Con Puigdemont "pasou o que tiña que pasar"

Ao final, como dicía un político galego, "pasou o que tiña que pasar". Unha frase que define o final dunha situación que se esperaba. Así ocorreu coa detención en terras alemás de Carles Puigdemont, despois da súa conferencia en Finlandia. Era cuestión de días que a súa detención producísese, tras as euroorden ditada polo xuíz Llarena.

As súas actuacións diarias, o seu percorrido polos países para seguir dando guerra e denunciando a falta de democracia e a súa desconfianza cara á xustiza española, entre outras moitas cousas, non lle ían a saír gratis. O mesmo que aos outros fuxidos.

Puigdemont e os seus compañeiros estiveron molestando constantemente non só ao Goberno e á xustiza española, senón a boa parte dos países europeos que están  fartos del. O seu plan de desestabilizar a UE é un pulso perdido, por moito que o tente.

Alemaña non é Bruxelas, as súas leis si recollen, como se comprobou, as acusacións que lle imputa o maxistrado do Tribunal Supremo. Este luns coñecerase en que prazo será extraditado a España, ou pola contra, unha vez revisada a documentación facilitada por España, poida quedar en liberdade.

Nada máis coñecerse a noticia da detención de Puigdemont houbo convocatoria de manifestacións; a ANC e Òmnium por unha banda, e por outro, os Comités en Defensa da Republica (CDR). Unha das manifestacións foi pacifica, en cambio outras, de pacificas non tiveron nada: enfrontamentos entre mossos e manifestantes, contendores queimados, cortes de estrada, obxectos que voaban polo aire, en definitiva, altercados nas rúas, vandalismo e crispación, feridos e detidos. Iso é o que algúns xa tiñan deseñado. Trátase de quentar aínda máis o ambiente.

A irresponsabilidade dos políticos independentistas  levou a esta situación. Fixérono mentindo aos seus seguidores, que se creron o relato de Ítaca, cando en realidade, como se está vendo, é o conto da leiteira.

O presidente do Parlament, Roger Torrent, compareceu cun discurso "institucional", que máis ben parecía un discurso de partido e de defensa dunha parte da cidadanía. Un presidente de partido, non dunha institución. Agora o que toca é propoñer a un novo candidato. Que vai suceder coa elección do novo candidato?, pois que agora a CUP sumarase á elección, o mesmo que  Catalunya en Comú, de Xavier Domènech. Un goberno de concentración independentista? Iso si, se volven coa idea de propoñer a algún dos implicados, é seguir co mesmo mantra.

Hainos que insisten na proclamación da República, unha tolemia se se acepta esta proposta. A realidade é buscar unha situación realista, práctica. Hai que recoñecer que se entrou noutra situación, os líderes do procés están descabezados, hai que buscar a outros que leven adiante o proxecto para formar un goberno, para gobernar e tentar endereitar a situación que se está indo das mans. Os antisistemas volveron ás rúas e se non se atopa rapidamente unha saída, isto pode converterse nun inferno. Quizais é o que queren, pero estou segura de que a maioría da cidadanía non está por ese labor.

Mentres, TV3 -a televisión dos independentistas que pagamos todos- volveu a facer da súas, ou mellor devandito, continuou facendo o de sempre, de panfleto ideolóxico do independentismo.

As leis están para respectalas, se se consideran inxustas búscanse consensos para cambialas. Saltalas por que si ten consecuencias.

“Para ser libres hai que ser escravos da lei”, dicía Marco Tulio Cicerón.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es