Din que o verán é unha época propicia para facer auténticas tolemias --hainos que as fan todo o ano-- sen ter sentido do ridículo. Estas accións xustifícanse como os efectos do sol, aínda que calquera forma de xustificarse é boa. Tampouco sucede nada por desmadrarse unha vez ao ano, nin a idade é un problema. O preocupante é que estas actitudes sexan a tónica dominante.

Puigdemont abrigo ep 1

Carles Puigdemont, o fuxido a Waterloo, non se resigna a dúas cousas: perder protagonismo, aínda que sexa facendo o ridículo, e aos seus encontros estivais de paellas coas súas amigachos aos que deleita cun concerto de guitarra e voz de cazalla... ou será ratafía?

Pola foto dedúcese que moitos dos "amigos" habituais á comida fixeron mutis polo foro: é o caso de Joan Laporta, aínda que non é o único. O medo para perder o traballo é superior aos lazos de amizade, moi humano por unha banda, aínda que pouco ético por outra. Pero alí está a reinona Rahola para dar o do de peito, saír na foto, comer a paella, cantar els Segadors e o que faga falta. Hai que manter a chama, pero esquecéronse--menos Puigdemont-- de poñerse o lazo amarelo... sería para non manchalo.

Mentres comían o arroz felizmente -- quen sería o cociñeiro?-- máis dun comentaba que eles montaban o numerito mentres outros compañeiros políticos e "activistas sociais" estaban en prisión á sombra non precisamente dunha oliveira. Seguro que se estaban acordando do cantante de Xirona de flequillo ao Beatle e do coro celestial que lle acompañaba no duro transo para comer.

O gran ausente foi Torra, que parece distanciarse do seu xefe. O que si estaba alí para recibir a súa bendición foi o conseller Calvet, que se postula como candidato para substituír ao actual presidente, inmerso na batalla de tentar convencer á ANC de que volva ao curro dos partidos, cousa que parece improbable nestes momentos.

Calvet, o home que ten pasado en Vertix, está convencido de ser a persoa idónea para dar o salto á Praza Sant Jaume. Cre que co apoio do fuxido ten o terreo gañado, aínda que non llo van a poñer fácil. O seu perfil é da escola Puigdemont, pero esquécese de que o expresidente é daqueles que "non poden facer dúas cousas ao mesmo tempo, como prometer e cumprir".

Waterloo supuxo a derrota de Napoleón e o inicio da lenda dun home que se enfrontou a todos os países europeos pero finalmente foi vencido. Quizais Puigdemont quere pasar á historia como o "heroe" (ou vilán?) que foi capaz de desafiar á UE, pero que fuxiu deixando aos seus compañeiros de viaxes en mans da xustiza, mentres el celebraba o seu tradicional comida de irmandade co seu garda pretoriana.

Puigdemont non é Napoleón, nin se lle parece. Só teñen en común que Waterloo será a súa tumba política como o foi para Napoleón. Tentar emular ao pequeno gran home é como un chiste de Eugenio.

Alguén dixo que "cando un home estúpido está a facer algo do que está avergoñado, sempre declara que é o seu deber".