A semana preséntase movida, como a anterior e como fai xa tantas e tantas semanas. Isto é como un dragón Kant que cando pensas que non pode haber nada máis sorpresas, sempre aparecen novas cada unha delas peor.

A división do sector independentista é máis que evidente: non existe unanimidade á hora de elixir a un candidato que non teña causas pendentes que poida obstaculizar o seu nomeamento. ERC entrou en crise interna, fracturáronse en dúas, aínda que para a galería queiran mostrar o contrario. Hainos que queren cambiar de rumbo para poder formar goberno, outros en cambio pretenden seguirlle o xogo a Puigdemont. Crise identitaria, necesidade de colocar aos que se atopa no paro ou sentido de a responsabilidade? De todo hai na viña do señor.

O bloque de Junts per Catalunya, falan da constitución dun novo partido, liderado, por suposto por Puigdemont. Os seus delegados en Catalunya e persoas de confianza, Pujol e Altadi, convertidos en dous "grandes estrategas", como se está apreciando. O PDeCAT, ten que centrase un pouco, visualizar máis o seu propio nome, marcar o seu territorio e plantar, dunha vez, aos xenios da política que non son do seu partido. Se non o fan están condenados a desaparecer.

Mentres a CUP segue na súa liña de absterse, o que quere dicir que os números, como vimos dicindo hai tempo, non cadran. Comín e Puigdemont, non están dispostos, de momento, a sacrificarse sen máis, se antes alguén non lles garante o seu modus vivendi, son realistas e esperan o milagre da multiplicación dos “pans e os peixes”.

Aínda por riba, a ANC, quere liderar o proceso converteranse en partido político? Non queren ser comparsa, se non liderar os movementos e teñen moitas aspiracións. Irase vendo ao longo dos días. Hai demasiados aspirantes a entrar na vida política, a ANC é un bo trampolín, que llo pregunten a Jordi Sànchez.

O que ocorre é que, conforme se van coñecendo máis datos sobre os intríngulis do "procés" máis difíciles están a poñerse as cousas e o tempo non xoga a favor das formacións independentistas, máis ben ao contrario. É como unha carreira de obstáculos, onde o desgaste é maior para eles.

A imaxe de país está a deteriorarse cada día que pasa. As empresas están máis preocupadas que nunca. A burguesía catalá que estaba a favor do independentismo, a maioría, distanciáronse á vista do panorama. Catalunya deixou de ser un referente en tantas cousas, para pasar a ser unha gran preocupación e un lugar pouco atractivo e provinciano.

Como encarar a solución? Algúns están a descargar a solución aos xuíces, pero non basta con iso. A solución aos problemas sempre é cousa de dous.