Hai un refrán popular moi utilizado que di "zapateiro ao teu zapato" que vén dicir que cada un debe falar daquilo que coñece. É algo, din, de sentido común. En Catalunya, en determinada clase política, económica, social e eclesiástica, o máis común dos sentidos hai tempo que pasou a mellor vida. O seny do que tanto se fixo gala en terras catalás como aceno de identidade, desgraciadamente desapareceu a favor do sectarismo e a idolatría ideolóxica excluínte e clasista, que move na sombra a burguesía, como sempre fixo, pensando no que máis beneficia aos seus intereses económicos.

Estes días os resultados das eleccións a a Cámara de Comercio de Barcelona, onde sorprendentemente os independentistas conseguiron 32 dos 40 postos, é dicir, fanse co control da mesma, tal e como planificara hai tempo a ANC, co apoio de Cercle Català de Negocis como aliado, para conseguir o seu obxectivo de ferramenta de país cara á “Republica”. Controlar esta institución significa tamén entrar en Fira de Barcelona, Consorcio da Zona Franca, Autoridade Portuaria, Consorcio de Turismo de Barcelona, Comité de desenvolvemento dos Roteiros Aéreos e Cámara de Comercio de España, senón renuncia a iso, e algunha cousa máis.

As propostas da candidatura gañadora van desde a creación dun banco propio -como Banca Catalá?-, a arremeter contra as grandes empresas do Ibex e eliminar os asento reservados ás mesmas, aínda sendo as que máis achegas económicas fan á Cámara. A decisión da ANC que é a que manexa os fíos dos resultados camerais pódese interpretar como a vinganza contra as grandes empresas que non apoiaron o independentismo e que trasladaron as súas sedes sociais fose de Catalunya pola inestabilidade política, pero que seguen mantendo as súas empresas aquí, as cales xeran miles de postos de traballo ocupados por cidadáns de Catalunya, aos que a ANC quere condenar ao paro polo sectarismo e a tolemia duns iluminados que só miran polos seus intereses e pretende impoñer as súas ideas e profunda máis na división en Catalunya.

Preocupación máxima no mundo económico polos resultados. Pasouse dunha Cámara cuxo presidente, Miquel Valls, persoa dialogante, correcta e que fixo un bo traballo, a un novo presidente , autoritario e excluínte, propietario de sete gasolineiras que conta no seu equipo, co actor Joel Joan, Joan Anglí do Balneario Termas Vitoria, ou un dos propietarios dos supermercados Bon Preu ou o empresario Albert Pijuan do grupo de Animadores Profesionais.

O provincialismo rancio vai instalar, senón remédiase, nunha institución que necesitaba un cambio para modernizala e situala acorde cos tempos, pero non o que sucedeu

O preocupante do tema son os silencios significativos e a parálise da maioría dos representantes dos sectores que forman parte da Cámara.

Cando as persoas queda quieta e non interveñen, por medo, sucede que os demais tomas as decisións sen telos en conta. Iso é o que sucedeu nestas eleccións que marca un antes e un despois.

Dicía Demócrito que “Todo está perdido cando os malos serven de exemplo e os bos de mofa”.

Hai que recuperar o seny, para non seguir botando ás empresas de Catalunya.

Este artigo publicouse inicialmente en catalunyapress.es.