Xa o diciamos no anterior artigo, que ao presidente da Generalitat só quedáballe dúas opcións: marcharse ou convocar eleccións. A súa opción foi esta última, pero con trampa, porque no fondo, como está ferido de morte, quere irse matando. Unha reacción pouco cristiá, que choca coas súas crenzas relixiosas. Claro que iso de perdoar ao inimigo, como predicaba Jesús, non entra dentro do seu ego. Vaise, con críticas directas aos seus socios de Goberno, os republicanos aos que tenta deixar como traidores.

Torra márchase dando o pistoletazo de saída á campaña electoral, na que el non será o protagonista, porque non liderará a lista de JxCAT, pero aínda así, é tal o seu “odio” a ERC que xa non o disimula. A súa vinganza vai ir vendo durante estes meses que quedan para celebrar os novos comicios, que el mesmo ten que convocar cando o Parlament aprobe os Orzamentos, se non hai sorpresa polo medio ata entón. De paso, a actitude de Torra é a de desgastar todo o que poida ao partido republicano para que sexa castillado nas urnas.

Resulta “curioso” que queira aprobar uns orzamentos que terán que executar outros, non se entende demasiado, é unha hipoteca aos que teñan que gobernar, pero Torra é así de imprevisible, incontrolado, perdón, controlado só polo seu xefe” que non é outro que Carles Puigdemont.

As novas eleccións traerán tranquilidade ao panorama político e institucional a Catalunya? Esa é a pregunta, despois de que fai xa uns cuantos anos –demasiados- a tranquilidade é o que falta na vida política, social e gobernamental.

Torra deixará de ser presidente, marcharase ao exilio dourado cobrando un bo salario como ex, con despacho, coche oficial, e toda a infraestrutura necesaria que rodea á súa nova posición. Terá as mans libres e todo o tempo para facer o que mellor fai: filosofar escribir, ler, pontificar e tocar os narices aos seus “adversarios”.

Mentres chega esa nova posición para a delegado presidencia de Puigdemont, as cousas complícanse para o Goberno de Sánchez, xa que lle urxe aprobar os Orzamentos e necesita os votos de ERC, que se atopará en plena campaña electoral e élle necesario marcar distancia política cos socialistas para non xogarlla nas urnas. Unha decisión complicada que pode conducir a prorrogar de novo as contas de Montoro, que pasarán á historia como as que máis tempo mantivéronse, todo un record para o ministro do PP.

A división independentista é un feito, aínda que en política nunca dúas máis dúas son catro, e as cousas poden cambiar, pero neste momento a brecha aberta nos dous partidos que aínda gobernan é moi grande como para repetir coalición tras as eleccións. Claro que hai que ter en conta que ao final quen ten a clave son os resultados que saian das urnas. Predicir as posibles alianzas forma parte das especulacións. Tempo haberá para seguir falando do tema, que non se vai a solucionar nestes momentos. O que si está claro é que Torra, no último minuto fixo a súa gran xogada.