Vero Boquete: “As nais toleran que ao seu fillo o regatée un neno, pero se o regatea unha nena…”

Verónica Boquete , considerada a mellor futbolista da historia de España, é a xogadora que máis goles anotou coa selección española de fútbol. Referente e exemplo para moitas nenas, a santiaguesa é unha das lendas vivas do noso deporte nacional. A primeira futbolista española gañadora da Champions, atende a Galiciapress para facer un repaso á súa traxectoria, ao seu futuro e ao seu traballo tanto fose como dentro da cancha. Nesta segunda entrega Vero fálanos dos seus proxectos solidarios, da súa infatigable loita contra o machismo no deporte e sobre a polémica ao redor da entrega do Balón de Ouro feminino.


|

Verónica Boquete , considerada a mellor futbolista da historia de España, é a xogadora que máis goles anotou coa selección española de fútbol. Referente e exemplo para moitas nenas, a santiaguesa é unha das lendas vivas do noso deporte nacional. A primeira futbolista española gañadora da Champions, atende a Galiciapress para facer un repaso á súa traxectoria, ao seu futuro e ao seu traballo tanto fose como dentro da cancha. Nesta segunda entrega Vero fálanos dos seus proxectos solidarios, da súa infatigable loita contra o machismo no deporte e sobre a polémica ao redor da entrega do Balón de Ouro feminino.“Que lle interesa máis á xente: as calidades de Marozsán ou o físico de Alex Morgan?”, pregúntase a futbolista.


VERO FENDA FUTBOLIST
A futbolista galega Verónica Boquete


COMPROMISOS SOCIAIS E SAÍDA DA SELECCIÓN

P: A título persoal destacas por ser unha deportista moi comprometida non só co feminismo senón con temas sociais. Fálanos un pouco de ‘Common Goal’.

R: Entrei en contacto con eles por Juan Mata, porque el é o futbolista que máis me chamaba a atención, tanto polo seu xogo polo seu exemplo. Levaba anos buscando a forma de poder ter algún proxecto común e decateime por casualidade de ‘Common Goal’ e así conseguín o seu contacto. Falamos e a partir de aí namoreime da causa e do fin do proxecto, que é doar o 1% do soldo a distintas organizacións ou casusas sociais. É algo que che permite o fútbol, é a maneira de poder devolver algo diso grazas a que o fútbol cambiou as nosas vidas. Cada vez somos máis deportistas, o que quere dicir que estamos a traballar ben.


No meu caso estou a apoiar a unha organización que opera no Caribe, na Illa de Santa Lucía, que traballa pola integridade social das mulleres a través do deporte e o meu parte está destinado a iso. Escollín esa illa porque creo que terá un impacto maior ao tratarse dun sitio pequeno e espero poder visitalos no futuro.


P: Abrigo destacas por ser unha deportista que sempre loitou por desterrar o machismo dun mundo tan masculinizado como o fútbol. A propia selección foi un auténtico buraco negro cando saltou polo aire o ‘Caso Quereda’. Nese caso ti actuaches como capitá e sinalaches que o medo foi un factor determinante, aínda que iso viña de moitos anos atrás. Como afectou iso na túa carreira ou na túa relación coa selección?

R: Non teño explicacións nin razóns sobre por que motivo non estou na selección. Ninguén me chamou para explicarme nada, pero se cadra vén diso en concreto ou polo meu carácter reivindicativo, de non conformarme, pode ser unha explicación ao feito de non estar convocado. Se isto afecta á miña carreira? Non poder xogar unha Euro ou un Mundial me entristece a nivel persoal, pero afortunadamente a miña carreira chegou ao máximo nivel, aínda que non poida estar totalmente satisfeita ao non poder competir co meu país na máxima competición. Pero se ese é o problema non me arrepinto de nada. Ademais os resultados agora son bos, no seu momento o que fixemos era xusto e necesario e a miña coherencia co que penso e o que fago está por encima de todo.


P: Pero botas en falta esa chamada da selección? Es a xogadora con máis goles da historia, es un referente e historia viva de ‘A Vermella’…

R: Eu era algo que dese a chegada de Jorge Vilda sentía que se ía a tentar facer. Primeiro fíxose con outras xogadoras importantes que tamén foron moi activas no tema Quereda, e xusto antes da Euro fíxose comigo…Non se se tentando evitar que o proceso de prolongase e facelo de forma brusca, entón quizá no fútbol masculino fíxose dunha forma distinta porque a presión fose outra. Ao final é o que dixen na miña nota de prensa: só podo ser responsable do meu, e estou moi tranquila con todo o que fixen ou dixen. A forma de actuar dos demais creo que se tería que facer de forma distinta, porque somos adultos, podemos estar de acordo ou non, pero despois de 14 anos na selección a miña saída podería ser distinta…


P: Este caso teu lembra un pouco ao que ocorreu con Natalia Pablos o pasado verán, cando anunciou o seu retirade e o Raio Vallecano negoulla, algo que por pouco obrígaos a ir a xuízo. Isto é impensable no fútbol masculino.

R: Moita xente dicía co meu caso que era parecido ao que pasou con Raúl, aínda que creo que é distinto. Eu viña de gañar a Champions, estaba ao meu máximo nivel...pero creo que hai cousas no fútbol feminino ou no deporte feminino que non se permitirían no deporte masculino. Neste caso espero que no futuro a situación sexa diferente e sexa máis igualitaria.


A PRESIÓN DA FAMILIA E A SOCIEDADE

P: Está a perderse o medo a que as mozas xoguen ao fútbol? O teu mesma tiveches que cambiar as normas para poder xogar ao fútbol e cantas compañeiras quedaron no camiño por medo...

R: Antes a nivel social estaba moi mal visto que unha nena xogase. Podía ter problemas en casa cos seus pais, que non a deixasen xogar, na escola cos seus profesores…todo o mundo empuxaba para que deixasen de xogar, que ao principio como nena podes deixalo estar pero cando es adolescente segue sen estar ben visto, e mesmo os mozas ou os mozos non o ven ben. É unha roda que sempre virou na nosa contra, pero creo que iso está a cambiar e xa non sorprenden os equipos femininos ou mixtos, temos referentes femininos, os pais asimilan que o deportes é deporte. Aínda que é certo que queda un camiño moi longo pero a nivel histórico deuse un gran paso porque ata hai pouco a muller non podía practicar deporte en España, e iso a nivel de mentalidade leva tempo cambialo. Eu teño a experiencia doutros países onde o fútbol é un deporte máis feminino, como en Estados Unidos, e se naces muller o normal é que xogues ao fútbol.


P: Hai unha frase que dis moito: “Que ao meu fillo o drible un neno vale, pero que non o drible unha nena”

R: Eu de pequena xogaba en equipos mixtos e os comentarios máis machistas viñan das propias nais. Elas vían que se ao seu neno superábao unha nena, o seu fillo era un débil. Se nós, como mulleres, temos esa perspectiva…hai moito máis que cambiar. É un cambio de mentalidade de varias xeracións, unha cuestión de educación, e agora estamos a poñer a base para cambiar todo iso.


P: Aos poucos vanse dando pasos, como a folga que houbo en Dinamarca para equiparar o soldo que perciben os xogadores da selección nacional coas xogadoras da selección nacional. Como de lonxe ou de preto estamos de conseguir esa igualdade? Ti sempre recalcas que antes diso hai moitos pasos que dar.

R: E sigo nesa liña. Igualar os salarios é unha utopía. O fútbol masculino ha chegado a un nivel que superou todos os límites e co que non estou de acordo, non quero iso no meu deporte. Quero as mellores condicións e o máximo, pero creo que o fútbol masculino debería baixar e o feminino subir. Pero antes hai que poñer moitas outras cousas para que iso sexa posible. Non podemos aspirar a ter o mesmo salario cando o fútbol masculino reúne nun estadio a 90.000 persoas e no feminino non chega ao milleiro. Hai moitos pasos que dar e eses son os importantes.


P: Outra medida que chamou a atención foi a firma do primeiro convenio colectivo para mulleres deportistas que asinou o equipo de fútbol sala de Burela. Entre as medidas estaba a de garantir a renovación das xogadoras no caso de que queden embarazadas. No deporte, moitas mulleres, teñen que elixir entre a súa profesión ou ser nais, ou ser profesionais noutro ámbito, algo que ao que os futbolistas homes non se enfrontan. Son os propios clubs os que perpetúan que exista este atraso en dereitos que sofren as mulleres deportistas?

R: Hai unha necesidade urxente na reforma da Lei do Deporte, porque está totalmente anticuada e non recolle as necesidades reais do que é a día de hoxe o deporte feminino. Se houbese unha regulación todo isto non sería un problema.


Con todo creo que cada deporte é diferente. Eu nunca vivín este tema de que exista unha clausula que impida á futbolista quedar embarazada. Paréceme perfecta a medida do Burela de facelo así pero faio porque existe un baleiro na lei que o permite. Creo que en deportes como pode ser o fútbol sala ou balonmán, onde se moven con orzamentos moi reducidos e recursos limitados moi estruturados, perder a unha xogadora por embarazo para un club é unha faena porque perde a unha xogadora, ten que pagarlle e encima non pode substituíla porque segue ocupando unha ficha. Entendo a súa postura. Tamén pode darse o caso de que a muller, tendo asegurado o soldo por contrato, saque partido a esa medida. Pero se houbese unha lei que regulase todo isto non estariamos neste problema. Cada un vai velo desde a súa perspectiva, pero eu entendo as dúas posturas. Eu por exemplo en Suecia xoguei con xogadoras que quedaban embarazadas e pola mutua e o convenio existente o salario repartíase o 80% o seguro médico e o 20% o club. Teriamos que mirar para traer este modelo.


20181213 115957
Boquete durante a súa entrevista con Galiciapress


P: Por fortuna, cada vez son menos as futbolistas que teñen que compatibilizar a súa paixón e a súa profesión, o fútbol, con outro traballo. Ti, persoalmente, sentes que o deporte che ha obrigado a renunciar a cousas? Compénsao todo o vivido?

R: Para min compénsao todo. Cando se di “o que hai que sacrificar, o que se perde…”, si que hai que renunciar a cousas, non sacrificalas porque fas o que queres. Se non fose futbolista profesional seguiría xogando ao fútbol. Seguiría adestrando e dedicándolle horas aínda que tivese que compaxinalo cun emprego. Para min a palabra é escoller, é unha cuestión de prioridades. Cando era máis novo tiña que escoller: quero isto ou saír de festa cos amigos? Aí escolles. Eu ao único que renuncio é a tempo coa miña familia, que é o único que me doe por estar lonxe deles. Pero eu escollo e todo o que me dá o fútbol compensa todo con fartura.


O XORNALISMO E O DEPORTE FEMININO

P: Unha das cousas que me chama a atención é que cando hai un mundial feminino por exemplo, os medios fan ránkings de xogadoras pero non segundo a súa calidade, senón segundo o seu atractivo físico. É o xornalismo actual unha rémora na loita que se está levando a cabo para lograr a igualdade? Porque despois os afeccionados ven un Mundial e coñecen a Alex Morgan, que doutra banda é unha fantástica futbolista, pero déixanse a Marozsán, Bronze, Lle Sommer, Henry, Popp, Schult, Kerr, Gorry, Sauerbrunn…

R: O xornalismo é reflexo da sociedade. O que ocorreu na gala do Balón de Ouro realmente é lamentable, pero que eu, analizando a situación, ata o podo entender, porque é un problema de educación. E o xornalismo é un exemplo desa educación que temos porque é unha educación machista á que estamos afeitos e onde vemos iso normal. Ademais, o xornalismo en España está nunha época complicada onde o que interesa é vender. Que vai comprar a xente: as calidades táctico técnicas de Marozsán ou o físico de Alex Morgan ou dunha afeccionada rusa? O que ocorre despois é que como a túa ofertas iso a gene che non pode acceder a outra cousa, retroalimentando esa cultura machista da sociedade, dos medios…O meu consello é que cada un faga o seu parte: ti como xornalista a túa, eu como futbolista a miña e a muller que pasa pola praza o seu parte como cidadá. Volvemos ao mesmo, é un problema de educación e o que temos é unha educación machista.


P: No caso do ocorrido no Balón de Ouro…Que pasase se o premio chéganllo a dar a Marta, por exemplo? As dimensione serían moito maiores.

R: Seguramente, porque é a xogadora máis coñecida! Ou se a reacción de Hegerberg é outra, máis verbal e máis de confrontación. Ao final iso, que é unha anécdota, emborrona toda a gala do Balón de Ouro e emborrona o momento máis importante da carreira de Ada e case do fútbol feminino, porque ese premio non existía para nós. El non é consciente de todo iso: primeiro porque é home e segundo porque é o normal. “É que non o dixen con esa intención”. Xa, é que sen tela tela de forma inconsciente. O único positivo de todo isto é que a reacción do mundo enteiro foi inmediata ao ver que esa era unha liña vermella e que iso creo que xa non volverá ocorrer. Para que non volva pasar primeiro ten que pasar e agora que pasou, falemos diso, non para crucificarlo a el senón para que chegue a máis xente e non volva ocorrer. 

Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE