Hoxe cúmprese un ano do achado do corpo de Diana Quer. O fatal desenlace produciuse ás portas de 2018, despois de que a Garda Civil lograse estreitar o cerco sobre o asasino confeso da moza madrileña. Aínda que xa estaba no punto de mira dos investigadores, o caso desencalló poucos días antes, cando o autor do crime creuse impune e tentou secuestrar, por fortuna torpemente, a outra moza en Boiro, localidade veciña da Pobra do Caramiñal, onde despareció Diana. Só a intervención de dous raparigos evitaron que a moza correse a mesma sorte que a filla de Juan Carlos Quer e Diana López e irmá de Valeria. Un crime que sacudiu a toda España e do que hoxe fai xa máis de 800 desdichados días desde a súa desaparición.

Diana regresou á memoria de moitos leste último mes, a raíz do asasinato de Laura Luelmo, outra vítima máis da violencia machista, esa que sega a vida das mulleres por ser xusto iso, mulleres. Un crime o de Laura Luelmo que moitos partidos aproveitaron para facer política, enfervoreciendo ás masas que claman xustiza con discursos fáciles de odio, levando a solución do caso exclusivamente ao plano xurídico, pedindo o endurecemento das penas uns e a revisión das leis outros. Ou directamente prefiren pedir axuda aos santos antes de buscar solucións.

Mentres, ningún político parece preguntarse se este non será un tema cuxa reflexión debese empezar polo noso sistema educativo. Poida que talvez o problema resida en que vivimos nunha sociedade machista e que só por medio de facer unha aposta firme e rotunda por instaurar unha cultura da igualdade, tanto de oportunidades como dereitos, nos nosos tecidos empresariais, educativos, políticos e sociais, poderemos poñer fin a esta secuela. A solución empeza polas escolas, onde crecen e conviven as vítimas e verdugos do mañá.

E talvez nisto tamén teñamos algo de culpa os medios, máis preocupados por buscar a polémica e promovendo un morbo que non beneficia a ninguén máis que aos índices de audiencia, en lugar de ser a espada da loita contra as condutas machistas, censurando a todo aquel que se pasa da raia no canto de ser o trampolín á fama de moitos personaxes que fan gala dunha falta total e absoluta de empatía e sororidad, mentres día si día tamén asistimos arrepiados ao reconto de vítimas.

Vaise 2018, e coas 47 mulleres (a falta dos datos oficiais de decembro) asasinadas a mans das súas parellas ou exparejas, tres delas en Galicia. 47 nais, fillas, tías, sobriñas, irmás, amigas, compañeiras…persoas. 47 mulleres a quen a vida lles foi arrebatada dunha forma tráxica e inxusta, aínda que talvez sexan moitas máis, pero as cifras oficiais só chegan a estas 47 vidas perdidas. Unha vida que tamén cambiou para 39 menores que agora ven orfos. Mentres, as cifras oficiais arroxan o arrepiante dato de que tres menores de idade foron executados pola violencia de xénero, mentres que outras fontes falan dun número maior de menores asasinados. Por certo, estamos a só 25 do milleiro desde 2003, ano en que se empezou a rexistrar o número de mulleres asasinadas a mans das súas parellas.

Faltan poucas horas e, con sorte, o número de mulleres asasinadas manterase no algarismo que marca agora, xa que tristemente non pode ir cara atrás. Pero non podemos lanzar as campás ao voo, xa que en calquera momento podemos sumar unha cifra máis á marcadora. Por triste que sexa dicilo, parece que non seremos capaces de poñer un punto e final á violencia machista, polo menos por agora. Só moitos puntos e comas, seguidos de nomes como Laura, Sacramento, Ivanka, Laia…Diana. Todas elas teñen un rinconcito no ceo da nosa conciencia. Ás 12 o contador volverá a 0. E así queremos que permaneza todo o ano. E o lustro. E a década. E o milenio. A ver o que tardamos en chafarlo…tic-tac…