O amarelo é excluínte?

A toma dos edificios oficiais, as rúas, as prazas públicas, as estradas, os posters, as papeleiras, o chan e un longo etcétera, pola “marea” de lazos e símbolos amarelos por parte dos independentistas, é facer un mal uso da democracia, porque todas estas zonas non son duns, senón da cidadanía. Os espazos son de todos, non duns cantos. Teña apoio dun goberno partidista e rompedor da convivencia ou o diga quen o diga.

Ante esta situación de invasión amarela e “identitaria”,  as “autoridades” non abriron a boca, é máis, defendérona. Cando outras persoas decidiron o contrario porque senten que espazos comúns foron invadidos resulta que é un ataque á liberdade e aos dereitos de quen se apropia dun ben común. Considérano un ataque. A quen? Ata o mismísimo presidente Torra protesta contra estes últimos. Imparcialidade? Cidadáns de segunda sen dereitos?

Torra e os seus amigos aplican a lei do embude “para min o ancho e para ti o agudo”. Refrán popular que define moi ben a situación que se está vivindo cos lazos amarelos chillón. Por certo, coñezo a moitas persoas que deixaron de utilizar esta cor na súa vida ante a simboloxía que se lle quixo dar. 

O amarelo converteuse tamén nunha cor excluínte. O que é a vida e ata onde se chegou...

A situación está a irse das mans. É como unha pequena choiva fina que foi caendo e cando te dás conta e non levas nada para protexerche dela, estás calado ata os ósos. Son sinais inequívocos de que isto non vai a menos, senón todo o contrario. Das palabras pasouse xa ás mans, e o seguinte que será? Intúese, se non hai quen de verdade tome cartas no asunto, que actúen. 

Aínda se está a tempo de poñer solucións políticas, non xudiciais como reclaman algúns para si. A estabilidade, a seguridade, a liberdade os dereitos son de todos, non duns cantos dun bando e doutro. O respecto e a tolerancia son de dobre vida, ou de ida e volta.

Os bandos só deben existir nas competicións, noutros espazos só xera división e odio. A boa convivencia, o respecto, debe ser obxectivo dos que goberna, é a súa obrigación. Que o amarelo siga sendo un cor propiedade só do arco iris e non un símbolo excluínte pola apropiación indebida duns cantos.

Artigo orixinal publicado en catalunyapres.es.