Puigdemont xógalla ao PDeCAt con Quim Torra

Unha vez máis, Puigdemont non quixo esperarse ao venres e na tarde deste xoves, designou como candidato á presidencia da Generalitat ao independente Quim Torra. Recoñecido independentista, persoa da súa confianza e con algúns tics de poucos amigos cos españois, corrixiraos?, sería o desexable, pero o seu supremacismo igual pode máis que o seu sentido de país. Ten a difícil tarefa de gobernar para todos os cataláns. É un reto que debería asumir. Se non o fai, perdería unha gran oportunidade de recoser a fractura social de Catalunya. 

Como adiantabamos no artigo anterior, Puigdemont designou a un independente para controlar el , desde o exterior, a unha parte do goberno e de paso vingarse dos seus compañeiros do PDeCAT. A cota de goberno que corresponde a ERC nin a vai a tocar. Non o van a deixar os republicanos, poden estar seguros.

A proposta de incluír a catro independentes, contando a Quim Torra, é unha sonora labazada ao PDeCAT, que achega o mesmo número de consellers, algún deles bastante críticos coa dirección do seu partido, caso de Albert Batet.

Elixir a Eduard Pujol como responsable de comunicación e portavoz do goberno, é bastante temerario polo seu incontrolable impulsividade, aínda que para os xornalistas as súas comparecencias vai resultar produtivas. Artadi en Gobernación, dará xogo e Laura Borras pode ser unha incógnita.

Cos nomes elixidos por Puigdemont, a verdade é que non alimenta en absoluto a esperanza de que a normalidade volva á primeira institución de Catalunya, oxalá me equivoque. Aquí do que se trata agora é de normalizar a institución e devolver o 155 ao goberno de Rajoy, que creo que está a desexar que isto ocorra.

O risco que se corre é que Torra exerza de correa de transmisión de Puigdemont e continúa co mantra de proclamar a República Catalá co apoio, niso si, da CUP que xa manifestou a súa intención de absterse na votación.

Esperemos que os deuses do Olimpo traian a cordura aos que o Deus Puigdemont nomeou para gobernar Catalunya e non pensar que o seu destino no universal é Ítaca. 

"O inimigo máis temible da democracia é a demagoxia", dicía o escritor francés do século XIX Alfred Croiset.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es