Os contos infantís explican historias aos máis pequenos que fan voar a súa imaxinación sen límites e os fan felices dependendo dos distintos protagonistas das lendas. A inocencia dos seus lectores fainos confundir a realidade coa ficción, iso non é malo a esas idades.

Tamén hai outro tipo de contos, para maiores, nos que se explican historias para convencer aos crédulos, que non o cren nin os seus autores. Esas historias as podemo etiquetar como 'historias para non durmir'.

Nas Fábulas de Esopo hai unha que se chama "O que promete imposibles" e di o seguinte:

Un home moi pobre caeu enfermo dunha enfermidade incurable e mortal, os médicos o desahuciaron, moi aflixido o home entón recorreu aos deuses. Rogou a estes que se apiadasen del e que o curasen.

O home enfermo prometeu aos deuses que, se o curaban desa enfermidade que padecía, ía facer un enorme sacrificio con cen bois.

A súa muller que estaba preto, oíu prometer algo imposible ao seu marido, e pregúntolle: De onde ía sacar os cen bois se os deuses o curaban? O home respondeu: Muller, seica pensas que, se un día destes me ergo da cama porque os deuses me sanaron, estes van vir a cobrarmos.

Pois esta fábula pódese aplicar á historia de Pablo Iglesias e os seus axudantes, coas promesas electorais ao máis estilo bolivariano que, nun acto de desesperación política, están a ofrecer promesas imposible de aplicar. Iso o fan sinxelamente para recuperar os votos perdidos.

Os podemitas din que van incluír no seu programa electoral unha renda básica garantida para as familias sen recursos, que podería oscilar entre os 600 e os 1.200 euros, dependendo do número de membros da unidade familiar. O custo desta medida podería fluctuar entre 10.000 e 12.000 millóns de euros. De onde vai saír esa cantidade, que non é menor? Dun imposto de entre o 2 e o 3% ás grandes fortunas?

A primeira medida, que non será posible levala a cabo, é ir contra da dignidade das persoas. O que hai que facer é crear postos de traballo, investir na creación dos mesmos para que as persoas poidan gañarse a vida honradamente, por si soas. Iso axuda á inclusión social, acurta as brechas e axuda á economía de calquera país. Diso debe preocuparse os políticos.

A outra proposta, subir os impostos aos máis ricos? Os ricos non pagan impostos, fano as súas empresas, non eles. O que Pablo Iglesias e o seu 'equipo' económico queren é cargarse á clase media subindo o IRPF, que son os que pagan no dobre sentido.

Pero non quedan aí as súas promesas económicas imposibles. Quere redución de xornada laboral xeneralizada a todos os asalariados, a 34 horas semanais, sen redución salarial. É viable esa proposta? É posible cando se está na oposición e prometer é o máis fácil do mundo. Outra cousa é cando se goberna, os números non cadran e a débeda pública crece como a escuma.

Dicía Antoine de Saint-Exupéry que "se debe pedir a cada cal o que está ao seu alcance realizar". Alguén debería lembrarllo a Pablo Iglesias.

Utilizar discursos que poden calar na cidadanía, sobre todo naquela que na que a súa economía é moi precaria, ou sinxelamente non teñen, é xogar coa desesperación das persoas. Nin é ético nin resulta posible. Como dicía Descartes: "É prudente non fiarse de maneira total de quen nos engane unha vez".