entre dúas augas.

Podo controlar de moitas cousas, pero saber, o que é saber, de moi poucas. Sei de cinema. Un pouco. Sei de fútbol. Bastante. E sei de capítulos dos Simpson. Moito. Tamén sei recitar de memoria diálogos intranscendentes de películas de Disney, de Pixar, de David Fincher ou de Tarantino, como se diferenciar unha pataca frita da marca Bonilla dunha que non o é. Só neses cinco campos móstrome inflexible nas miñas opinións e os meus xuízos a maioría das veces. No resto das especialidades, materias e disciplinas deste basto e ancho mundo, admito que non o son tanto.

Non son médico. Tampouco biólogo. Non son político, nin epidemiólogo, nin economista ou investigador. Son unha persoa que ten a sorte de dedicarse ao que ama e, en certa medida, con maior ou menor fortuna, o que fai é transmitir aos demais a información que os expertos, aqueles que realmente saben do que falan, queren compartir co mundo. Eu son só unha canle entre o emisor e o receptor, aquel que me ofreza un pouco do seu ouro, o tempo, para ler as palabras que bailan pola miña cabeza e que o teclado termina por ordenar.

Por iso, nestes tempos convulsos e sobreinformados nos que nos toca vivir, é importante lembrar que aqueles que levan a información ás súas casas son meros transmisores, moitas veces de ideas que non comprenden e que a propia incomprensión termina por sobredimensionar e levar a un plano histérico e apocalíptico. Todo o mundo ten unha opinión ou unha teoría sobre o coronavirus, como quedou patente na interminable lista de opinadores e charlatanes que poboaron estudios e páxinas dos máis prestixiosos diarios nos últimos días e aos que eu agora súmome. Pero non se enganen: nin a presentadora de moda, nin o seu cantante favorito, nin o máis reputado xornalista, nin a veciña do cuarto ten unha verdade absoluta ao redor dun tema tan complexo e incontrolable como é unha pandemia sobre a que aínda non fomos capaces de rascar a súa dimensión. Todos teñen unha opinión, pero non cometan o erro de confundir opinión con información. Respecten ás autoridades sanitarias, atendan ás recomendacións que fan desde as administracións públicas e, tanto se hai coronavirus coma se non, aséense con frecuencia, que nunca está de máis. E beban en abundancia e consuman tres pezas de froita ao día.

E por favor: non fagan tanto caso a aqueles que vaticinan o fin do mundo, que ao meu cuarto de século de vida xa sobrevivín ao calendario maya e a outras moitas promesas cataclísmicas incumpridas. O fin do mundo chegará, máis tarde ou máis cedo, para todos, como cada segundo sucede ao anterior e precede ao seguinte. Pero ata entón, imos tentar que cada un fale do que sabe. Aínda que non teñen por que facerme caso. Esta opinión, como a maioría, non conta.