A entrega dos premios Princesa de Xirona -que premia o talento de mozos en varios campos que serven de referentes a outros mozos da súa xeración- deu moito de si. Desde a actitude da Casa Real de manter o acto a pesar das ameazas -cosa que me parece ben- ata o comportamento duns cuantos energúmenos, cada día máis, de todas as idades, que impedían o acceso ao recinto onde debía celebrarse o acto, con actitudes nada pacíficas e moito menos democráticas. O que ocorre é que agora hai xente que lles planta cara, que non se amedrantan.

Son demasiados días de aguantar que os violentos campen ás súas anchas, marcando a vida nas rúas do resto da cidadanía. Fano pola forza, están a vencer, porque llo permiten as autoridades, pero non só non convencen, senón que producen unha reacción contraria, queda pouco tempo de dominar a rúa.

Dicimos que está a dar moito de si, porque ata o propio Puigdemont, vía Twitter, entrou no tema afirmando que eles encheron o Palacio de Congresos e este acto non. Unha das fotos que ilustra o comentario do fuxido está feita antes de que empezase o acto e digo eu, coas trabas que algúns atopaban para acceder ao recinto, non tiveron máis remedio que darse a volta e deixar o seu asento libre para o xúbilo dos instigadores que vían a TV sentados plácidamente na súa cadeira de brazos mentres a democracia e a tolerancia saltaban polo aire, acompañada dalgunhas fogatas que fixeron as anxelicais criaturas.

Outro que cada día bota leña ao lume e se regocija é o catalán con nacionalidade ianqui, Xavier Salga Martín, máis coñecido polo colorines ou o cambia chaquetas, premiado no seu día pola Fundación Faes e colocador oficial do seu irmán “o intelectual” no concello socialista de Viladecans, quen aplaudía ao premiado Xavi, un cerebrito das matemáticas, quen ao subir ao escenario -con algúns apupos- para recoller o premio, leva un vistoso lazo amarelo na lapela. Para que vai entón a recoller o premio? Para montar o numerito ou porque a pela é pélaa, noi? Sala Martín di que, nas fotos oficiais, borráronlle o lazo. Unha mentira máis das moitas que solta o colorines. O premiado Xavi, antes de recoller o premio, non levou en ningún momento o lazo na lapela, só cando estaba sentado e a poucos minutos de subir ao escenario, colocouse o lazo, para asombro dos seus compañeiros premiados. Quen lle indicaba a necesidade de poñerllo? Só el e algúns máis saben o motivo. “Non hai maior desprezo que non facer aprecio”, di un refrán popular moi coñecido que practicaron a gran maioría dos presentes.

Triste triunfo dun mozo brillante en matemáticas e pobre en comportamento e ética.

Sexa como sexa nin Puigdemont, nin Sala Martín, o ben pago de TV3, han desmerecido a entrega duns premios que cambiaron a vida dos galardoados ao lago destes dez anos da súa constitución, como dixeron os nove representantes dos gañadores, un por ano, que nos seus discursos plasmaron o seu sincero entusiasmo polas súas profesións, que elixiron e que o premio lles ha axudado para realizar os soños que levaban dentro.